Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Συμφωνεί η Κοινοβουλευτική Ομάδα της, με την πρακτική των εκ των προτέρων υποχωρήσεων και την συμπληρωματική συμπεριφορά στον τουρκικό αναθεωρητισμό;
Τι κόμμα είναι η σημερινή ΝΔ; Σε δύο περιπτώσεις ο επί δωδεκαετία επικεφαλής της Κώστας Καραμανλής επιχείρησε να τη θέσει σε εγρήγορση. Μια για τα ελληνοτουρκικά και μια για τις υποκλοπές.
Δεν ίδρωσε ούτε ένα αυτί, παρ ότι και πρόσθεσε τη δική του φωνή, ο επίσης πρώην επικεφαλής του κόμματος, Αντώνης Σαμαράς.
Είναι ο φόβος της αυταρχικής Μητσοτακικής διοίκησης που έχει επιβάλει ησυχία νεκροταφείου; Είναι η επί της ουσίας προσχώρηση ολόκληρης της ΝΔ στον Νεομητσοτακισμό, που αφήνει πίσω τις Καραμανλικές αρχές και ευαισθησίες;
Είναι μήπως η ιδεολογική και πολιτική απεντόμωση με την εξουδετέρωση όσων δεν συγκλίνουν με τις επιδιώξεις της οικογένειας, που οδηγεί όχι μόνο τη ΝΔ αλλά και τη χώρα σε επώδυνες «προσαρμογές» στον «ρεαλισμό» που βγάλουν απ τους τάφους τους τους τεθνεώτες που στερέωσαν αυτό το κόμμα ως πυλώνα της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας;
Ότι και αν συμβαίνει για κόμμα που δεν έχανε την ευκαιρία να εμφανίζεται ως στυλοβάτης της εθνικής ακεραιότητας πάει πολύ να μιλάει ο επικεφαλής του για υποχωρήσεις εκ των προτέρων έναντι της Τουρκίας και να μην κουνιέται φύλο. Ευνουχισμός , σε ένα μέτωπο που ως τώρα έθυε η Συντηρητική παράταξη.
Στην προηγουμένη θητεία του , ο Μητσοτάκης έδρασε ως σπορέας του κορυφαίων εθνικών συμβιβασμών. Από την πρώτη συνάντηση με τον Ερντογάν, όταν μίλησε για «αμοιβαία καλή θέληση»- εξισώνοντας τον απειλούντα με τον απειλούμενο.
Έκτοτε τα ελληνοτουρκικά είχαν διακυμάνσεις. Από την ένταση του θέρους του 2020 με «Ορούρς Ρέις» και το Τουρκο-λυβικό μνημόνιο που εξελίχθηκε σε εθνική ήττα μέχρι τα άδυτα του γεύματος στο Βοσπόρου και την ιδιοποίηση της ευρωτουρκικής έντασης στον Έβρο, που έληξε με την αποδοχή των οικονομικών αξιώσεων του Ερντογάν για την περίθαλψη μεταναστών.
Αυτή τη φορά ο ίδιος τα βάζει σε τελική ευθεία κατά τρόπο που διευκολύνει όχι μόνο τον απρόσκοπτο εξοπλισμό της Τουρκίας από τη αμερικανική πολεμική βιομηχανία, αλλά και το ξέπλυμα του Ερντογάν για να αρχίσει τα παζάρια «εκδυτικοποίησης» με την Ευρώπη.
Μόνο που αυτά σε βάθος χρόνου θα αποβούν σε βάρος της Ελλάδας. Η σημερινή κυβέρνησή της δείχνει πρόθυμη να αλλάξει το αμυντικό δόγμα της και να συζητήσει κυριαρχικά της δικαιώματα. Με αντάλλαγμα την ιδεοληπτική πλέον εμμονή Μητσοτάκη να γίνει νέος Βενιζέλος.
Παραβλέποντας ότι το 1923 είχε προηγηθεί μια εθνική καταστροφή , όταν ο μεγάλος Κρητικός, ανέδειξε την διπλωματική δεξιοτεχνία του, για να σώσει στη Λωζάνη, ότι μπορούσε να σωθεί, από την προηγούμενη Συνθήκη για την περιοχή.
Επί Μητσοτάκη η Ελλάδα χάνει διπλωματικό έδαφος:, στην Λιβύη , στην Αίγυπτο, στο Κυπριακό , στο ΝΑΤΟ. Τώρα οδηγείται σε απώλειες στο Αιγαίο και στον ευρύτερο εθνικό χώρο. Ήδη για τους συμμαχικούς χάρτες η Κύπρος δεν υπάρχει και τα στενά το Βοσπόρου είναι «τουρκικά».
Σ’ αυτό το διάστημα η ελληνική κυβέρνηση συνομολογεί με πλάγιο τρόπο τις ήττες της. Υπουργός, δεξί χέρι του Μητσοτάκη που έχει εγκαταλείψει το δικαίωμα των 12 μιλίων έγινε επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός εγκατέλειψε την υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου.
Ένας κύκλος προσώπων που περιστρέφονται γύρω του, παπαγαλίζουν ανιστόρητες μπαρούφες για το Αιγαίο που «δεν είναι ελληνική λίμνη» -σαν να υπήρξε ποτέ τέτοιος ελληνικός ισχυρισμός- και να καταλήξουν σε «συνεκμετάλλευση» στον υποθαλάσσιο ελληνικό και κυπριακό ορυκτό πλούτο- ως τρόπο εξάλειψης της τουρκικής απειλής.
Ενώ την ίδια στιγμή οι απέναντι ονοματίζουν ελληνικά νησιά ως «τουρκικά» απειλούν να «έλθουν νύχτα» και θεωρούν τη Λωζάνη ξεπερασμένη.
Εκεί που οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν επέτρεπαν καμία συζήτηση ο δυο φορές εκλεγμένος Πρωθυπουργός αποδέχεται « διαφιλονικούμενες» περιοχές, «διαφορές», «ζώνες» και «θέματα προς συζήτηση».
Ο Μητσοτάκης είχε προσχεδιάσει ως πρώτη πράξη της επανεκλογής του, τους συμβιβασμούς με την Τουρκία. Εξ ου και εγκατέστησε ελεγχόμενη από την οικογένειά του, εξωκοινοβουλευτική πολιτική ηγεσία στο υπουργείο Εξωτερικών. Χωρίς να θέσει τα σχέδιά του στην προεκλογική καμπάνια του για έγκριση.
Τώρα ετοιμάζεται να λάβει αποφάσεις για τις οποίες δεν έχει εντολή. Υποδηλώνει ότι μιλάει πλέον με την Ιστορία, αλλά παραβλέπει ότι πρωτίστως υποχρεούται να μιλάει με τον ελληνικό λαό.
Κατά περίεργο τρόπο συντονίζεται με τον Ερντογάν στη «νίκη που πέτυχαν και ο δυο» και ανοίγουν «γεωπολιτική » συζήτηση για νομικά θέματα, που αγγίζουν απαράγραπτα ελληνικά δικαιώματα, υπό το … δημοσιοσχετίστικο πρόσχημα της «τολμηρής ατζέντας».
Ο Έλληνας πρωθυπουργός σπεύδει να τη διερευνήσει, ασκώντας ΙΧ πολιτική, αφού υπουργός Εξωτερικών δεν υπάρχει. Θέλει να μπει στον …«πυρήνα της διαφοράς», που από την πλευρά της Τουρκίας είναι από χρόνια διακηρυγμένος: αναθεώρηση Λωζάνης και «αποκατάσταση των αδικιών της» με εκ νέου διανομή στο Αιγαίο.
Ευτυχώς κάποιοι αξιοπρεπείς στον μιντιακό χώρο – όπως ο Δημήτρης Ψαράς από την «Εφ.Συν.» επαναφέρουν στο προσκήνιο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπήρξε οπαδός των υποχωρήσεων έναντι των Τούρκων, εξ απαλών ονύχων.
Έξι χρόνια πριν τον βάλει στην πολιτική ο Καραμανλής για να πάρει την έδρα του πατέρα του έγραφε – όλως τυχαία με κυβέρνηση Σημίτη-απίστευτα πράγματα , στα οποία ουδείς απάντησε , γιατί δεν τον έπαιρνε υπόψη.
Ότι τάχα συνιστά «διαπραγματευτικό αδιέξοδο» – για ποιον άραγε;- η «πάγια ελληνική θέση ότι η Ελλάδα δεν έχει απολύτως τίποτε να συζητήσει με την Τουρκία στο θέμα του Αιγαίου, εκτός από την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας».
Ότι με αυτόν τον τρόπο «ζητάμε από την Τουρκία να κάνει σημαντικές μονομερείς υπαναχωρήσεις» και ότι μαζί της πρέπει να δεχτούμε συζήτηση και για « άλλα θέματα εκτός της υφαλοκρηπίδας».
Με το …κορυφαίο ότι, η αναφορά στο διεθνές Δικαιο συνιστά .. . «επανάπαυση», θεωρούσε τον διάλογο που μπορεί να απολήξει σε υποχωρήσεις« αρετή και τόλμη».
Με αυτές τις απόψεις πολιτεύτηκε στις εκλογές του 2004, περνώντας κάτω από τα ραντάρ του Καραμανλή που κάθε άλλο τις προσυπέγραφε..
Αυτές επιχειρεί να υλοποιήσει σήμερα με τη ΝΔ ως κόμμα άβουλη και περιδεή- ίσως και …σύμφωνη μαζί του. Συνδεόμενη εκ των υστέρων με όσα συνέβησαν επί Σημίτη στη Μαδρίτη, όπου αναγνωρίσθηκαν « ζωτικά συμφέροντα των Τούρκων» στο Αιγαίο.
Αργά ή γρήγορα ο ελληνικός λαός θα συνειδητοποιήσει σε ποιον παρέδωσε την εξωτερική πολίτη της χώρας και θα αντιδράσει ανάλογα. Αλλά οι βουλευτές της ΝΔ – τουλάχιστον όσοι φέρουν το ιστορικό φορτίο της- δεν παρακολουθούν σε ποιον έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης. Συμφωνεί η Κοινοβουλευτική Ομάδα της, με την πρακτική των εκ των προτέρων υποχωρήσεων και την συμπληρωματική συμπεριφορά στον τουρκικό αναθεωρητισμό;
Έχουν εκχωρήσει την οιονεί οικοπεδοποίηση της χώρας στην οικογένεια Μητσοτάκη; Και τη θέση που κάθονταν ο Μολυβιάτης και ο Δένδιας , στους Γεραπετρίτη-Παπαδοπούλου;
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
