Του Γ. Τεκίδη
Εκεί στα σύνορα με την Τουρκία, στον Έβρο καταλύθηκε όπως φαίνεται η κρατική νομιμότητα και παρελαύνει εδώ και λίγα εικοσιτετράωρα απροσχημάτιστα το παρακράτος. Το παρακράτος, ντυμένο κράτος με όλες τις εξουσίες και τις αρμοδιότητες ταγμένο να φυλάει τα σύνορα από τους “πάνοπλους” εισβολείς, τους καταραμένους αυτού του κόσμου, αυτούς που πριν πνιγούν στη θάλασσα, έχουν πνιγεί στην απέραντη θάλασσα της παγκόσμιας υποκρισίας.
Ομάδες εγχώριων ακροδεξιών πλαισιωμένες και από ομοϊδεάτες τους Γερμανούς και Αυστριακούς νεοναζί περιέρχονται δρόμους και μονοπάτια κυνηγώντας και συλλαμβάνοντας ως κράτος εν κράτει πρόσφυγες και μετανάστες, υποκαθιστώντας το επίσημο κράτος και τις λειτουργίες του.
Εικόνες ντροπής, κατάντιας και ανθρώπινης ευτέλειας κάνουν τον γύρο του κόσμου, καθιστώντας δακτυλοδεικτούμενη την χώρα μας. Την χώρα που πριν τρία-τέσσερα χρόνια και μέσα στη δίνη μιας άνευ προηγουμένου κρίσης, έδωσε με την στάση και την συμπεριφορά της δείγματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης στο προσφυγικό πέρα από τις όποιες αδυναμίες και λάθη, αποσπώντας την καθολική αναγνώριση και τον σεβασμό της διεθνούς κοινής γνώμης, συμπεριλαμβανομένου και του προκαθήμενου της καθολικής εκκλησίας.
Και επειδή αναφερθήκαμε στον προκαθήμενο της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας με τις κατά καιρούς καίριες παρεμβάσεις του για ζητήματα και αυτού του πρόσκαιρου κόσμου, αλήθεια η δική μας η ορθόδοξη ιεραρχία και ο προκαθήμενης της, γιατί λάμπουν δια της απουσίας τους από ένα τόσο βαθύ ανθρώπινο δράμα που εκτυλίσσεται στην πόρτα της πατρίδας μας; Και όχι μόνο έχουν καταληφθεί από πλήρη αφωνία αλλά στο πρόσφατο παρελθόν μέλη της συμμετείχαν πρωτοστατώντας σε ακρότητες και λεκτικές κορώνες ξενοφοβίας και μίσους για τους αλλόθρησκους, τους βάρβαρους. Τώρα τι σχέση μπορεί να έχει ένα μεγάλο μέρος της ιεραρχίας με το κήρυγμα του μεγάλου ξένου, του καταδιωκόμενου, του πεινασμένου και ξυπόλητου Ιησού, αυτοί και η ψυχή τους το γνωρίζουν.
Κανείς δεν μπορεί να παριστάνει τον ανήξερο, τον απληροφόρητο και αφελή για τα μεγάλα διακυβεύματα, τις σκοπιμότητες και τα γεωπολιτικά παιχνίδια που παίζονται με το τεράστιο ζήτημα της προσφυγιάς. Κανείς ελαφρά τη καρδία δεν μπορεί να γυρίσει την πλάτη στην σκληρή πραγματικότητα που έζησαν και ζούνε οι συμπατριώτες μας στα νησιά του Αιγαίου. Αλλά και κανείς δεν μπορεί να αγνοεί ότι στο απάνθρωπο αυτό πρόβλημα που δημιούργησαν ξένα μεγάλα συμφέροντα και οι ισχυροί αυτού του κόσμου, έχουν εμπλακεί δίχως κανένα δικό τους φταίξιμο μυριάδες άνθρωποι και μικρά παιδιά, που το μόνο που ζητούν είναι αυτό το τόσο απλό και αυτονόητο, το δικαίωμα να ζήσουν. Αυτονόητο μα δυσεύρετο και ίσως άπιαστο όνειρο, για πολλούς από αυτούς.
Σ’ αυτή την επί γης ανθρώπινη κόλαση ο Κ. Μητσοτάκης και οι αδίστακτοι που κυβερνάνε, βρήκαν την ευκαιρία να στήσουν ένα ακόμη επικοινωνιακό παιχνίδι, υποδυόμενοι αυτή τη φορά τους αποφασισμένους προστάτες των συνόρων της χώρας, τους έτοιμους να πέσουν μέχρι ενός, αμυνόμενοι έναντι των απελπισμένων άοπλων που δεν ζητούν να μείνουν στη χώρα μας, μα να περάσουν για άλλους προορισμούς.
Ο Σουλτάνος από τη μια μεριά με τα γνωστά δικά του σχέδια σε ρόλο διεθνούς εκβιαστή και ο στρατηγός Κυριάκος από την άλλη ζωσμένος μαζί με το κράτος και το παρακράτος τα άρματα, ακοίμητος φρουρός της εδαφικής μας ακεραιότητας και στη μέση οι επικηρυγμένες ανθρώπινες σκιές, οι ξεγραμμένες από Θεό και ανθρώπους. Το δε ακροατήριο στο απάνθρωπο αυτό σκηνικό στα “σύνορα της Ευρώπης”, οι μεγάλοι μας εταίροι στη ΕΕ, η προσωποποίηση της πιο χυδαίας υποκρισίας να καμώνονται πως πασχίζουν δήθεν να βρούνε λύση, για το πρόβλημα μιας χώρας μέλος της που δεν απαιτεί, δεν ζητά εδώ και τώρα την ανάληψη ευθυνών στην πράξη των υπόλοιπων, ως όφειλε, παρά κλαψουρίζει ικετεύοντας μια δήλωση συμπαράστασης.
Εδώ είναι και οι ευθύνες της αριστεράς και του Αλ. Τσίπρα, ο οποίος άμεσα να προτείνει την μετάβαση σύμπασας της πολιτικής ηγεσίας του τόπου στις Βρυξέλλες με επικεφαλής τον Πρωθυπουργό, για να απαιτήσει την άμεση σύγκλιση έκτακτης συνόδου κορυφής της ΕΕ, και την κατάληξη της σε συγκεκριμένες και υλοποιήσιμες αποφάσεις για το προσφυγικό.
Δεν μπορεί πλέον καμιά Αυστρία, καμιά Ουγγαρία, καμιά Τσεχία, καμιά Πολωνία, καμιά από τις Βαλτικές χώρες να σφυρίζουν αδιάφορα, όταν άλλες χώρες όπως η δική μας, πνίγονται από τα προσφυγικά κύματα. Δεν μπορεί να θυμούνται ότι είναι μέλη της ΕΕ μόνο όταν πρόκειται να εισπράξουν οφέλη, ενώ δεν κουβεντιάζουν καν για τις υποχρεώσεις τους.
Στο νόημα, λοιπόν, της παροιμίας (και ο Άγιος φοβέρα θέλει) ας βαδίσουμε. Εξάλλου τι άλλο μένει να κάνει η χώρα μας για να εισακουστεί; Και ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.