Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Σαν να δίνει ακόμη εξετάσεις… αυτοκάθαρσης – από όσα πίστευε, υπηρέτησε και έκανε παλιότερα.
Στην πολιτική ο χειρότερος εχθρός σου είναι ο πρώην ομοϊδεάτης σου. Ειδικά στην Αριστερά: η διαδρομή της είναι διάστικτη από ανανήψαντες, που της κηρύσσουν τον πόλεμο.
Η βιβλιογραφία είναι γεμάτη από -μάλλον περιθωριακά- πονήματα πρώην κομμουνιστών που μαρτυρούν πόση «φρίκη» περιέκλειε το «κόμμα-δορυφόρος των σοβιετικών».
Κατά ένα περίεργο λόγο, η οικογένεια Μητσοτάκη μαγνητίζει παραδοσιακά τους πρώην αριστερούς που μισούν την Αριστερά.
Δίπλα στον πατέρα Μητσοτάκη βρέθηκαν και άνθρωποι με -αποκηρυγμένη- δράση στο «βουνό».
Ο γιος το συνεχίζει, αλιεύοντας κάποιους που «έφαγαν τα νιάτα» τους στην ΚΝΕ της Μεταπολίτευσης – με το ΚΚΕ και τον κομμουνισμό στη νομιμότητα.
Ο Τάκης Θεοδωρικάκος, γραμματέας της ΚΝΕ στη μεταβατική περίοδο 1989-90, απομακρύνθηκε από την Αριστερά σαν τον κάβουρα: με πλάγια βήματα.
Από το ΚΚΕ το 1989, στον «Συνασπισμό» το 1991, στο ΠΑΣΟΚ, ως συνεργάτης του Λαλιώτη, το 1993.
Είναι να μην πάρεις τον κακό δρόμο: εταίρος, κουμπάρος και πρωτοπαλίκαρο του Καλογρίτσα -ως δεξιοτέχνης δημοσκόπος- αργότερα και από εκεί στην αυλή του Κυριάκου.
Σ’ αυτό το σλάλομ, ο πρώην δάσκαλος από το Κερατσίνι, διατηρούσε στοιχεία πολιτικής ευπρέπειας, και δεν διολίσθησε σε υβρεολόγια για τους πρώην του.
Έλεγε π.χ. -για να δικαιολογήσει την εμφάνισή του σε ρόλο συμβούλου του νεότερου Μητσοτάκη- ότι «είναι ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή για την Ελλάδα».
Αλλά η προσχώρησή του ήταν «επαγγελματική». Δεν είχε σχέση με ιδεολογίες και πολιτικές προτιμήσεις. Συνεπώς, δεν είχε λόγο να επιτίθεται στο παρελθόν του.
Κανείς, ωστόσο, δεν σταδιοδρόμησε στο Μητσοτακέικο, χωρίς να προσχωρήσει στον κυνισμό τους, όταν πρόκειται για το συμφέρον τους.
Αν και ο Θεοδωρικάκος, ως υπουργός της Δεξιάς για τρία χρόνια, δεν διολίσθησε σε απρέπειες απέναντι στην Αριστερά της νεότητάς του, το κάνει τώρα.
Με αφορμή το φιάσκο της βραχονησίδας στον Έβρο, για το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ τον πήρε παραμάζωμα. Μέχρι ο Χρήστος Σπίρτζης, του κρέμασε κουδούνια αναξιοπιστίας.
Απερίσκεπτα βούτηξε στην ευτέλεια -μέσω “κύκλων” του- σε διαγκωνισμό με την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματος στο οποίο κάνει καριέρα σήμερα.
Ισχυρίζεται ότι η αξιωματική αντιπολίτευση «μετατρέπεται σε φερέφωνο δουλεμπόρων και του καθεστώτος της γειτονικής χώρας, αναπαράγοντας ψέματα και συκοφαντίες σε βάρος της Ελλάδας».
Ξεφεύγει. Δικαίωμά του να θεωρεί ψέματα και συκοφαντίες «σε βάρος της Ελλάδας» -όπως ονομάζει την… κυβέρνηση- όσα του καταλογίζονται ως εμφανείς αποτυχίες του.
Αλλά η -μικρόψυχη, χωρίς την υπογραφή του- απόδοση ρόλου εντεταλμένου οργάνου -του καθεστώτος Ερντογάν και των συμμοριών που διακονούν ανθρώπους- στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, συνιστά προσωπική κατάπτωση.
Σαν να δίνει ακόμη εξετάσεις αυτοκάθαρσης -από όσα πίστευε, υπηρέτησε και έκανε παλιότερα.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR