Του Ιωάννη Δαμίγου
Ο πολύ καλά εκπαιδευμένος, λόγω αρχών οικογενείας, πρωθυπουργός, πριν καλά καλά αρχίσει την αναρρίχηση για τον θώκο (έτοιμος στρωμένος δρόμος), είχε καταλάβει από νωρίς τον πιο γρήγορο, τον πιο σίγουρο και προσοδοφόρο τρόπο για την κατάκτησή του. Δεν είχε την ανάγκη παρουσίασης έργων, δεν είχε άλλωστε και ποτέ την εμπειρία, ούτε ένιωσε ποτέ αυτή την ανάγκη για τέτοιο θετικό αποτύπωμα. Όχι.
Από τα πρώτα του βήματα συνειδητοποίησε, πως δεν χρειάζεται κόπος, τύχη, γνώση, ικανότητα και άλλες περιττές αξίες, που απαιτούν χρονοβόρες και επίπονες διαδικασίες. Αυτά είναι για τους αριστερούς, που πρέπει να έχουν απαντήσεις για όλα προκειμένου να πείσουν για το όραμά τους. Όταν όμως γεννιέσαι δεξιός (επιεικώς), όλα μπορείς να τα επιτύχεις, με την εξαγορά μέσω του χρήματος, από σπουδές έως πρωθυπουργικούς θώκους και ακόμα παραπάνω. Μπορείς να καταστείς πρόθυμος “ηλίθιος”, είναι θέμα ποσού.
Αν είσαι και υπέρμετρα φιλόδοξος (και λόγω γονιδίων), τότε αέρας στα πανιά σου, τίποτα δεν μπορεί να σου σταθεί εμπόδιο, γιατί όλα έχουν μια τιμή. Χρήματα έχει, χρήματα χρωστά και χρήματα βρίσκει, υπάρχουν και πιο φιλόδοξοι από αυτόν, που όμως παραμένουν πίσω από κουρτίνες, παρόλο που η σκιά του προφίλ τους, τους προδίδει (κάποιοι είναι και ευτραφείς). Στο τέλος τέλος, κατέχουν την πηγή του χρήματος, που κυλά στην θάλασσα και που εκεί αρμενίζουν τα καράβια τους, οι κοντραμπατζήδες.
Και αυτό που του έμεινε να κάνει ήταν απλώς να στρατολογήσει λεγεωνάριους, που είχαν κοινούς σκοπούς και στόχους(όχι κατ’ ανάγκη), να τους μισθώσει και να τους ξαμολήσει στην αγορά. Οι μισθοφόροι δεν ορρωδούν προ ουδενός, δεν τους αγγίζουν συναισθήματα και έτσι είναι ικανοί ακόμα και να εξευτελισθούν σαν προσωπικότητες, προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους. Κάποιες έσχατες στιγμές, ξέφρενου ευτελισμού και δημόσιας κατακραυγής, καταφεύγουν σε ρητορικές και επαναλαμβανόμενες τούμπες, καθόλου ακροβατικές, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος, μιας και το οικονομικό όφελος δεν συγκρίνεται με αυτό. Πολλές φορές έρχονται και σε αντίθεση μεταξύ των, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο, κάποια αρχή, κάποιο όριο. Ξεπερνιέται όμως εύκολα, το οποιοδήποτε συμβάν, σκουπίζοντας και εναποθέτοντας τα σκουπίδια κάτω από το χαλί των προβλημάτων, που δεν τους απασχολούν ούτε στο ελάχιστο. Δεν ήρθαν για να λύσουν προβλήματα, ήρθαν για να κερδίσουν από τα προβλήματα, θέτοντας και άλλα.
Η εντολή είναι σαφής, αγοράστε φθηνά, πουλήστε ακριβά, ακόμα και αν μείνετε με τα εσώρουχα σε κοινή θέα, θα εξαγορασθούν τα ήδη μισθωμένα ΜΜΕ και δεν θα κυκλοφορήσει η είδηση έτσι, αλλά θα αντιστραφεί σε αλγεινή και νοσηρή επίθεση σε προσωπικές στιγμές. Πιθανή πηγή χρημάτων, με αγωγές και εξώδικα, με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.
Οι λεγεωνάριοι, μετονομαζόμενοι μετακλητοί, εισρέουν στα επιτελικά γραφεία συνωστισμένοι, για να προσφέρουν τις υπηρεσίες και τις ιδέες τους, συναγωνιζόμενοι στην σύλληψη της πιο κυνικής και κερδοφόρας πρότασης. Το κέρδος αποκομίζετε, από το όλα επιτρέπονται, είναι ο πιο γρήγορος τρόπος. Αν παρεμπιπτόντως προκύψει νομικό κόλλημα και εκεί υπάρχουν οι τοποθετημένοι αναγκαίοι μισθοφόροι, ίσως οι πιο ακριβοί, που θα αναλάβουν την πλήρη κάλυψη.
Έτσι κατέκτησε την εξουσία και τον έλεγχο των αρμών της, εξασφαλίζοντας τον πολύτιμο χρόνο που απαιτείται, για αποκόμιση κερδών, τέτοιων που επιστρέφονται μέσω νομοσχεδίων σαν αντίδωρο, στους κατέχοντες τα “γραμμάτια”, λογής άπληστους κοντραμπατζήδες. Ένα τέτοιο συνονθύλευμα μισθοφόρων έχει να αντιμετωπίσει η προοδευτική αριστερά, μόνη της προς το παρόν, χωρίς τον λαό ακόμα στο πλάι της. Και δεν πιστεύω πως αποτελεί πρόβλημα η πειθώ και η ανάλυση και εξήγηση του προγράμματος της αριστεράς. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να διαβάσει, να καταλάβει και να μάθει βασικά θέματα και προτάσεις για πιθανή λύση στα προβλήματά του, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και κυρίως οργανωμένων μελών. Ασχολείται με survivor, με λάγνες παιδούλες τηλεπερσόνες και παρακολουθεί τα δελτία καιρού, μέχρι εκεί.
Ο λαός αυτός, λόγω του ελλείμματος παιδείας, αγνοεί την πρόνοια και αντιμετωπίζει το πρόβλημα πάντα εκ των υστέρων και εφόσον προκύψουν προσωπικές απώλειες. Τότε αντιδρά οπαδικά και όχι όπως θα έπρεπε, συντεταγμένα και οργανωμένα για τα καλύτερα δυνατόν αποτελέσματα. Και το καλύτερο, απαιτεί εδώ και τώρα, αυτά που απώλεσε με δική του ευθύνη και με την απουσία του από τα κοινά τόσο καιρό. Πρέπει δηλαδή να λείψουν πολλά από τους πολλούς, για να αρχίσει καθυστερημένα να αλλάζει γνώμη και συμπεριφορά. Και μάλιστα να προτείνει και πολιτικές προτεραιότητες προτάσεων και λύσεων, αλλοίμονο. Επειδή τα πράγματα πάντα αλλάζουν, τίποτα μόνιμο, έτσι θα συμβεί και πάλι, βέβαια το προς τα που και πως, είναι το ερώτημα. Έως τότε, όχι μακριά, υπομονή, αντοχή και επιμονή.