Του Γιάννη Πανούση
Ο Θίασος στην προσμονή
στο τελευταίο πλάνο
ο σκηνοθέτης λείπει
Σπ.Ζαχαράτος, Φύλακας φυλαχτών
Τί είδαν και τί θα δουν ακόμα τα μάτια μας και τί άκουσαν και τί θ’ακούσουν τ’αυτιά μας μέσα στην Κορονοϊκή [πολιτική;] απομόνωση:
–αμήχανους πολιτικούς να ισχυρίζονται ότι η Πανδημία είναι προϊόν του ‘συστήματος’, στο οποίο προφανώς εντάσσουν το Θεό,τη Φύση και τη Μοίρα
–διανοούμενους του συρμού να επιζητούν 5’ δημοσιότητας λέγοντας ότι η Δημοκρατία κινδυνεύει από σκοτεινές δυνάμεις
–γυρολόγους μετανεωτερικούς κοινωνιολογίζοντες να ταυτίζουν την Πανδημία με το ‘1984’ του Όργουελ
–άσχετους ,πρώην καφενόβιους,να κατηγορούν τους επιστήμονες ότι στήνουν παγίδες στο λαό
–αριστεριστές[;] να σκιαμαχούν κατά του αόρατου εχθρού που δεν τους αφήνει να κάνουν επαναστατική γυμναστική
–κεντροαριστερούς,παλαιού και νέου τύπου, να επιχειρούν να συμψηφίσουν κομματικές μικρότητες με εκλογικούς[;] τακτικισμούς
–εγκλωβισμένους και φοβισμένους πολίτες ν’αρνούνται την πραγματικότητα και ν’αγοράζουν κομποσκοίνια
Επειδή οι παραπάνω απόψεις και συμπεριφορές είναι ατέρμονες, θα σταθώ σε τρεις που τις βρίσκω πιο ενδεικτικές της θολούρας:
1.Δεν μπορώ ν’αντιληφθώ πως οι περιορισμοί λόγω της Πανδημίας συνιστούν ‘πρόβα ‘ κατάλυσης των ελευθεριών. Από ποιους; Όλα τα κράτη, όλες οι κυβερνήσεις, όλα τα καθεστώτα, όλος ο πλανήτης συνωμότησαν; Κι αν ΝΑΙ, πώς θα καταλυθεί η Δημοκρατία; Με τα πρόστιμα ή θα μας πυροβολούν στο δρόμο;
2.Πολιτικοειδείς τύποι που γέμιζαν τις πλατείες με συνθήματα μίσους των Αγανακτισμένων[;] και προπηλάκιζαν κάθε πολιτικό αντίπαλο [λόγω της οικονομικής κρίσης], τώρα έχουν βγει-χωρίς αιδώ- στις ρούγες και κάνουν δηλώσεις του τύπου :’δεν πρέπει να εκμεταλλεύονται τα κόμματα[εννοούν τα άλλα κι όχι το δικό τους] τις κρίσεις’. Άλλοι που ασχολήθηκαν με την εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης και την αναγωγή της αρχής[sic]’νόμος είναι το δίκιο του τάδε φίλου μας’’ ανησυχούν για τα δικαιώματα των φυλακισμένων, των χρηστών, των μεταναστών[οι οποίοι ως γνωστόν είναι σε ‘δομές’ από τη δική τους νομοθεσία].
3.Θεωρώ την Παιδεία και τον Πολιτισμό τους δύο πλέον κρίσιμους πυλώνες της Δημοκρατίας Δεν με χαροποιοεί όμως το γεγονός ότι οι μεν καλλιτέχνες διεκδικούν τα[δίκαια] αιτήματά τους υβρίζοντας τους θεσμικούς παράγοντες λες και είναι βαρβαρόγλωσσοι καραγωγείς,οι δε δάσκαλοι δαιμονοποιούν την τηλεκπαίδευση παρουσιάζοντάς την σαν έργο του Διαβόλου
Μερικές φιγούρες αποδεικνύουν-με λόγια και πράξεις- ότι έχουν υιοθετήσει μία θλιβερή πορεία ζωής ,όχι λόγω του μάταιου πολιτικού/κοινωνικού αγώνα τους αλλά λόγω της ματαιοδοξίας του μικρού ανθρωπάκου που έκρυβαν μέσα τους. Αυτή η διαπίστωση ίσως να είχε μόνο θεωρητική σημασία αν δεν αισθανόμουνα ότι ένα κομμάτι της Αριστεράς επιχειρεί να στρατολογήσει από ανθρώπους σαν κι αυτούς τη νέα γενιά της Κεντροαριστεράς.
Ελπίζω να κάνω λάθος.
