Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Κάποια στιγμή ο αρμόδιος υπουργός εμφανίσθηκε σκυθρωπός στην τηλεόραση- όχι στα μέτωπα του πυρός. Με δυσκολία διάβαζε ένα χαρτί που του έδωσαν, περιγράφοντας κάτι που εμφανώς αγνοούσε…
Ο Χρήστος Στυλιανίδης πολιτογραφήθηκε το 2021 στην Ελλάδα, με τις δάφνες από την αξιοθαύμαστη ευρωπαϊκή θητεία του στην πολιτική προστασία.
Μετά βαΐων και κλάδων ο Κυριάκος τον εγκατέστησε στο Μαρούσι- σε ένα υπουργείο που ήδη κουμαντάριζαν κομματικοί παράγοντες της ΝΔ.
Του φόρτωσαν κι έναν πτέραρχο ως υφυπουργό, που ήταν τόσο απαραίτητος στο σύστημα Μητσοτάκη, ώστε τον φύτεψε και στην υπηρεσιακή κυβέρνηση.
Η δουλειά του Στυλιανίδη δεν ήταν να σβήνει φωτιές και να ανοίγει δρόμους στα χιόνια. Ηταν να εκπαιδεύσει τον κρατικό μηχανισμό να το κάνει και να διαμορφώσει συλλογική συνείδηση προστασίας του περιβάλλοντος.
Να εξηγήσει ότι η «διαχείριση κρίσεων», λειτουργεί με επιστημονικά κριτήρια. Οι επιχειρησιακοί ακολουθούν. Και οι πολιτικοί δεν παρεμβαίνουν.
Αλλά το 2023 για ένα περίεργο λόγο ο Μητσοτάκης σταμάτησε αυτή τη δουλειά στη μέση, αφήνοντας τον Στυλιανίδη εκτός κυβέρνησης.
Αλλάζοντας υπουργό μόλις άρχισε να φουντώνει η αντιπυρική περίοδος, άλλαζε στη μέση του ποταμού.
Κάποιοι βρήκαν την εξήγηση ακούγοντας τον Πρωθυπουργό να αναγγέλλει ότι σ’ αυτό ο υπουργείο θα πέσει πολύ χρήμα, για αγορές μέσων – εναέριων και επίγειων.
Ο πολιτικός από την Κύπρο δεν «κούμπωνε» στα μέτρα και τα σταθμά του συστήματος Μητσοτάκη.
Με τον Κικίλια υπάρχει άνεση. Με τον Πρωθυπουργό συμπίπτουν ακόμη και σε κοινωνικές συναναστροφές.
Μετακόμισε από το υπουργείο Υγείας στην Πολιτική Προστασία που είχε θητεύσει για ένα φεγγάρι και επί Σαμαρά.
Δέκα μέρες από την επίσκεψη Μητσοτάκη στο γραφείο του για να τον στηρίξει, το υπουργείο κλήθηκε να διαχειριστεί την πρώτη κρίση.
Η έλλειψη συντονισμού «στο πεδίο» ήταν ορατή ακόμη και με δέκα λεπτά τηλεθέασης.
Οι κάτοικοι στην Ανατολική Αττική και την Κορινθία, που παραδόθηκαν στις φλόγες, αντιμετωπίσθηκαν σαν συνένοχοι που έπρεπε να απομακρυνθούν.
Οι καιρικές συνθήκες ήταν δύσκολες, αλλά επέτρεπαν να επιχειρούν τα επίγεια και εναέρια μέσα. Επαρκούσαν καθώς η διασπορά της πύρινης απειλής στην Επικράτεια δεν ήταν μεγάλη.
Όλοι είδαν ότι έλειπε η επιστημονική πλευρά της μεθόδου Στυλιανίδη: κανείς δεν ήξερε αν η φωτιά πρέπει να αντιμετωπισθεί κατά μέτωπο, να περιχαρακωθεί, ή να κάψει τα λιγότερα για να σωθούν τα περισσότερα. Αλλού ο παππάς, αλλού τα ράσα.
Απανθρακώθηκαν περιοχές και υποδομές που θα μπορούσαν να είχαν προφυλαχθεί – προτού το μέτωπο της πυρκαγιάς απλωθεί.
Η διαχείριση των εναέριων μέσων υπήρξε ερασιτεχνική και παλαιοκομματική: παντού και από λίγο- για να μην υπάρχουν παράπονα.
Ποτέ δεν σβήνει μια φωτιά όταν οι ρίψεις απέχουν μια ώρα μεταξύ τους…
Κάποια στιγμή ο αρμόδιος υπουργός εμφανίσθηκε σκυθρωπός στην τηλεόραση- όχι στα μέτωπα του πυρός.
Με δυσκολία διάβαζε ένα χαρτί που του έδωσαν, περιγράφοντας κάτι που εμφανώς αγνοούσε…
Ήταν σαν να μιλάει ένας παρατηρητής…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
