Της Μένης Μαλλιώρη
Οι αποφάσεις, στην ζωή γενικότερα και στην πολιτική ειδικότερα, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Ένας βασικός κανόνας για την λήψη τους είναι η προσεκτική αξιολόγηση της σχέσης κόστους – ωφέλειας. Ο κανόνας αυτός στις μέρες μας, λόγω και της οικονομικής κρίσης, κρίνεται συχνά αναγκαίος.
Η απόφαση του Πρωθυπουργού για προσφυγή στις κάλπες και του κοστίζει και τον ωφελεί. Του κοστίζει γιατί κανείς δεν περίμενε ότι, η κυβερνητική θητεία θα ήταν μόλις 7 μήνες, η εντυπωσιακή νίκη του δημοψηφίσματος θα ήταν τελικά «πύρρειος», η σχέση με πολλούς από τους στενούς πολιτικούς του συνεργάτες θα γινόταν «ολέθρια», η εμπιστοσύνη, που με σημαντική καθυστέρηση και πολύ κόπο εδραίωσε με τους Ευρωπαίους εταίρους, θα έμπαινε τόσο γρήγορα σε νέα δοκιμασία, η αντιπολίτευση θα διεκδικούσε, όχι με μηδενικές πιθανότητες, την εκλογική πρωτιά.
Από την άλλη η προσφυγή στην κάλπη ωφελεί τον Πρωθυπουργό γιατί πολλοί πιστεύουν ότι δεν ήθελε να χρεωθεί προσωπικά την διαγραφή των «συντρόφων» του, δεν άντεχε τις πρακτικές συνέπειες του τρίτου μνημονίου, δεν θα είναι υποχρεωμένος να συνεχίσει τη συγκυβέρνηση με τον κ. Καμμένο, δεν θα εκπέμπει δίγλωσσο, και συχνά αντιφατικό, λόγο προκειμένου να ικανοποιήσει το σύνολο της κοινοβουλευτικής του ομάδας και κατ’ επέκταση των ψηφοφόρων του, δεν θα εμφανίζεται «άτολμος» και με καθυστερημένα αντανακλαστικά που τόσο κόστισαν στον ίδιο αλλά και στον Ελληνικό λαό.
Που θα γείρει η ζυγαριά είναι δύσκολο να το εκτιμήσει κανείς. Πάντως σε τέτοιες καταστάσεις συχνά ο επιχείλιος έρπης μετατρέπεται σε ζωστήρα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η θεραπεία ήταν λανθασμένη.
*Η Μένη Μαλλιώρη είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
