Του Διογένη Λόππα
Ο Κασσελάκης πέρασε (αναμενόμενο) και από το συνέδριο, με τρόπαιο το κεφάλι του Τσίπρα. Ο μπαρμπαλέκος πλήρωσε το λογαριασμό του αποτυχημένου πραξικοπήματος με ορλοφικό τρόπο, χαμένος στις μονίμως λάθος εκτιμήσεις του, που χαντάκωσαν ουκ ολίγες φορές και την προηγούμενη ηγεσία. Ο αψύς Σφακιανός κόντυνε όσο έπρεπε, η θεία από το χωριό πλασαρίστηκε προς ώρας στο board (έχε τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου ακόμα πιο κοντά) και ο Τεμπονέρας εξαερώθηκε, μέχρι την επόμενη πολιτική πλατφόρμα ή την επιτέλους προσχώρησή του στο 3%.
Ο μόνος που επιπλέει ακόμα είναι ο Παππάς, θα δείξει ο χρόνος για πόσο, προφανώς μέχρι την εκλογή ΚΕ από τη βάση, όπου θα κοιμηθεί μεγαλοπαράγοντας και θα ξυπνήσει βαρίδιο.
Κρατάω από το επεισοδιακό συνέδριο, μόνο μια συμβολική στιγμή που οπωσδήποτε θα γραφτεί στην ιστορία και αποτελεί καμπή στα πολιτικά πράγματα της χώρας:
Ο Κασσελάκης προτρέπει το κοινό να σηκωθεί και να χειροκροτήσει την κοινή προσπάθεια και αποθεούμενος ζητάει από τους συνέδρους να αποφανθούν, τι θα απογίνουν όλοι αυτοί της μπροστινής σειράς που κάθονται με σταυρωμένα χέρια. Κάπου εκεί τελείωσαν όλα, αφού καταλάβαμε όλοι ότι την πρώτη φορά που ο Πρόεδρος θα καταφύγει στη βάση, θα έχουμε Δερβενάκια.
Αυτό το δεσμό του Κασσελάκη με τη βάση της κεντροαριστεράς, τον γνωρίζουν πλέον καλά όλοι. Μόλις πρόσφατα τον ένιωσε ο Τσίπρας, ένας μαιτρ της βάσης. Φανταστείτε τον φουκαρά τον Ανδρουλάκη να πρέπει να κριθεί από τη βάση σε μια πιθανή αναμέτρηση με τον Κασσελάκη για την ηγεσία του ενωμένου χώρου. Καταστροφή.
Αναλύοντας όλα τα πολιτικά στοιχεία που προέκυψαν από το συνέδριο, εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι επιτέλους βρέθηκε ηγετική φυσιογνωμία για να ενώσει το χώρο και να γκρεμίσει το μητσοτακισμό. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, το ΠΑΣΟΚ θα είχε διασπαστεί, η αριστερά θα είχε συρρικνωθεί περισσότερο και ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάλπαζε δημοσκοπικά σε ποσοστά περί του 30%.
Η πραγματικότητα όμως είναι ζοφερή. Ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει προς εξαφάνιση, το ΠΑΣΟΚ ονειρεύεται δεύτερη θέση και μόνη κερδισμένη εμφανίζεται η ακροδεξιά. Τι έχουν τα έρμα και ψοφάν?
Αστοχία πολιτικών θέσεων
Το πρόβλημα πια δεν βρίσκεται ούτε στα σούργελα που αποχώρησαν, ούτε στις επαπειλούμενες διασπάσεις, ούτε στην κυριαρχία Μητσοτάκη που κλονίζεται μέσα – έξω, ούτε καν στις ίδιες τις λίστες Πέτσα, αφού ο Κασσελάκης κατόρθωσε να αποσπάσει ουδετερότητα από τουλάχιστον δύο ομίλους, ενώ διαφαίνεται ότι συνομιλεί επί ίσοις όροις με τη γνωστή γάτα Ιμαλαΐων.
Όλα τα καυτά ζητήματα που κληρονόμησε ο νέος πρόεδρος έχουν λυθεί, χαρίζοντάς του απόλυτη κυριαρχία στο χώρο του. Επιπροσθέτως απολαμβάνει ακόμα δύο κρίσιμες παραμέτρους που δεν υπολόγιζε αρχικά, πρώτον την περιχαράκωση του Τσίπρα του οποίου η πρόταση αποδοκιμάστηκε από το συνέδριο αφαιρώντας βαρύτητα από πιθανές μελλοντικές παρεμβάσεις του και δεύτερον την πυρηνική βόμβα της προσφυγής στη βάση, που εξαφανίζει εν τη γενέσει της κάθε πιθανή μελλοντική αμφισβήτηση.
Το πρόβλημα της κεντροαριστεράς είναι πολιτικά δομικό. Είναι πρόβλημα παρωχημένων πολιτικών θέσεων και αποξένωσης από τα υπαρκτά και πιεστικά προβλήματα της άλλοτε βάσης της. Και το πρόβλημα αυτό δεν είναι ελληνικό, αλλά παγκόσμιο.
Μελετώντας τις πιο προηγμένες δυτικές δημοκρατίες, όπως οι ΗΠΑ η Γαλλία και η Γερμανία, παρατηρούμε μια κολοσιαία μετατόπιση του εκλογικού σώματος από το παραδοσιακό δίπολο συντηρητικών – προοδευτικών, στο δίπολο συστημικός νεοφιλελευθερισμός – κοινωνική αντίσταση.
Στις ΗΠΑ παλαιότερα λοιδορούσαν τον σοβιετικό κόσμο για μονοπώλια στην οικονομία, καθεστωτική ισοπεδωτική ενημέρωση (Ισβέστια, Πράβντα) και κεντρικό σχεδιασμό που παρέκαμπτε τα κοινωνικά θέλω.
Σήμερα ο συστημικός νεοφιλελευθερισμός έχει ήδη οδηγήσει τις δυτικές κοινωνίες στα ίδια αδιέξοδα που τελικά διέλυσαν άναρχα τη Σοβιετία. Αρκεί κάποιος να κατανοήσει το μονοπωλιακό χαρακτήρα π.χ. της Google ή τον καρκίνο των πολυεθνικών που στραγγαλίζουν μέχρι θανάτου τη μικρή επιχειρηματικότητα. Η ενημέρωση έχει ήδη καταπέσει σε επίπεδα Πράβντα, όπου κάθε αντίθετη άποψη απλά γελοιοποιείται ή εξαφανίζεται. Αντίστοιχα, το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο σύστημα έχει ξεκινήσει ιδίου τύπου Κεντρικούς Σχεδιασμούς, όπως η πράσινη μετάβαση ή η woke ατζέντα, χωρίς να ζητήσει τη γνώμη της κοινωνίας.
Σήμερα τα απομεινάρια της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα αδυνατούν να σηκώσουν κεφάλι, ακριβώς επειδή εμφανίζονται ως συμπλήρωμα της νεοφιλελεύθερης ατζέντας, σε σημείο μάλιστα να της διασώζουν και χαμένα νομοσχέδια.
Όμως ο συστημικός νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα έχει πανίσχυρο Κάπο και αυτός ονομάζεται Κυριάκος Μητσοτάκης.
Αυτός ο κοινωνικά ανάλγητος χώρος, καταφέρνει ακόμα να συγκεντρώνει ένα συρρικνούμενο 30%, όμως αν η κεντροαριστερά επιμείνει στην ίδια ατζέντα, θα πρέπει να συμβιβαστεί στο γεγονός ότι θα μοιραστεί τα ποσοστά αυτά με τη ΝΔ, ώσπου στο τέλος θα εξαναγκαστεί να συγκυβερνήσει, κάτι που έχει ήδη αρχίσει να κάνει και μάλιστα χωρίς πολιτικά ανταλλάγματα.
Ας πάρουμε τρία απτά παραδείγματα πολιτικών θέσεων που χρήζουν αναβάθμισης και που η κεντροαριστερά κατάφερε να πνιγεί σε μια κουταλιά νερό, στηρίζοντας τους νεοφιλελεύθερους απέναντι στο κοινωνικό συμφέρον.
Οι πολεμικές συρράξεις
Όλοι καταλαβαίνουν ότι η προσπάθεια ανατροπής του Πούτιν απέτυχε. Καλώς ή κακώς οι κυρώσεις δεν πέτυχαν να επιβραδύνουν τη ρωσική οικονομία ενώ και οι επιδόσεις των Ρώσων στο μέτωπο σταδιακά βελτιώθηκαν. Όλοι καταλαβαίνουν ότι η επιμονή στη σύρραξη αυτή με την εμπλοκή όλο και περισσότερο της Δύσης, δεν οδηγεί πουθενά. Κανένας δεν καταλαβαίνει γιατί επιτέλους δεν γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια διαπραγματεύσεων και μια δίκαιη συμφωνία ασφάλειας με τη Ρωσία, ώστε να επανέλθουμε σταδιακά στο status quo ante, με ευεργετικά αποτελέσματα στην ακρίβεια και τον πληθωρισμό.
Στο μέτωπο της Γάζας, οι νεοφιλελεύθεροι πάλι διαβάζουν λάθος τις εξελίξεις. Αντί να πιέσουν το Ισραήλ για τερματισμό της Νάκμπα, συνεχίζουν να στέλνουν χρήματα και όπλα.
Η αποστολή ελληνικής φρεγάτας στην Ερυθρά αποτελεί κορυφαία γκάφα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, γιατί με τον τρόπο αυτό επιλέγει άκομψα πλευρά στη σύγκρουση. Οι Χούτι της Υεμένης δεν ξύπνησε μια μέρα στραβά και αποφάσισαν να χτυπήσουν εμπορικά πλοία, αλλά απλούστατα κήρυξαν επίσημα τον πόλεμο στο Ισραήλ και ανακοίνωσαν ότι θα χτυπάνε εμπορικά πλοία έως ότου το Ισραήλ αποχωρήσει από τη Γάζα.
Αν πράγματι οι νεοφιλελεύθεροι επιθυμούν να προστατέψουν τον εμπορικό τους στόλο, η λύση δεν είναι η περεταίρω εμπλοκή στον πόλεμο στο πλευρό των σφαγέων, αλλά απλούστατα η πίεση προς τους Ισραηλινούς για εκεχειρία και διαπραγματεύσεις. Πολύ απλά, αν το Ισραήλ σταματήσει τη γενοκτονική συμπεριφορά, οι Χούτι θα σταματήσουν τις επιθέσεις.
Προς μεγάλη έκπληξη της κοινωνικής πλειοψηφίας, η κεντροαριστερά αποφάσισε και εδώ να συνταχθεί με το πολεμοχαρές κατεστημένο και να συναινέσει στην αποστολή της φρεγάτας, αντί να οργανώσει αντιπολεμικές διαδηλώσεις.
Υποθέτω ότι στο ουκρανικό επίσης, συντάσσεται σιωπηρά με το κατεστημένο και επιθυμεί τη συνέχιση του πολέμου μέχρι τελικής ρωσικής πτώσης, αντί για την εξεύρεση λύσης που θα επαναφέρει τη ρωσική ροή φθηνής ενέργειας και ακριβών τουριστών, που τόσο έχει ανάγκη ο μέσος Έλληνας.
Η εκτός λογικής μετανάστευση
Κάθε προηγμένη χώρα έχει οπωσδήποτε ανάγκη μια λελογισμένη ένεση μετανάστευσης για να μπορεί να διατηρεί το δημογραφικό της σε λογικά επίπεδα. Αυτό πρέπει να γίνεται συντεταγμένα, με σχέδιο το οποίο λαμβάνει υπόψιν πραγματικές ανάγκες και που ισορροπεί ανάμεσα στην ανάγκη αύξησης του πληθυσμού και στις κοινωνικές ανοχές. Για αυτό και κάθε σοβαρό κράτος έχει το δικαίωμα να επιλέξει και τη χώρα καταγωγής των μελλοντικών πολιτών του, ώστε να επιτύχει ευκολότερα την ενσωμάτωσή τους.
Το να ανοίξεις γενικά τα σύνορα σε οποιονδήποτε με μοναδικό στόχο να συρρικνώσεις τα ημερομίσθια για να κάνεις την οικονομία σου πιο ”ανταγωνιστική”, είναι απλά καταστροφικό. Ομοίως, αν αντί να διοχετεύσεις τις υπάρχουσες ροές είτε στις χώρες προέλευσης, είτε στην υπόλοιπη ΕΕ (εφόσον πρόκειται για δικαιούχους ασύλου), τις διοχετεύεις στις ήδη κορεσμένες τοπικές κοινωνίες, είναι απλά ηλίθιο.
Όταν μάλιστα αυτό γίνεται στη βάση κάποιου σοβιετικής έμπνευσης Κεντρικού Σχεδιασμού, χωρίς ούτε καν να ερωτηθεί η κοινωνική βάση, τότε έχουμε κανονική συνταγματική κατάλυση.
Ποιά ήταν όμως η τοποθέτηση της κεντροαριστεράς μπροστά σε αυτό το ενοχλητικό ζήτημα; Αντί να προχωρήσει σε αναθεώρηση πολιτικών θέσεων, ώστε να εναρμονιστεί με τα κοινωνικά θέλω, σε μια κανονική κρίση ιδεοληπτικής παράκρουσης, περίπου αυτοθαυμάστηκε για την κατεδαφιστική πολιτική ανοικτών συνόρων που ακολούθησε στο κυβερνητικό παρελθόν της και έσπευσε να συνδράμει τους νεοφιλελεύθερους στο νέο έγκλημα.
Η woke ατζέντα
Πρακτικά κανένας δεν είναι κάθετα αντίθετος στην εκχώρηση κάθε είδους δικαιωμάτων που ενδεχομένως έχουν για κάποιους λόγους καθυστερήσει.
Αυτό πρέπει να γίνει μετά από δημόσιο διάλογο και συναινέσεις ή πάλι με τη μέθοδο του Κεντρικού Σχεδιασμού; Απορία.
Πρέπει πρώτα να λυθούν σημαντικότερα θέματα ώστε να εξαγοραστεί τρόπον τινά μια όποια κοινωνική ανοχή ή νομοθετούμε αδιακρίτως και όποιον πάρει ο χάρος;
Στην Ελλάδα καταφέραμε να μην έχουμε ανεξάρτητη δικαιοσύνη και αυτόνομες ανεξάρτητες αρχές, αλλά έχουμε ισότητα στο γάμο. Γελοίο.
Τι έχει κάνει ακριβώς η κεντροαριστερά για να συμβαδίσει με την κοινωνική πλειοψηφία; Τίποτα.
Και εκεί που κλυδωνίστηκε η κυβέρνηση με 52 βουλευτικές αρνήσεις, έσπευσε πάλι να συγκυβερνήσει στο όνομα της woke ατζέντας, πάλι απέναντι στη βούληση της κοινωνικής πλειοψηφίας. Εκεί που η γκάφα έσπασε τα κοντέρ ήταν η απαίτηση του Κασσελάκη για κομματική πειθαρχία, όχι απέναντι, αλλά υπέρ των νεοφιλελεύθερων.
Σε μια κανονική δημοκρατία, υπάρχουν κάποια σημάδια που την κάνουν να ξεχωρίζει από μια κατ επίφασιν δημοκρατία. Ένα από αυτά είναι το επίπεδο της καθημερινής ασφάλειας, αν δηλαδή κάποιος αισθάνεται ασφάλεια όταν τα παιδιά του κυκλοφορούν το βράδυ στην πόλη. Ένα άλλο σημάδι είναι η δυνατότητα που έχει κάποιος να λειτουργήσει με ίσους όρους μια ατομική επιχείρηση. ΄Ενα ακόμα, πολύ σοβαρό, είναι η αίσθηση που έχει κάποιος ότι τα παιδιά του θα μεγαλώσουν σε ένα περιβάλλον μεγαλύτερης ευημερίας από αυτό που ο ίδιος μεγάλωσε.
Και στα τρία είμαστε καταφανώς κάτω από τη βάση.
Για εμάς τους μεγαλύτερους, μια ματιά π.χ. στο 1985 αρκεί για να μελαγχολήσουμε. Ποιά ήταν τα επίπεδα ασφάλειας, οι δυνατότητες μιας μικρής επιχείρησης και οι μελλοντικές προσδοκίες το 1985; Για να μη μιλήσουμε για την τιμή της φέτας ή της Βενζίνης ή για το επίπεδο της δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης.
Η κεντροαριστερά βρήκε ηγέτη και μπράβο της.
Τώρα, πρέπει να βρει και πολιτική που να αποδέχεται στοιχειωδώς ο κόσμος που θα της δείξει την εμπιστοσύνη του στην κάλπη.
Good luck with that!
