Toυ Νίκου Λακόπουλου
Ο Αρχιεπίσκοπος αφού ευλόγησε την Βουλή, πέρασε στο Μέγαρο Μαξίμου με Τρεις Ιεράρχες και συνάντησε τον πρωθυπουργό -και τον υπουργό Παιδείας με τον οποίο είχε δηλώσει ότι δεν θέλει να συναντηθεί. Αν επέμενε σ΄αυτό θα είχαμε ένα πρόβλημα πολύ σοβαρό, ανάλογα με εκείνο του βασιλιά που δεν επέτρεπε στον τότε πρωθυπουργό να ορίζει ποιος θα είναι ο υπουργός Άμυνας. Αλλά ό,τι λέμε στην Ελλάδα, δεν σημαίνει ότι το εννoούμε κιόλας.
Αν και πολλοί, όπως η Αυγή- και όχι Αβγή, όπως θα έπρεπε να λέγεται αν έγραφε στην ακραία δημοτική-, διέβλεψαν πως ο Ιερώνυμος γίνεται ο νέος Χριστόδουλος. Που για το ζήτημα των ταυτότητων δεν δίστασε να επιχειρήσει έναν πολιτικό αγώνα με διαδηλώσεις και διχασμό του λαού. Οι διαδηλώσεις με τα λάβαρα εκείνης της εποχής δεν διέσυραν την χώρα- ως παραδιοικούμενη από ένα θεοκρατικό καθεστώς- μόνον. Σήμαναν- μαζί με άλλα θέματα- το τέλος του εκσυγχρονισμού του Σημίτη- που δεν υποχώρησε στις αξιώσεις της εκκλησίας.
Αν μελετήσει κανείς το λάβαρο που περιέφερε ο τότε Αρχιεπίσκοπος στις πλατείες -με τόσο κέντημα, πλουμιστό και καλοσυντηρημένο- θα καταλάβει χωρίς ειδικές γνώσεις ότι δεν είναι το αυθεντικό λάβαρο που ύψωσε τάχα στην Αγία Λαύρα ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Τα αληθινά λάβαρα είναι φτωχικά και μπαρουτοκαπνισμένα. Επιπλέον δεν μπορούσε ο Παλαιών να το υψώσει εκείνη την ημέρα στη Λαύρα γιατί ήταν …στην Πάτρα.
Η αλήθεια για την Εκκλησία -που θέλει να πολτοποιήσει με έναν αφελή παλαιοκομμουνισμό ο Νίκος Φίλης είναι πως ο Πατριάρχης αφόρισε τον Υψηλάντη και την Επανασταση, αλλά και έξι χιλιάδες κληρικοί- όπως λέει ο Αρχιεπίσκοπος- πήραν μέρος στον Αγώνα. Η Επανάσταση αν κι άρχισε νωρίτερα- 17 Μαρτίου στην Καλαμάτα- γιορτάζεται την 25η Μαρτίου από το 1838 όταν παρουσία του Όθωνα η μπάντα έπαιζε στη γιορτή …βαυαρικά μινουέτα.
“Ο Βιτσερές- ο πατριάρχης- κάνει ότι του λέει ο σουλτάνος” έλεγε ο Κολοκοτρώνης που κάθε άλλο, παρά άθεος ήταν -ως μετέπειτα βασιλόφρων μετά την καταδίκη του σε θάνατο. Είναι τόσο πολύπλοκη η αλήθεια στην Ελλάδα όσο οι εναλλαγές των κορυφογραμμών στα βουνά και τα “δαντελωτά” μας ακρογιάλια. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ας πούμε, βρέθηκε να τον σέρνουν οι “αριστεροί” της εποχής στον πρώτο εμφύλιο δεμένο και ξυπόλητο στους δρόμους. Αυτός ήταν ο πρώτος διχασμός του αγέννητου ακομα νεοελληνικού κράτους.
Ο κίνδυνος ενός νέου διχασμού δεν είναι ανύπαρκτος. Η Εκκλησία έχει περισσότερη πολιτική δύναμη, από αυτή του έκπτωτου πλέον -και ξενόφερτου βασιλιά. Η εκτροπή με την οποία δεν ασχολήθηκε κανένας ήταν η παρουσία του ….υπουργού Άμυνας στη συζήτηση για το μάθημα των Θρησκευτικών στη συνάντηση Ιεραρχών- Πρωθυπουργού -ως ένα παράξενο θεσμό -μέσα στην κυβέρνηση- αν και το Σύνταγμα δεν προβλέπει ρόλο εγγυητή – συνεταίρου ή συγκυβερνήτη- συμπρωθυπουργού.
Πολλοί υπέθεσαν ότι η Ιεραρχία ζητά ένα χρόνο αναβολή γιατί τόσο θα χρειαζόταν για να ρίξει την κυβέρνηση. Οι μάχες έξω από την Βουλή παπάδων και μοναχών που δεν παντρεύονται, αλλά έχουν άποψη επιβλητική για το πως θα παντρεύονται οι άλλοι, είναι σχετικά πρόσφατες όταν η τότε σοσιαλιστική κυβέρνηση αποφάσισε αρχικά να επιβάλλει τον πολιτικό γάμο.
Ο διχασμός τότε αποφεύχτηκε με την αποπομπή του τότε υπουργού Παιδείας -και …Κεφαλλονίτη- Αντώνη Τρίτση- με την φράση ‘Αντώνη, έγραψες ιστορία”- που έμεινε στην Ιστορία. Η Κεφαλλονιά- και τα Επτάνησα- είναι ο τόπος γέννησης της ελληνικής Αριστεράς. Το 1798 στην Κέρκυρα και το Αργοστόλι οι Γιρονδίνοι έκαψαν το Λίμπρο Ντόρο- τη χρυσή βίβλο των αριστοκρατών- και δήμευσαν την περιουσία της Εκκλησίας -μαζί με την ανακατανομή γης και την διαγραφή των χρεών.
Το κίνημα αυτό -οργανωμένο, όπως και η Φιλική Εταιρεία, σε στοές- προέβλεπε την απαγόρευση του χριστιανισμού και την επαναφορά της αρχαίας ελληνικής θρησκείας. Η προσωρινή επαναστατική κυβέρνηση μετά από έναν ματωμένο καλοκαίρι τέλειωσε το φθινόπωρο. Ο ρώσικος στρατός και ο Τούρκος Κατήρμπεης ενωμένοι έκοψαν τα κεφάλια των “άθεων Γάλλων” και έδιωξαν τους Γιακωβίνους από την εξουσία. Τόσο οι -ορθόδοξοι- Ρώσοι όσο και οι αλλόθρησκοι Τούρκοι είχαν λόγους να μισούν τους “αθέους” και να στηρίζουν την -επίσημη- Εκκλησία.
Ο Αντώνης Τρίτσης- που επιχείρησε να βάλει χέρι στην περιουσία της Εκκλησίας- αφού ο διαχωρισμός Κράτους Εκκλησίας ήταν στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ- όπως και του ΣΥΡΙΖΑ- αποπέμφθηκε, έκανε αργότερα δικό του “Ριζοσπαστικό” και “Ελληνικό” κόμμα, αλλά πήρε κάτω από 1% και τελικά συνεργάστηκε με την Δεξιά- για να γίνει δήμαρχος Αθήνας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου βρέθηκε να προσκυνά την Παναγία του Σουμελά, όταν η “Αλλαγή” τέλειωσε με το σύνθημα “Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται”.
Ο Νίκος Φίλης δεν είναι Κεφαλλονίτης, ούτε Γιρονδίνος, αν και πιστεύει πως είναι κομμουνιστής και μάλιστα λενινιστής. Πέρα από το ότι από τον λενινισμό έχει πάρει μόνο την τέχνη του συμβιβασμού -ακόμα και με τον Διάβολο- ο υπουργός Παιδείας, όπως αποκάλυψε ένας μητροπολίτης ήταν …νεωκόρος και πολλές φορές πάει σε εκκλησίες και …ψέλνει. Αλλά η αλήθεια στην Ελλάδα είναι γεμάτη αντιφάσεις και κυμματισμούς όπως τα βουνά, τα λαγκάδια και τα “δαντελωτά” μας ακρογιάλια.
Ωστόσο ο καλοκάγαθος και πολυβαλλόμενος -πανταχόθεν- υπουργός Παιδείας έχει θέσει πριν γίνει υπουργός ζήτημα για την περιφορά λειψάνων -και το εμπόριο τους. Κι είναι παράδοξο όταν το ίδιο -”αριστερό- κράτος περιφέρει λείψανα αγίων στις εκκλησίες- διαπράττοντας αδικήματα όπως απάτη, περιύβριση νεκρού, εμπόριο λειψάνων- ενδεχόμενος …τεμαχισμός κ.α.- ή υποδέχεται το Άγιο Φως με τιμές αρχηγού κράτους να παριστάνει τον λέοντα έναντι της Εκκλησίας. Βέβαια, όπως είπε ο πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης, το δέντρο αυτό, έχει βαθιές ρίζες. Κι ο Φίλης με την παχείαν κοιλίαν- όπως είπε ένας μητροπολίτης- είναι- αν κατάλαβα καλά- ένας βλάκας. Ένας ανόητος.
Αυτό που ζούμε είναι κωμωδία- με στοιχεία πολιτικού -αριστερού- κιτς. Άρχισε με τα κινήματα των μαθητών- ένας ήταν ο Αλέξης Τσίπρας- που τελείωσαν όταν οι μαμάδες έκοψαν τις μακαρονάδες. Συνεχίστηκε με επαναστάτες- με Μερσεντές- στην αποκλεισμένη Εθνική Οδό- να λένε στο κινητό “Απόψε θα γίνει το Νέο Κιλελέρ”. Στο Σύνταγμα η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ κάνει μπάφους κι ακούει ροκ και στην Αγία Βαρβάρα ο Καμμένος περιφέρει το σκήνωμα της αγίας ή γιορτάζει με “εθνικολαϊκές” γιορτές την 25η Μαρτίου. Ώπα!
Μάλλον θα χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια για να περάσουμε από τον Μεσαίωνα στον Διαφωτισμό. Και θα νοσταλγήσουμε τα χρόνια της …ιδεολογικής αμαρτίας. Όλα τα πολιτικά κόμματα προέρχονται από το παρελθόν και δεν υπάρχει τίποτα νέο. Αστοί και προλετάριοι ενώθηκαν εναντίον μας. Αλλά δεν μπορεί. Μέσα σ΄αυτό το αριστερό και δεξιό σκοταδισμό κάπου θα υπάρχει μια ελπίδα, ένα φως, μια υποψία άνοιξης.
Να βγούμε πια από αυτό το “ντεζαβού” που ζούμε. Και τότε με χαρά θα ανάψω και γω μια τεράστια λαμπάδα στην Αγιά Βαρβάρα, που αποδεικνύει πως το καλύτερο ναρκωτικό είναι η θρησκεία, όπως είπε -περίπου- ο Καρλ Μαρξ. Μόνο που εκείνος δεν πίστευε -όπως ο Μπλανκί και οι Γιακωβίνοι- στη βίαιη απαγόρευση της θρησκείας, αλλά πως έτσι η θρησκεία θα δυναμώσει.
Τα ίδια λέει κι ο Αρχιεπίσκοπος. Και μάλλον ο Πάπας είναι πιο κομμουνιστής,πιο φιλελεύθερος και προοδευτικός από τις “αριστερές θεούσες” ή τον βουλευτή εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ που πίστευε στα θαύματα. Ο διαχωρισμός Εκκλησίας- Κράτους στην Ελλάδα -που φαίνεται να ζητά η …Εκκλησία, θάναι ένα θαύμα. Αλλά θαύματα στην Ελλάδα δεν γίνονται. Μόνο τραγωδίες. Κι η φαρσοκωμωδία που ζούμε είναι tragic.
Αν και θεωρείται περίπου φυσικό -με την πατέντα του “ελληνοχριστιανισμού”- η Ελλάδα έχει ως επικρατούσα μια θρησκεία ξένη. Αλλά τι θα κάνουμε; Θα κλείσουμε τις εκκλησιές και θα ανοίξουμε τον Παρθενώνα; Ή θα επιβάλλουμε την λατρεία του Απόλλωνα και του Δία και ποιος; Mε δεδομένο ότι οι γιορτές, τα άμφια, το βάπτισμα -κι άλλα ειδωλολατρικά στοιχεία του χριστιανισμού- είναι αρχαία ελληνικά έθιμα, τι θα αλλάξει;
Στην πράξη ένα “αθεϊστικό” ή “πολυθεϊστικό” σχολείο θα γεννήσει “κρυφά σχολειά” ή φανερά, γιατί όπως λένε οι Ιεράρχες- στον όρθρο, τον εσπερινό και τις αγρυπνίες, δεν έχει ανάγκη η Εκκλησία το Κράτος, αλλά το φτωχό κράτος την πάμπλουτη Εκκλησία. Και το βασικό θέμα δεν είναι αν και πως θα διδάσκονται στα σχολεία Θρησκευτικά ή Θρησκειολογία, αλλά αν το Κράτος- με “διάλογο” με την Εκκλησία- με οπισθοδρομικές αντιλήψεις που ήταν προοδευτικές προ πεντηκονταετίας- θα πρέπει να αποφασίζει -με εγκυκλίους- για το τι και πως, ποια σελίδα και ποια παράγραφο, θα διδάξει το σχολείο ή το πανεπιστήμιο.
