Του Νίκου Λακόπουλου
Φαίνεται πως η επίλυση του Μακεδονικού μπήκε στην τελική του ευθεία με ένα τρόπο που αναστατώνει το πολιτικό σκηνικό: εντάχθηκε στον προεκλογικό αγώνα με την κυβέρνηση να έχει λόγους να πανηγυρίζει και τη Νέα Δημοκρατία να κοιτάζει πρώτα τις δημοσκοπήσεις -χωρίς να αντιλαμβάνεται πως αντί να δημιουργήσει πρόβλημα στην κυβερνητική συνοχή, θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη δική της συνοχή.
Τους επόμενους μήνες περιμένοντας το δημοψήφισμα στη γείτονα χώρα θα συζητάμε πολύ αν η Μακεδονική είναι σλαβική γλώσσα, αν υπάρχει μακεδονικό έθνος κι αν η συμφωνία είναι εθνικά συμφέρουσα ή προδοσία, όπως θα λένε κάποιοι στα συλλαλητήρια. Η κατάσταση στη Νέα Δημοκρατία είναι από αμήχανη έως δραματική. Υπάρχουν έγγραφα ότι το κόμμα της είχε συζητήσεις για χειρότερες λύσεις, λέει ο Νίκος Κοτζιάς -που απειλεί να τα κάνει φέιγ βολάν.
“Ήταν μπλόφα” θα πει ο Άδωνις Γεωργιάδης – ο ίδιος άνθωπος που είχε κατηγορήσει -το 2007- τον Κώστα Καραμανλή ως πρωθυπουργό και την Ντόρα Μπακογιάννη -ως υπουργό Εξωτερικών” για …εθνική προδοσία: «Αυτή η απίστευτη υποχώρηση, για να μη χρησιμοποιήσω μια πιο βαριά έκφραση, αυτή η απίστευτη κωλοτούμπα του Μακεδόνος -τρομάρα του- πρωθυπουργού, του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος μπαίνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που ξεπούλησε τη Μακεδονία. Αυτή είναι η πραγματικότητα».
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ο Πάνος Καμμένος διευκρίνισε ότι δεν θα ψηφίσει μεν, αλλά δεν θα ρίξει και την κυβέρνηση. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζητά να δει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός είναι πιθανόν να μιλήσει με διάγγελμα. Το μόνο βέβαιο είναι πώς το Μακεδονικό μετατρέπεται σε θέμα εσωτερικής πολιτικής- με βάση το οποίο όλοι κρίνονται.
Προφανώς δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία, όχι μόνο για την λύση του Σκοπιανού, αλλά και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αν επιμείνει με την γραμμή της μη λύσης θα βρεθεί απέναντι από τους μετριοπαθείς της Νέας Δημοκρατίας -που δεν βλέπουν θετικά το να σύρεται το κόμμα του σε ακροδεξιές θέσεις. Αν “στρίψει”- όπως φημολογείται στην Ευρώπη- θα βρεθεί απέναντι στον Άδωνι που έλεγε το 2007:
«Πρόκειται για μία πρόστυχη πράξη της Νέας Δημοκρατίας, η οποία είναι ακόμα χειρότερη από την ίδια την πράξη της υποχωρήσεως. Αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι η κυβέρνηση υποχώρησε, γιατί έχει ξεπουλήσει το θέμα του ονόματος στους Αμερικάνους και πλέον δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Αλλά αυτή η κυβέρνηση δεν είχε την ανδρεία και το θάρρος να πει στον ελληνικό λαό την αλήθεια, να πει την άποψή της, και προσπάθησε να κλέψει τις ψήφους των Ελλήνων πατριωτών με αυτό το απίστευτο ψεύδος».
Έτσι είναι στην πολιτική και πάντα αυτό συμβαίνει με τους ηγέτες. Πρέπει να πουν στη ζωή- όπως λέει και ο Νίκος Κοτζιάς- δηλαδή ο Καβάφης- το Μεγάλο Ναι ή το Μεγάλο Όχι. Πολύ συχνά όλοι οι μεγάλοι ηγέτες έχουν έρθει σε ρήξη με την ίδια τη βάση του κόμματός τους- κι αυτό είναι που τους έκανε μεγάλους ηγέτες.
Αλλιώς θα κοίταζαν τις δημοσκοπήσεις και θα αποφάσιζαν ανάλογα τι …πιστεύουν. Θα ήταν πρόεδροι, επικεφαλής, “αρχηγοί”, αλλά όχι ηγέτες.