Του Γ. Τεκίδη
Υπαρκτό και σε πλήρη δράση το λεγόμενο βαθύ κράτος στη χώρα μας. Κράτος και παρακράτος συμβιώνουν αδιάλειπτα από τον εμφύλιο και εντεύθεν. Αλληλοσυμπληρούμενα και στενά συνεργαζόμενα σε όλους τους εξουσιαστικούς, κρατικούς αρμούς και τα δύο και λειτουργώντας στο πλαίσιο του άκρως συντηρητικού δόγματος ΄΄ πατρίς- θρησκεία – οικογένεια ΄΄ δρουν αδίστακτα υπερασπιζόμενα δήθεν τα όσια και ιερά του έθνους.
Αυτόκλητοι υπερασπιστές της κοινωνικής και πολιτικής ομαλότητας, έτσι όπως αυτοί την εννοούν, μετέρχονται κατά περιόδους όλα τα μέσα πάταξης οιασδήποτε απόπειρας…διασάλευσης της τάξης και απειλής της καθεστηκυίας τάξης. Σε βαθμό που το εν εγρηγόρσει παρακράτος να καλείται συχνά να αναλάβει χρέη και καθήκοντα κράτους με τα γνωστά αποτελέσματα. Ποιος ξεχνά τις προδικτατορικές οργανώσεις στρατιωτικών παραγόντων με πρώτο και καλύτερο τον ΙΔΕΑ, του μετέπειτα δικτάτορα. Ποιος λησμονεί την αμηχανία και την έκρηξη οργής του Κων/νου Καραμανλή μετά το όργιο βίας παρακρατικών ορδών στη ύπαιθρο και τη Θεσσαλονίκη, που κατέληξε στην δολοφονία το 1963 του συνεργαζόμενου με την ΕΔΑ βουλευτή και αγωνιστή της ειρήνης Γρ. Λαμπράκη, ΄΄ μα ποίος επιτέλους κυβερνά αυτό τον τόπο;΄΄.
Εμπεδωμένο στον πυρήνα του πολιτικού DNA της εγχώριας δεξιάς και ακροδεξιάς, το αξίωμα, ότι πάς μη προερχόμενος από τις τάξεις και την ιδεολογία της, δεν δικαιούται να κυβερνήσει αυτό τον τόπο, ως εν δυνάμει εθνικά ύποπτος και χαμηλών προδιαγραφών πατριωτικού φρονήματος. Η δυσανεξία, η έκδηλη δυσανασχέτηση, η πλήρης απουσία και ίχνους ανοχής μιας κυβέρνησης του κεντρώου χώρου, την περίοδο 1962-1966, από το τότε κράτος της δεξιάς, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τότε ήταν που ανέλαβε δράση φανερά το παρακράτος με αρωγό το επίσημο κράτος για την επιβολή της τάξης και την κατά την ακροδεξιά, δημοκρατικής ομαλότητας. Τώρα αν αυτή η ομαλότητα, άκουγε στη λέξη ΄΄ δικτατορία΄΄, ποσώς ενοχλούσε τους ,Θεϊκή τη θέληση αιώνιους ιδιοκτήτες αυτής της χώρας.
Ακόμη και στην μεταδικτατορική περίοδο και ιδιαίτερα εκείνης της δεκαετίας του 80, επίσημο και ανεπίσημο ακροδεξιό παρακράτος, δεν έπαυε να ασχημονεί, να συκοφαντεί και να υπονομεύει με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, την κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου. Και επειδή οι καιροί των Γκοτζαμάνηδων και των πάσης φύσεως παρακρατικών ενεργούμενων με την φανερή κάλυψη των κατασταλτικών μηχανισμών του επίσημου κράτους, πέρασαν ανεπιστρεπτί, τη βρώμικη δουλειά ανέλαβε το γραβατωμένο βαθύ κράτος που εμφιλοχωρεί στους λεγόμενους αρμούς της εξουσίας.
Μέγα παράδειγμα, η στάση και η…δράση των επικεφαλής της αστυνομίας και του πυροσβεστικού σώματος, στην πυρκαγιά στο Μάτι, το 2018 και επί κυβέρνησης του…μιαρού λαθρεπιβάτη της εξουσίας Αλ. Τσίπρα. Χιλιάδες οι σελίδες του ανακριτικού πορίσματος, στις οποίες περιγράφονται με στοιχεία και καταθέσεις των εμπλεκόμενων σε εκείνη την ζοφερή υπόθεση, η παντελής απουσία και αδιαφορία των παραπάνω στην οργάνωση και την λήψη των αναγκαίων, ώστε να αποτραπεί η τραγωδία. Απόδειξη δε της εσκεμμένης στάσης τους, υπήρξε για τον ανακριτή, η προαγωγή τους, μόλις ανέλαβε την διακυβέρνηση η ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη, στα μέσα του 2019. Γι αυτό και η ανακριτική πρόταση είναι η παραπομπή τους για μια σειρά κακουργήματα, πέρα από την παράβαση καθήκοντος, που τόσο στοίχισαν σε ανθρώπινες απώλειες.
Την ύπαρξη αυτού του βαθέως κράτους που διαχέεται σε όλο το φάσμα του κρατικού μηχανισμού και ενεργεί κατάλληλα εφόσον το απαιτούν οι καιροί και το… συμφέρον της πατρίδας, είναι που αγνόησε και υποτίμησε η κυβέρνηση του Σύριζα από το 2015 έως και το 2019. Αυτό το άτυπο αλλά διαχρονικά υπαρκτό καρκίνωμα στην καρδιά του κράτους, που τυπικά φέρεται να πειθαρχεί και να σέβεται νόμους και προτεραιότητες μιάς κυβέρνησης ενοχλητικής, μη αρεστής, ακόμη και…επικίνδυνης , έδρασε υπονομευτικά κατά της τότε κυβέρνησης, συμπαρατασσόμενο με το κρατικοδίαιτο επιχειρηματικό κεφάλαιο και τη μιντιακή δικτατορία.
Σε αυτούς τους θύλακες της ανομίας όπου πρωταγωνιστεί η αδιαφορία, η υπονόμευση του καλώς εννοούμενου δημόσιου συμφέροντος, οι εσκεμμένες παραλείψεις και πράξεις, προκειμένου να εκτεθεί στα μάτια της κοινής γνώμης η συγκεκριμένη κυβέρνηση ως ανίκανη και επικίνδυνη για τη χώρα, παρεμβαίνεις άμεσα και αποφασιστικά. Στο ξήλωμα αυτού του ιδιόμορφου και επικίνδυνου για την δημοκρατία και την ανέλιξη του τόπου, παρακρατικού μορφώματος, έστω και σαν νοοτροπία, δεν χωρούν συμβιβασμοί, μήτε το δημοκρατικό fair play και οποιαδήποτε ανοχή.
Άραγε τα παθήματα θα γίνουν κάποτε μαθήματα, για την Αριστερά και την εν γένει δημοκρατική- προοδευτική παράταξη;