Του Αντώνη Τριφύλλη
Ξέρω, ξέρω.. Η επιστημονική διάγνωση της βουλιμικής νεύρωσης έχουν να κάνουν με διατροφική διαταραχή ενός ατόμου, που μπορεί να οδηγήσει και στον θάνατο. Και χωρίς να θέλω να θίξω τους συνανθρώπους μας που πάσχουν από αυτήν την σοβαρή διαταραχή-μεταξύ των οποίων και εγώ-, δεν μπορώ να αποφύγω την σύγκριση με πολιτικές της διακυβέρνησης Τσίπρα που οδήγησαν σε πολιτική απαξίωση και ενδεχομένως και σε πολιτική περιθωριοποίηση του κόμματός του. Ξέρω επίσης ότι δεν συνηθίζεται να αναφερόμαστε σε ομάδες ανθρώπων-και πολιτικών- που παρουσιάζουν τέτοια φαινόμενα, αλλά για μεμονωμένα άτομα. Ωστόσο, δεν θα αποφύγω τον πειρασμό..
Τα αποτελέσματα των εκλογών ανέδειξαν τον Σύριζα ως το κυρίαρχο κόμμα του χώρου της κεντροαριστεράς, με ισχυρό ποσοστό, και θα περίμενε κανείς τη μεταστροφή του από την ριζοσπαστική αριστερά σε συστημικό κόμμα του ευρύτατου χώρου που καλύπτει η ευρωπαϊκή φιλελεύθερη Δημοκρατία. Το αν θα τα καταφέρει, θα το δούμε τους επόμενους μήνες και θα εξαρτηθεί, μεταξύ των άλλων, και στην ικανότητά του να μάθει από τα λάθη του, όπως κάθε φυσικός οργανισμός. Ας δούμε όμως μια σειρά από λάθη που διέπραξε από «πολιτική βουλιμία».
Στην αρχή, η σχέση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ περνούσε τον μήνα του μέλιτος με τα ΜΜΕ. Τόσο η κοινωνία, όσο και ο κόσμος των ΜΜΕ είχαν κορεστεί . Φτάνει πια με την λιτότητα, Φτάνει με την ταπείνωση. Τα κατορθώματα της συγκυβέρνησης Παπαδήμου και μετά Σαμαρά,Βενιζέλου-χωρίς εισαγωγικά- δεν ήταν αρκετά. Έτσι εκδότες και δημοσιογράφοι ακολούθησαν αναγκαστικά ή και με προσδοκίες πολιτική ανοχής, στην χειρότερη περίπτωση. Τι συνέβη και φτάσαμε στις εκλογές του 19 με όλον τον αξιόλογο και εμπορικό Τύπο απέναντι; Μα η βουλιμία της ηγετικής ομάδας για την απόλυτη εξουσία, την οδήγησαν στο φιάσκο της αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών και την απώλεια της στήριξης του κ. Μαρινάκη, όπως μας απεκάλυψε ο ίδιος χωρίς να διαψευστεί. Η εξόντωση του MEGA δεν περιορίστηκε στην εκδίκηση των συνομιλητών της γάτας των Ιμαλαίων, αλλά προχώρησε και στην εξόντωση των εργαζομένων στα μέσα του ΔΟΛ. Η πολιτική βουλιμία, αυτή η επικίνδυνη και ύπουλη αρρώστια, επεκτάθηκε στην στέρηση των μισθών των εργαζομένων για μήνες στο ΒΗΜΑ και στα ΝΕΑ. Και όταν είσαι βουλιμικός και δεν μπορείς να σταματήσεις την αυτοκαταστροφή σου, προχώρησε και σε απαιτήσεις παράλογες. Όπως το να ορίσει ‘’δικό’’ του διευθυντή και στο τέλος του ειδυλλίου, να απαιτήσει να δανείσει ο εκδότης, άλλον εκδότη κάποια εκατομμύρια.. Τη συνέχεια την ξέρουμε. Κατέληξε σε κλάψα για την απώλεια της εξουσίας..
Τα ίδια και χειρότερα φαίνεται – μένει να αποδειχτεί-ότι συνέβησαν και με την υπόθεση Ρασπούτιν, την αποχή από το Σκάι των καημένων των βουλευτών τους, την διαχείριση των ταμείων των μηχανικών, την ανοχή στην βία των ‘’παιδιών΄’και τόσα άλλα.
Από όσο θυμάμαι και προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν υποκαταστήσει την ορθολογική διαχείριση των κρατικών θεμάτων με την βουλιμική πείνα. Αλλά καμία προηγούμενη δεν είχε φτάσει στον παροξυσμό της ασθένειας΄.
Αυτά όλα είναι περασμένα και πολλά από αυτά ξεχασμένα για εμάς. Για την αξιωματική αντιπολίτευση χωρίς σχεδόν- φταίει ο Τύπος- αυτοκριτική, μάλλον θα την συρρικνώσει. Με διάφορα καμώματα δεν κερδίζει τίποτε. Αντίθετα θα χάνει παρά τις μεταμορφώσεις.
Όμως, ας προσέξει και η παρούσα κυβέρνηση μην ασθενήσει και να ακολουθήσει την κατάλληλη «δίαιτα», αποφεύγοντας το μέλι και την ζάχαρη των «δικών μας παιδιών». Ας περιοριστεί στην «δίαιτα» που έχει εφευρεθεί στην Ευρώπη του μεταπολέμου: την φιλελεύθερη δημοκρατική τάξη. Μπορεί να «αδυνατίσει» , αλλά δεν θα χαθεί στην χλεύη και την οργή.
ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ