Η εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας (και αναφέρομαι στα δύο μεγάλα κόμματα) ουδόλως ασχολείται με το «ζητούμενο»: την κρίση Αξιών στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών πολιτικών!
Έτσι, παραμένουν αναπάντητα από τα κόμματα εναλλαγής στην εξουσία (μέχρι πότε;) τα όσα αφορούν στις ανένδοτες πολιτικές της «μη εναλλακτικής λύσης» των Βρυξελλών, της Φρανκφούρτης και του Βερολίνου. Ασφαλώς δε παραμένουν αναπάντητα και όσα αφορούν στο Eurogroup, δηλαδή στην «ευρωομάδα» που δεν είναι καν Όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά κυρίως καθοδηγούμενο του Βερολίνου.
Τ.Ι.Ν.Α. και ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ
Έτσι διαμορφώνεται ως πάγια αντίληψη ο μονόδρομος του «δόγματος Τ.Ι.Ν.Α.» (There Is No Alternative). Ότι δηλαδή δεν υπάρχει εναλλακτική πέραν εκείνης που η ευρωπαϊκή-γερμανική ελίτ προσδιορίζει, προστατεύει και επιτάσσει.
Ας εστιάσουμε όμως στον άξονα «Βρυξέλλες-Φρανκφούρτη-
Βερολίνο». Ενταύθα, θα πρέπει να μας προβληματίσουν τα εξής: Η εμμονή στο μονόδρομο που υποστηρίζει με αποφασιστικότητα ο προαναφερόμενος «άξονας πολιτικής», δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από την επιβολή του δόγματος της ελεύθερης αγοράς έναντι των προνοιών των κοινωνικών δικαιωμάτων. Ο μονόδρομος αυτός αφορά συνειδητή επιλογή της άρχουσας οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Συνεπώς:
Το ζήτημα που τίθεται και προβληματίζει είναι κατά πόσο οι πάγιες θέσεις του μονόδρομου της Τ.Ι.Ν.Α. θα ανατραπούν με παρέμβαση ανυπότακτων κοινωνικών δυνάμεων που οραματίζονται την πραγματική Ευρώπη, την Ευρώπη των Αξιών. Το ζήτημα που τίθεται δηλαδή είναι κατά πόσο μπορεί να υπάρξουν ή όχι ανατροπές επί των πάγιων αντιλήψεων που αποκλείουν δυνατότητες εναλλακτικών πολιτικών, έστω εντός του περιγράμματος του ευρωπαϊκου ενωσιακού δικαίου που επιβάλλει την κοινωνική συνοχή.
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Η βάση του «όλου συστήματος» είναι θεμελιωμένη στις αυστηρές επιταγές της Οικονομικής Διακυβέρνησης.
Αξιοπρόσεκτες δε είναι οι δεσμεύσεις του πακέτου Six Pack και του πακέτου Two Pack. Αξιοπρόσεκτο, όμως, επίσης είναι για τα καθ’ ημάς, ότι δεν γίνεται συζήτηση και για το «Σύμφωνο Ευρώ +» που αφορά συνομολόγηση πολιτικών κρατών-μελών της ευρωζώνης και χωρών με «παρέκκλιση», χωρών, δηλαδή, της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν ανήκουν στη ζώνη του ευρώ (πχ. Πολωνία, Δανία, Σουηδία κλπ).
- Το σύμφωνο αυτό, αποσκοπεί στην εμβάθυνση και ενίσχυση κυρίως του ευρωσυστήματος, καθόσον υπαγορεύονται πολιτικές αλλά και δεσμεύσεις χωρών εκτός ευρωζώνης για την επίτευξη υψηλότερου βαθμού σύγκλισης. Υπ’ όψιν βεβαίως ότι τόσο το «Σύμφωνο Ευρώ+» όσο και οι δεσμεύσεις των πακέτων «SixPack – TwoPack» αφορούν στο όλον σύστημα του «Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης» (Σ.Σ.Α.).
Η λιτότητα όμως και η δημοσιονομική πειθαρχία του Σ.Σ.Α αφορούν πολιτικές ενισχυμένης εποπτείας, με πρόδηλη συνέπεια τον «ευρωσκεπτικισμό», πράγμα που συνεπάγεται περαιτέρω κρίση εάν οι δυνάμεις του λαϊκισμού έχουν αυξημένη απήχηση στην κοινωνία…
«ΠΟΙΑΝ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΜΕ ΠΑΡΑΚΙΝΕΙΣ;»
Με τούτα τα δεδομένα, επιβάλλεται αναστοχασμός: ας προσφύγουμε συνεπώς στον μοναδικό ελληνικό πολιτισμό, στα «ελληνικά γράμματα», στο: Πλάτωνος Γοργίας: «η περί ρητορικής ανατρεπτικός», όπου:
- «ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ειπέ μου λοιπόν –ως εν συμπεράσματι- ποίαν από τας δύο αυτάς φροντίδας με παρακινείς να λάβω περί των Αθηναίων. Εξήγησέ μου: να καταπολεμώ τας κακάς έξεις των, προς τον σκοπόν να γίνουν καλύτεροι….ή τουναντίον να γίνω ένας καλός υπηρέτης των … ως κόλαξ; Διότι ορθόν είναι, καθώς ήρχισες να ομιλής «με παρρησίαν», μέχρι τέλους να λέγης όσα σκέπτεσαι. Μίλησε λοιπόν θαραλέα και χωρίς φόβον».
Τούτων δοθέντων, ο Ελληνικός Λαός δεν θα αργήσει να βρεθεί ενώπιον του εκκρεμούς που θα αφορά δύο αντίθετες κατευθύνσεις. Στο να καταπολεμήσουμε ως ελληνική κοινωνία «τας κακάς έξεις…», ή να καταντήσουμε «καλοί υπηρέτες ως κόλακες».
Ας ελπίσουμε και ας αγωνιστούμε ώστε «θαρραλέα και χωρίς φόβον» να αντιλέξουμε στο δόγμα Τ.Ι.Ν.Α. με σκοπό να υπάρξει η Ευρώπη των Αξιών της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της υπεράσπισης του περιβάλλοντος, και της ευημερίας της κοινωνίας μας!
— — — — — — — —
*Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου(ECHR και GC- EU).
Η εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας (και αναφέρομαι στα δύο μεγάλα κόμματα) ουδόλως ασχολείται με το «ζητούμενο»: την κρίση Αξιών στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών πολιτικών!