Στον αστερισμό της ανισότητας

Του Γιαννάκη Λ. Ομήρου

                                                                       

Σύμφωνα με έκθεση για το 2019 της Oxfam International, μιας κοινοπραξίας μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, που συνεργάζονται με εταίρους σε 90 χώρες του κόσμου για τον τερματισμό των αδικιών που προκαλούν την φτώχεια, 2,153 δισεκατομμυριούχοι, έχουν συσσωρεύσει περισσότερο πλούτο από ότι έχουν 4,6 δισεκατομμυριούχοι άνθρωποι, που αποτελούν το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού. Σε σχέση με το 2018, ο πλούτος τους αυξήθηκε κατά 10,3%.

Την ίδια στιγμή 1,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε υγιεινό πόσιμο νερό και ο μισός πληθυσμός της γης ζει με λιγότερα από δύο δολάρια την ημέρα.

Στην έκθεση αναφέρεται ότι οι φτωχότεροι άνθρωποι του κόσμου βρίσκονται στις αναπτυσσόμενες χώρες. Το 90% αυτών εκτιμάται ότι ζουν στην Ινδία και στην Αφρική. Αντίθετα, πάνω από τα δύο πέμπτα των εκατομμυριούχων όλου του κόσμου ζουν στις ΗΠΑ. Το 7% ζει στην Ιαπωνία και το 6% στη Βρετανία.

Όμως δεν είναι μόνο η οικονομική πολιτική των κρατών που διαλύεται σε εθνική κλίμακα ενώ ο παγκόσμιος πλούτος συσσωρεύεται στα χέρια των λίγων. Κινδυνεύουν οι ίδιοι όροι της ζωής του ανθρώπου πάνω στον πλανήτη.

Η υποβάθμιση των περιβαλλοντικών συνθηκών, η επαπειλούμενη οικολογική καταστροφή, η εμπορευματοποίηση των αγαθών είναι το αποτέλεσμα μιας αχαλίνωτης κερδοσκοπίας. Και όλα αυτά με την τραγική μοίρα των αδύνατων, των κοινωνικά και οικονομικά αποκλεισμένων, την καταστροφή του κράτους πρόνοιας. Με εκατομμύρια παιδιά να ζουν σε συνθήκες εργασιακής δουλείας ή πορνείας.

Απέναντι σε αυτό τον παραλογισμό της παγκοσμιοποίησης, το καθήκον μας είναι να φέρουμε τους πολίτες ξανά στην πολιτική, για να αγωνιστούμε συλλογικά και αποτελεσματικά για τις αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της κοινωνικής συνοχής.

Να αγωνιστούμε για να σταματήσει η συσσώρευση κεφαλαίων στις μητροπόλεις του διεθνούς κεφαλαίου, που στερούν τις υπό ανάπτυξη χώρες από κρίσιμους πόρους. Πόρους που χρειάζονται για τη δημόσια υγεία και τη δημόσια παιδεία, πόρους που χρειάζονται για την προστασία του περιβάλλοντος, για την κοινωνική συνοχή, για την αντιμετώπιση της φτώχιας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Το καθήκον  μας είναι να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την επέλαση εκείνων των διεθνών οικονομικών κύκλων, που επιχειρούν και επιτυγχάνουν την καθυπόταξη των παγκόσμιων αγορών.

Είναι οφθαλμοφανές. Η άνιση κατανομή πλούτου και τεχνολογίας μεγεθύνεται από χρόνο σε χρόνο σπρώχνοντας τεράστιες πληθυσμιακές ομάδες στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι Κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων χωρών του κόσμου παρακολουθούν  με κυνική απάθεια, αν όχι με ικανοποίηση, αυτή την εξέλιξη της κολοσσιαίας αδικίας που βαραίνει τον πλανήτη. Εκείνο που φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται είναι ότι η προϊούσα και επιταχυνόμενη διαμόρφωση αυτού του δυσθεώρητου χάσματος μεταξύ των μεγιστάνων του πλούτου και των «κολασμένων όπου γης», αργά ή γρήγορα, νομοτελειακά, θα οδηγήσει σε έκρηξη τεκτονικών διαστάσεων που θα θρυμματίσει την παρούσα τάξη πραγμάτων. Δεν πρόκειται για μαρξιστική θεώρηση, δεν πρόκειται για ιδεολογική θεωρία, δεν πρόκειται για δογματική προσέγγιση. Είναι το μήνυμα της ιστορίας και η ακατανίκητη ανάγκη επιβίωσης του ανθρώπου.

Τέως Προέδρου Βουλής των Αντιπροσώπων