Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Για κάποιους γονείς δεν ήρθε εφέτος το Πάσχα και ίσως δεν θα επιστρέψει ποτέ. Από εδώ και πέρα η ζωή τους, αυτή που απέμεινε αν την λες ζωή, θα είναι μια διαρκής Μεγάλη Παρασκευή. Μια διαρκής Μεγάλη Παρασκευή, χωρίς όμως καν την λυτρωτική ψευδαίσθηση της Ανάστασης. Χωρίς το κατανυκτικό διάλλειμα της Μεγάλης Εβδομάδας μόνο.
Το κενό στον άδικο χαμό, ιδίως νέων ανθρώπων, δεν αναπληρώνεται με πίστη, με όποιας θρησκείας ελπίδα, με όποια παρηγορητικά λόγια. Το μόνο που μπορεί να προσφέρει κανείς σαν άνθρωπος σε άνθρωπο καταδικασμένο σε Μεγάλη μόνιμη Παρασκευή, δεν είναι άλλο από μια βουβή αγκαλιά, που τα χέρια “μιλούν” σιωπηλά, λιτά, κατανοητά.
Ο σεβασμός τουλάχιστον του πένθους, δεν περιέχει λόγια, τα λόγια καλά αλλά ανίκανα καθώς στέκονται αδύναμα εμπρός του. Σιωπή, αυτή τιμά και μνήμη. Το αφύσικο, το αναπάντεχο, το αδιανόητο η μάνα να χάνει το παιδί της, είναι η επίγεια κόλαση, η θλίψη της μάνας.
Το φετινό Πάσχα δεν ήρθε για κάποιους γονείς, γιατί κάποιοι ολιγώρησαν ανεύθυνα για την υποτυπώδη ασφάλεια που όφειλαν να παρέχουν. Που δεν δείλιασαν να ασελγήσουν στην μνήμη των θυμάτων, της εγκληματικής τους ενέργειας. “Ιδιωτικά μπορεί και να έκλαψα”, δήλωσε δημόσια ο μοιραίος πρωθυπουργός και “άνθρωπος”, ο θυρωρός της κόλασης. Και που θα μας απευθύνει οικογενειακώς τις ευχές του, για καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση, πανευτυχής αλλά και απειλητικός, μα πάντα χριστιανός.
Ανάμεσα του ασπασμού με το φιλί της αγάπης και τις αναστάσιμες καμπάνες να ηχούν, μεταξύ μαγειρίτσας και τσουγκρίσματος κόκκινων αυγών, ας έρθει ακάλεστη σε αυτές τις στιγμές της χαράς, η σκέψη αυτών των ανθρώπων που πενθούν, για λίγο μόνο. Να μας ανατριχιάσει η σκέψη πως από τύχη δεν είμαστε μέτοχοι στο πένθος, αλλά με επιλογή μας ίσως, στο έλεος αυτής της κυβέρνησης.
Ας αγκαλιάσουμε όχι μόνο τα παιδιά μας μα όλα τα παιδιά, αυτούς που μας αγαπούν και αυτούς που αγαπούμε, για έναν παραπάνω λόγο εφέτος, αυτόν του πολύτιμου δώρου της ζωής και της συνύπαρξης. Και ας τιμήσουμε αυτούς τους ορφανούς από παιδιά γονείς, με το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.
Να επιλέξουμε αυτούς που δεν θα τολμήσουν ποτέ ξανά να παίξουν στα ζάρια του τζόγου, την ασφάλεια της ζωής και το δικαίωμα στο μέλλον, των παιδιών μας. Επιλέξτε την χαρά της πραγματικής και καθημερινής ανάστασης ζωής.