Του Γ. Τεκίδη
Ο ξεπεσμός, η κατάντια, η αναξιοπιστία και ο ευτελισμός του κάποτε κραταιού συνδικαλιστικού κινήματος (σ.κ) δεν περιγράφονται σήμερα με λόγια. Η φθίνουσα από κάθε άποψη πορεία του, σίγουρα δεν είναι χθεσινό φαινόμενο, ούτε η απομαζικοποίηση, η αδιαφορία και η απαξίωση του από τους εργαζόμενους, έχουν να κάνουν μόνο με την εργοδοτική τρομοκρατία, την δαμόκλεια σπάθη της απόλυσης και την απειλή της ανεργίας, αλλά κυρίως με τις συμπεριφορές, τις πρακτικές και τα νέα ποταπά ήθη που έφεραν στο προσκήνιο οι ποικιλώνυμες γαλάζιες, πράσινες και κόκκινες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ηγεσίες που μοναδικό τους μέλημα ήταν και είναι η διαιώνιση της παρουσίας τους στις ηγετικές καρέκλες του σωματείου, της ομοσπονδίας, του εργατικού κέντρου, της ΓΣΕΕ.
Στόχος τους αμετάθετος ο έλεγχος και η ποδηγέτηση της συνδικαλιστικής οργάνωσης στις νόρμες και την κομματική γραμμή, είτε αυτή είναι κυβερνητική, είτε αντιπολιτευτική. Στην προσπάθεια άλωσης και καθυπόταξης του σ.κ στις κομματικές επιδιώξεις και επιθυμίες τα τελευταία χρόνια έχουν συμβεί σημεία και τέρατα. Οι με την κακή έννοια επαγγελματίες συνδικαλιστές, οι αποκαλούμενοι και δικαίως από τούς εργαζόμενους εργατοπατέρες δεν ορρωδούν προ ουδενός, προκειμένου να επιτύχουν το σκοπό τους. Αναίτιες διαγραφές σωματείων από εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες, εγγραφές σωματείων φαντάσματα, ανακήρυξη αντιπροσώπων από σωματεία σφραγίδες, σωματεία με ολιγάριθμα έως και ανύπαρκτα μέλη, αρκεί στις αρχαιρεσίες να στηρίξουν τους εργατομπαμπάδες και πάει λέγοντας.
Από την άλλη οι αυτοαποκαλούμενοι αυτάρεσκα ταξικοί συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, κρυμμένοι πίσω από μεγαλόστομες φιλεργατικές φλυαρίες και απαρχαιωμένα τσιτάτα, έχουν αναγάγει σε μέγιστο ζητούμενο τον πλήρη έλεγχο και την μετατροπή της σε εργαλείο των επιδιώξεων του ΚΚΕ την οιαδήποτε συνδικαλιστική συλλογικότητα, αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες και τον ευτελισμό του σ.κ. Ακατάλυτο δόγμα των κόκκινων εργατοπατέρων ‘’ ότι δεν ελέγχουμε, το σκοτώνουμε’’.
Όσα κατάφερε η κομματοκρατία με τους εγκαθέτους της στο σ.κ τα τελευταία χρόνια, τα ζήλεψε και τα ζηλεύει και η πιο σκληρή εργοδοσία και η χειρότερη αντεργατική πολιτική. Ένας άνευρος συνδικαλισμός, προβλέψιμος, αναποτελεσματικός, υπονομευμένος από πριν, δίχως κοινωνικά ερείσματα, κομπλεξικός επαίτης για λίγα ψίχουλα δικαίωσης, που κι αυτά πολλές φορές δεν έρχονται. Ένας ψευδεπίγραφος και χωρίς σχέδιο, ουσία, και στρατηγική συνδικαλισμός, που φωνάζει από μακριά ότι άλλου είδους σκοπιμότητες και επιθυμίες εξυπηρετεί και όχι τα συμφέροντα και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Σήμερα η ηγεσία της ΓΣΣΕ σέρνεται ακόμη στα δικαστήρια στο πλαίσιο της μόνιμα νοσηρής νοοτροπίας της να μαγειρεύει τους παραταξιακούς συσχετισμούς, προκειμένου η ίδια συνδικαλιστική φράξια να επανεκλεγεί στο επικείμενο συνέδριο, για να συνεχίσει τον …αγώνα της στο πλευρό του νεοφιλελευθερισμού.
Ο αγώνας που θα χρειαστεί για την ανάταξη αυτής της θλιβερής κατάστασης θα απαιτήσει χρόνο, επιστράτευση τεράστιας υπομονής, εκπόνηση ενός ρεαλιστικού και αποφασιστικού σχεδίου δράσης, και προπάντων μια ριζικά διαφορετική συνδικαλιστική νοοτροπία. Μια στάση, συμπεριφορά και νοοτροπία που θα βάζει στο επίκεντρο του προβληματισμού, των προτεραιοτήτων και της δράσης τα συμφέροντα και τα μεγάλα ανοιχτά ζητήματα των εργαζομένων. Ο κομματικός απογαλακτισμός του συνδικαλιστή και η άρνηση του να συνεργήσει στην κομματική γραμμή σε βάρος των συμφερόντων των συναδέλφων και του κλάδου του, είναι από τα πρώτα και καθοριστικά ζητούμενα.
Κανείς δεν ζητά από τους συνδικαλιστές να απεμπολήσουν προσωπικές απόψεις, ιδέες και θέσεις, ούτε την αποκήρυξη του πολιτικού φορέα με τον οποίο συμπορεύονται, προκειμένου να αποδείξουν την ανεξαρτησία τους και το ακηδεμόνευτο των πεπραγμένων τους. Η ακηδεμόνευτη δράση αποδεικνύεται στην πράξη για να καταξιωθεί έτσι στις συνειδήσεις των συναδέλφων, να αποσπάσει την ξεχασμένη και παραπεταμένη εμπιστοσύνη, να εμψυχώσει, να εμπνεύσει, να πείσει ότι κανένας δίκαιος αγώνας όταν διεξάγεται έντιμα και με την κοινωνία συμπαραστάτη, δεν πάει χαμένος. Υπάρχουν σήμερα στο χώρο του μόχθου και της εργασίας τέτοιοι συνδικαλιστές; Υπάρχουν, και παίρνουν πρωτοβουλίες για την συσπείρωση και άλλων συναδέλφων τους, σε ένα μέτωπο δράσης και αντιμετώπισης της βαριά νοσηρής και καταδικασμένης στη συνείδηση όλων των εργαζομένων σημερινής κατάστασης.
Ο νεποτισμός, η φαυλότητα, ο αμοραλισμός, η αποκλειστικά προσωπική ανάδειξη ακόμη και σε βάρος των ίδιων των εργαζομένων, ο συνδικαλισμός-δούρειος ίππος για το πέρασμα και την επικράτηση κομματικών σκοπιμοτήτων και πολιτικών αντεργατικών ή θα κτυπηθεί σήμερα ανελέητα ή θα γίνει οριστικά ο τάφος του υγιούς και του πραγματικά ταξικού συνδικαλισμού.