Του Νίκου Λακόπουλου
Μιλώντας στο συνέδριο του Economist ο Kυριάκος Μητσοτάκης έδωσε την εντύπωση πως στην Ελλάδα αυτό τον καιρό συντελείται κάποια επανάσταση, αλλά ψάχνοντας να βρει το έργο της κυβέρνησης μάλλον αθροίζει αυτό της προηγούμενης και κυρίως της …επόμενης.
Η ανάπτυξη που θα υπερκαλύψει την ύφεση θα έρθει, αλλά τη… νέα τετραετία -που μάλλον θα χρειαστεί όπως είπε και ο αναπόγευκτος απολογισμός της διετίας είναι στην πραγματικότητα το προεκλογικό πρόγραμμα μιας κυβέρνησης που αυτοσυγχαίρεται παρουσιάζοντας την καταστροφή ως επιτυχία.
Φαίνεται πως η ψηφιοποίηση του κράτους, η πάταξη της γραφειοκρατίας και η επιτάχυνση στην απονομή της δικαιοσύνης έχουν ήδη συμβεί, η Ελλάδα δεν προλαβαίνει τις επενδύσεις, αλλά οι “καλές δουλειές για όλους” θα έρθουν μαζί με 100 δισεκατομμύρια, την επόμενη τετραετία ή καλύτερα την επόμενη δεκαετία.
Προς το παρόν έχουμε φωτογραφίες του Μητσοτάκη μπροστά σε μια μπουλντόζα, τον Χατζηδάκη με μια σκούπα στο χέρι -με τρόπο που δείχνει να δεν ξέρει να την κρατά, τον Χρυσοχοϊδη να παρουσιάζει την σύλληψη Παππά ως επιτυχία που έσβησε το φιάσκο της αστυνομίας -να χάσει μέσα από τα χέρια της, ενώ υποτίθεται τον επιτηρούσε.
Το Θαύμα του Μητσοτάκη
Το άγχος της επιτυχίας -η οποία ξεπερνά άλλες “πανίσχυρες κυβερνήσεις”- αποτυπώνεται σε δημοσκοπήσεις που δείχνουν πως αυτή η κυβέρνηση σε αντίθεση με άλλες στο παρελθόν δεν έχει φθορά μέσα στην ύφεση. Αντίθετα εμφανίζεται πιο δημοφιλής μετά τις εκλογές του 2019 -από ό,τι πριν.
Θαύμα. Πώς γίνεται μετά τα λοκντάουν ο Μητσοτάκης να έχει συγκρατήσει την ανεργία -όπως λέει- και να εμφανίζει την οικονομία αλώβητη -έτοιμη για επίθεση στο μέλλον; Σε ποια χώρα ζει ο Μητσοτάκης ώστε να εμφανίζει τον εαυτό του ως μεγάλο αναμορφωτή της χώρας, νέο “Βενιζέλο” και τον Μωυσή που οδηγεί τον λαό του στη Γη της Επαγγελίας -όπως γράφτηκε, αλλά όχι σαν αστείο κάποιας πολιτικής επιθεώρησης;
H απάντηση βρίσκεται μάλλον στη Λίστα Πέτσα και την εικόνα που παρουσιάζουν τα τηλεοπτικά κανάλια μιας χώρας που κάνει ανέμελη μπάνια, ενόσω η κυβέρνηση εγκαινιάζει έργα της προηγούμενης κυβέρνησης ή της επόμενης.
Η πανδημία, η ανεργία, η κατάρρευση πολλών επιχειρήσεων, το αδιέξοδο εκατοντάδων χιλιάδων που δεν χωράνε στους αριθμούς που εμφανίζει η κυβέρνηση δεν υπάρχουν στα δελτία ειδήσεων. Η Ελλάδα μπήκε σε μια εικονική πραγματικότητα με τον Μητσοτάκη σε κάποια δράση κάθε μέρα, καθώς η σύζυγός του ως ‘Πρώτη Κυρία” ανακαινίζει το Μέγαρο Μαξίμου -που είχε γεμίσει μπάφους επί ΣΥΡΙΖΑ.
Ο λαός είναι ευτυχισμένος κυρίως από το ότι δεν είναι στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι εργαζόμενοι ευτυχισμένοι που θα δουλεύουν περισσότερο με μικρότερες αμοιβές και απλήρωτες υπηρεσίες -ελεύθεροι πια από τον συνδικαλισμό, τις απεργίες και τις διαδηλώσεις.
Οι φοιτητές χαρούμενοι με την βοήθεια της πανεπιστημιακής αστυνομίας θα ασχολούνται με τα μαθήματά τους -σε πανεπιστήμια επιτέλους καθαρά και επιτηρούμενα με κάμερες και ασφαλή με κάρτες εισόδου. Και οι συνταξιούχοι θα παίρνουν πια αμέσως τις συντάξεις τους -ποιος άραγε ευθύνεται για τους χιλιάδες σκονισμένους φακέλους -δίπλα στους οποίους φωτογραφίζεται με αθωότητα ο Κωστής Χατζηδάκης δεν θα μάθουμε ποτέ.
Μια δημοσκόπηση που έφτασε στην Βουλή για να ερευνηθούν τα στοιχεία της δεν θα συζητηθεί ποτέ αποφάσισε η πλειοφηφία της Νέας Δημοκρατίας. Μια άλλη ωστόσο που ήρθε στην δημοσιότητα αυτές τις μέρες -της MRB- δείχνει πως η εικόνα της κυβέρνησης δεν είναι αυτή που εμφανίζεται -με φανερό άγχος πια στα μεγάλα κανάλια.
Τώρα πια ντροπή, όχι περηφάνια
Η κυβέρνηση υπερέχει μεν, αλλά χάνει μονάδες και για πρώτη φορά η αξιωματική αντιπολίτευση και ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζονται με άνοδο στο πλάνο. Ο φόβος για την πανδημία λιγοστεύει και τα κυρίαρχα συναισθήματα είναι η οργή και η ντροπή.
Για πρώτη φορά στην τελευταία αναμέτρηση στη Βουλή η κυβέρνηση είναι μόνη της και αντί για το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο αχνοφαίνεται ένα μέτωπο απέναντι στην πιο “άνετη” κυβέρνηση στο να περνάει μέτρα αυταρχισμού -που μπορεί και να οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε “προοδευτική κυβέρνηση”.
Για την ακρίβεια στη δημοσκόπηση οι λέξεις που εκφράζουν τον Έλληνα είναι Οργή (45,3%), Φόβος (45,1%), Ελπίδα (35,9%), Ντροπή (33,2%) και Περηφάνεια (11,6).
Οι ερωτώμενοι απαντάνε σε ποσοστό 33,1% (από 31,3% τον Δεκέμβρη του 2020) πως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Α. Τσίπρας θα διαχειρίζονταν καλύτερα ή το ίδιο καλά με την κυβέρνηση το υγειονομικό σκέλος της κρίσης.
Η αρνητική αξιολόγηση της κυβέρνησης -με 44,8%- είναι μεγαλύτερη από την θετική και μάλλον θετική (38,5) -ενώ ο νόμος Χατζηδάκη συγκεντρώνει 13,4% θετικές αξιολογήσεις και 55,6% αρνητικές.
Η ασφάλεια απέναντι στην εγκληματικότητα που ήταν το μεγάλο χαρτί της κυβέρνησης για να δικαιολογεί αστυνομικά μέτρα δεν υπάρχει για το 79% των πολιτών και μόνο το 26,8% δηλώνει ικανοποιημένο. Όσο για το σύστημα δικαιοσύνης -για το οποίο επαίρεται ο Μητσοτάκης -δηλώνει ικανοποιημένο μόλις το 27,7% και μη ικανοποιημένο το 70,4%.
Από την δημοφιλία στην αντιπάθεια
Η μεγάλη ανατροπή για την υπερδημοφιλία του Μητσοτάκη αφορά την αξιολόγηση των πολιτικών προσώπων όπου ο Μητσοτάκης πέφτει στο ο 38,8% και ο Αλέξης Τσίπρας ανεβαίνει στο 31%.
Τον Ιούνιο του 2020 το 43,4 θα ψήφιζε Νέα Δημοκρατία, αλλά τώρα το 39%. Τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ από 26,6 φτάνουν στο ΝΔ 31,1% με 15% αναποφάσιστους.
Φαίνεται πως το 63% των πολιτών πιστεύουν πως τα λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης θα πάνε στα χέρια λίγων και για πρώτη φορά οι αρνητικές εκτιμήσεις για τον Μητσοτάκη είναι περισσότερες από τις θετικές.
Αν ως τώρα οι πρόωρες εκλογές ήταν ένα όπλο για την κυβέρνηση για να νικήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να ξεπεράσει το πρόβλημα της απλής αναλογικής μπορεί να είναι πια μια διέξοδος διάσωσης: όσο περνάει ο καιρός η κυβέρνηση θα φθείρεται -αν δεν φθαρεί με τρόπο καταιγιστικό από όσα πρόκειται να συμβούν στην οικονομία, όπου εκκρεμεί να πληρωθεί ένας λογαριασμός. Τα εθνικά θέματα -όπου θα φανεί με ποιο τρόπο ο Μητσοτάκης εξασφάλισε ένα ήρεμο καλοκαίρι και την κοινωνία όπου κυριαρχούν ο φόβος και η οργή.
Υπάρχουν πολλές ενδείξεις πως μαζί με το τέλος της πανδημίας θα φύγει ο φόβος και θα μείνει η οργή. Για μια κυβέρνηση που εξαπάτησε τους ψηφοφόρους, τους παραμύθιασε με υπερβολές για μια “Φωτεινή Ελλάδα” και επιχειρεί με μια εικονική πραγματικότητα να εμφανίσει την καταστροφή ως επιτυχία.