Toυ Γιάννη Τριάντη
Η Αριστερά έχει βιώσει αρκετές πικρές και αιματηρές εσωτερικές συγκρούσεις. Ετούτη η σημερινή, του ΣΥΡΙΖΑ, είναι από τις χειρότερες. Αποκαρδιωτική και απωθητική. Η διάσπαση, έστω και καθυστερημένη, είναι λυτρωτική.
Η διάσπαση ήταν μια λύση αναγκαία και αναπόφευκτη. Λύση έντιμη και φυσιολογική, μετά την εκλογή Κασσελάκη, αφού οι διαφωνίες ήταν ριζικές. Ας έφευγαν αμέσως. Κι ας έβγαινε ο εσμός των «προεδρικών» να μιλά για διασπαστές και προδότες.
Το ομόθυμον των αντιφρονούντων σχετικά με τον νέο αρχηγό δεν άφηνε περιθώριο συνύπαρξης. Θεμιτή και αναγκαία η αυστηρή – μάλλον αποδομητική – κριτική, αλλά όφειλε να λάβει υπόψιν ότι ο αμερικανόπνευστος ηγήτωρ είχε επικρατήσει στις εσωκομματικές εκλογές.
Επομένως όχι μονάχα δεν είχε νόημα η επιστράτευση τρόπων να πληγεί ο Κασσελάκης (καταφυγή στα όργανα ακόμη και για καθαίρεσή του), αλλά η συμπεριφορά τους υπήρξε ασεβής έναντι της νωπής ετυμηγορίας που ανέδειξε Πρόεδρο τον πολύπλαγκτο νεαρό.
Αντιτάχθηκαν αλλά έχασαν. Πολέμησαν αλλά ηττήθηκαν. Στις περιπτώσεις αυτές οι σοβαροί άνθρωποι παίρνουν το καπελάκι τους και φεύγουν, αφήνοντας τους υποστηρικτές του Κασσελάκη, στελέχη και ψηφοφόρους, να στιλβώνουν τα παπούτσια του ηγέτη, νομίζοντας ότι υπηρετούν την νικηφόρα Αριστερά που θα ανατρέψει τον Μητσοτάκη.
Αντ΄ αυτού, αντί δηλαδή ευθέως και τολμηρά να πάρουν των ομματιών τους, άρχισαν να αναλώνονται είτε σε σωστές επί της ουσίας αλλά επαναλαμβανόμενες, βαρετές επικρίσεις είτε σε διαπροσωπικές συγκρούσεις κατωτάτου επιπέδου.
Δεν κατάλαβαν οι αντιφρονούντες ότι απέναντι στο ιδεολογικό πάτσγουορκ του Κασσελάκη και σε ημιμαθείς ή αφιονισμένους και συστημικούς της νέας ηγεσίας τα λες μια- δυο φορές και μετά απαξιοίς. Επιστρατεύεις την αρετή της λελογισμένης υπεροψίας και τους αφήνεις στο έλεος των ψευδαισθήσεων και του πολιτικού στραβισμού τους.
Προς άρσιν παρεξηγήσεων: πολιτικός στραβισμός είναι να θεωρείς τον Κασσελάκη αριστερό. Να ακούς την ομιλία του στον ΣΕΒ – κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ομιλία Μητσοτάκη – και να κάνεις πως δεν συμβαίνει τίποτε. Να διαβάζεις τι έλεγε παλιά ο Κασσελάκης – τύφλα να ‘χει η νεοφιλελεύθερη δέλτος – και να επιμένεις ότι η νέα Κουμουνδούρου αρμενίζει αριστερά.
Στραβισμός είναι επίσης να επιχειρείς απεγνωσμένα να αποδομήσεις τις υπομνήσεις του Δημήτρη Ψαρρά στην Εφ.Συν. σχετικά με το νεοφιλελεύθερο παρελθόν του Κασσελάκη, αναφωνώντας «άνθρακες ο θησαυρός», όπως αναφώνησε ασθμαίνων ο κ. Λιάκος (μνημείο ρηχότητος και αμηχανίας το σχετικό κείμενο του «εκσυγχρονιστή» ιστορικού).
Όμως τέλος δεν έχει αυτή η παρτίδα των παρεξηγήσεων, των παραπειστικών και ανόητων επιχειρημάτων σαν κι αυτά του Κασσελάκη (Δεν θυμάμαι τι έγραφα) ή των απέναντι που κατήγγειλαν την διαγραφή Τζουμάκα.
Συγγνώμη, αλλά εδώ έχει δίκιο ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Η βαρύτατη μομφή περί διαπλεκόμενου επισύρει απομάκρυνση και διαγραφή. Τίποτε άλλο. Το ίδιο, φυσικά, και οι βαθιά πολιτικές αντιλήψεις και θέσεις των Φίλη, Σκουρλέτη και Βίτσα. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει πιά στον σώγαμπρο κι ότι δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνουν τα ίδια περί οργάνων και διαδικασιών;
Απωθητική εικόνα
Όμως, η λυτρωτική αποχώρηση/διάσπαση καθυστέρησε. Και επέτρεψε να εμφανιστούν μπλαβί, δηλητηριώδη και απωθητικά τα σωθικά του ΣΥΡΙΖΑ: Βαριές κουβέντες, γελοίες αντιμαχίες, φρικώδεις υπαινιγμοί, λυσσαλέος πόλεμος στα μίντια και στο διαδίκτυο – πόλεμος με ύβρεις και απειλές -, συγκρούσεις που θυμίζουν τις χειρότερες στιγμές της Αριστεράς, συνδυασμένες με εκδηλώσεις μίσους και αλητείας.
Ούτε οι αφιονισμένοι των γηπέδων δεν συμπεριφέρονται έτσι. Προεδρικοί και διαφωνούντες έδωσαν ένα πρωτοφανές ρεσιτάλ αφρένειας και κακοήθειας με πρωταγωνιστές στην κακοήθεια τα ελώδη των τρολ και των σόσιαλ. Κατάσταση που όζει.
Υπήρξαν αρκετές πικρές, δυσάρεστες και αιματηρές στιγμές στην ιστορία της Αριστεράς. Όμως η σημερινή δεν συγκρίνεται με καμία, καθώς το φρικώδες διαδίκτυο λειτουργεί πολλαπλασιαστικά ως προς την προβολή των αρνητικών και αποκαλύπτει ένα κόσμο δυσώδη και μισερό.
Εδώ η μεγάλη ήττα, η ανεπανόρθωτη ζημιά: η απωθητική εικόνα δίνει το δικαίωμα σε φίλους και ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ- και στην κοινωνία συνολικά- να αναρωτηθούν που πήγε και αν υπήρξε ποτέ το «ηθικό πλεονέκτημα» της εν λόγω Αριστεράς.
Το ήθος δεν αφορά μονάχα τον τρόπο του κυβερνάν. Δηλαδή, την ανεπίληπτη, χωρίς σκάνδαλα και λαμογιές, διακυβέρνηση, αλλά και κάποια άλλα στοιχεία της ζωής των κομμάτων και της εν γένει συμπεριφοράς τους: Την δημιουργική αντιπαράθεση ιδεών, την εντιμότητα, τον εξοστρακισμό της καθεστωτικής λογικής, την συντροφικότητα, την εξάλειψη ιδιοτελών ομαδοποιήσεων και του παρασκηνίου κλπ.
Δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ και την εν λόγω Αριστερά, η κοινωνία βλέπει να εξελίσσεται μια αδυσώπητη σύγκρουση χωρίς αρχές, χωρίς ήθος και χωρίς συναίσθηση των πρωταγωνιστών για την εικόνα τους στο κοινωνικό σύνολο. Το «ηθικό πλεονέκτημα» έχει τρωθεί ανεπανόρθωτα.
Όποιος και να επικρατήσει- ο Κασσελακισμός του αδαούς φιγουρατζή και λαϊκιστή Προέδρου ή το επί θύραις κόμμα των αντιφρονούντων- υπάρχει κίνδυνος να δει τις πλάτες της κοινωνίας και την άμεση αποδοκιμασία στις προσεχείς Ευρωεκλογές. Το ίδιο και το αντίπαλο στρατόπεδο.
Φυσικά, η επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ και των απέναντι θα εξαρτηθεί και από την συγκυρία(οικονομικά, εθνικά, μεταναστευτικό κλπ). Ο Μητσοτάκης ενδέχεται να ανησυχήσει ή να υποχωρήσει εκλογικά όχι λόγω δυναμικής εξ αριστερών εναντίωσης, αλλά για κάτι απλό: η πιο σοβαρή και αποτελεσματική αντιπολίτευση είναι η προβληματική πραγματικότητα, όπως τη βιώνει σήμερα η κοινωνία.
Ο λαός, άλλοτε υμνούμενος και άλλοτε συκοφαντημένος, ξέρει τι κάνει. Και αποδίδει εκάστω κατ΄ αξίαν των πεπραγμένων.
ΑΠΟ ΤΟ NEWS 24 7