Του Γ. Λακόπουλου
Η υπόθεση είναι γνωστή. Ένας διακεκριμένος παγκοσμίως επιστήμονας αποδέχεται την πρόσκληση της χώρας του να αναλάβει την οργάνωση του νεοσύστατου φορέα που θα επέκτεινε τις εθνικές δραστηριότητες στο διάστημα. Ποιος είναι ο Βασίλης Κριμιζής το ξέρει ο πλανήτης, αλλά και το… Διάστημα. Οι υπόλοιποι ας “γκουγκλάρουν”…
Ήλθε στην Ελλάδα με καλές προθέσεις. “Προτεραιότητα για εμένα ήταν και παραμένει το καλό της χώρας. Η ανάγκη ίδρυσης διαστημικής υπηρεσίας στην Ελλάδα ήταν επιτακτική τα τελευταία 30 χρόνια και η κυβερνητική πρωτοβουλία επικροτήθηκε από την επιστημονική και τεχνολογική κοινότητα, καθώς και τους φίλους της Ελλάδος στο εξωτερικό”.
Ωστόσο προτού καθίσει στο γραφείο του,-που δεν είχε καλά-καλά αφού απλώς τον έβαλαν σε ένα χώρο του… υπουργείου, ανακοίνωσε την παραίτησή του. Εξήγησε τους λόγους με ευπρέπεια και χωρίς πρόθεση να βλάψει το εγχείρημα. Απλώς διευκρίνισε με αξιοπρέπεια ότι έτσι όπως εξελίσσεται δεν τον χωράει. Οι λεπτομέρειες είναι γνωστές.
Εκείνη τη στιγμή έπρεπε να σπεύσει ο υπουργός και να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του για να ανακαλέσει την απόφασή του. Να τραβήξει το αυτί σε όσους τον εξώθησαν σε παραίτηση. Και να διασφαλίσει την παραμονή του. Τίποτε δεν συνέβη. Αντίθετα ο υπουργός εξέδωσε μια μάλλον δηκτική ανακοίνωση. Και από την εγχώρια καθηγητική γραφειοκρατία -μαζί με ένα είδος παραδημοσιογραφίας που αναλαμβάνει δράση σ’ αυτές τις περιπτώσεις- να τον βάλει στη θέση του. Τον Κριμιζή όχι τον υπουργό. Σιγά, μωρέ, ποιος είναι ο είναι ο Κριμιζής; Όπως είχαν κάνει κάποτε και με τον Νανόπουλο, τον Μπερτσιμά, τον Μόσιαλο…
Δεν έχει νόημα να το συζητάμε. Η ουσία είναι ότι ένας σπουδαίος Έλληνας , πρακτικά εμποδίστηκε να προσφέρει στη χώρα. Ο υπουργός πήγε στο αντίθετο άκρο σε ό,τι αφορά την επιλογή του διάδοχου του. Χωρίς να δείξει -ο υπουργός- ότι το πήρε και πολύ βαριά, παρότι και έξυπνος άνθρωπος είναι και στο εξωτερικό έζησε και σπούδασε.
Εδώ υπάρχει ένα ερώτημα που δεν είχε τεθεί στην περίπτωση της Αγγελοπούλου. Αλλά δεν μπορούμε να μην το θέσουμε τώρα. Ο Πρωθυπουργός είχε ενημερωθεί για τη κρίση στον νεοσύστατο οργανισμό και την πορεία του Κριμιζή προς την έξοδο; Προφανώς όχι. Δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι Τσίπρας έβαλε τη υπογραφή του σ’ αυτό το το φιάσκο. Θα συναινούσε να χάσει η χώρα -και η κυβέρνησή του εδώ που τα λέμε -έναν πρωτοπόρο ερευνητή και κατασκευαστή δορυφόρων, με συμμετοχή στα σπουδαιότερα διαστημικά προγράμματα της ΝΔ και της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας.
Από εκεί και πέρα υπάρχει ένα δίλημμα, όπως θα υπήρχε με οποιοδήποτε πρωθυπουργό. Θα πει “ό,τι έγινε, έγινε” και θα καλύψει τον υπουργό του; Ή θα σηκώσει το τηλέφωνο και θα κατεβάσει ό,τι καντήλι υπάρχει, αξιώνοντας να αποκτήσει η τρωθείσα υπόληψη της κυβέρνησή του -γιατί περί αυτού πρόκειται;
Είναι ζόρικο όταν είσαι πολιτικός και πρέπει να χειριστείς κάτι που αφορά φίλους σου. Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας θα γράψει ιστορία αν αναλάβει ο ίδιος πρωτοβουλία να φέρει πίσω τον Κριμιζή. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε έναν υπουργό και έναν επιστήμονα. Υπουργούς βρίσκει όσους θέλει. Κριμιζήδες δεν υπάρχουν πολλοί. Και από όσους υπάρχουν δεν του κάνουν όλοι την τιμή να συνεργαστούν με την κυβέρνησή του. Τόσο απλό…
Όπως με την Αγγελοπούλου
Απλουστεύεται περισσότερο αν πάμε στα προηγούμενα. Σε πρώιμη φάση της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ένας υπάλληλος του υπουργείου Εξωτερικών -με εντολές του υπουργού του προφανώς- ζήτησε από μια πρέσβειρα επί τιμή να του στείλει … γραπτά τον απολογισμό της για να της ανανεώσει το διαβατήριο. Η κυρία δεν κατάπιε την προσβολή και του έτριψε την παραίτηση της στα μούτρα.
Δεν θα το συζητούσαμε αν η πρέσβειρα δεν ήταν η Γιάννα Αγγελοπούλου. Πήρε τον τίτλο επί Σημίτη και κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν τον άξιζε. Κυρίως ο σημερινός Πρωθυπουργός, στον οποίο προσέφερε υπηρεσίες. Όχι επειδή έγινε ξαφνικά Συριζαία, όπως προέβαλε η μιντιακή χυδαιολογία, αλλά γιατί ήταν νέος άνθρωπος και πρωθυπουργός .
Στα οκτώ χρόνια -που είχε τον τίτλο το μόνο που δεν μπορεί να της προσάψει κανείς ότι δεν προσέφερε στη χώρα- χωρίς κανένα αντάλλαγμα για την ίδια και την οικογένεια της. Και όμως: ένας γραφειοκράτης με άνωθεν επίνευση μεθόδευσε την απομάκρυνσή της. Ο Πρωθυπουργός δεν είχε ιδέα, αλλά δεν έκανε και κάτι όταν το θέμα έγινε γνωστό; Ποιος έχασε;
Πάντως όχι η Αγγελοπούλου. Κάποιοι μπορεί πουν με κακεντρέχεια “έλα, μωρέ, και ποια είναι η Γιάννα. Τι μας νοιάζει για μια πλούσια;”. Σωστά. Ποια είναι η Γιάννα; Και τι μας νοιάζει. Δεν ανήκει στα τρωκτικά του δημοσίου. Οσάκις αναμείχθηκε στα δημόσια πράγματα το έκανε με τα δικά της λεφτά και προς όφελος του δημοσίου. Οι Αγγελόπουλοι έκαναν πάντα καλή χρήση του πλούτου του. Δεν αγόραζαν ομάδες και υπουργούς και δεν είχαν νταλαβέρι με τον υπόκοσμο.
Ο Αλέξης Τσίπρας άφησε τότε να χαθεί η συνεισφορά της Αγγελοπούλου στη χώρα- γιατί κάποιοι κινήθηκαν πίσω από την πλάτη του. Κανονικά θα έπρεπε να είναι ένα καλό παράδειγμα προς αποφυγήν στην περίπτωση Κριμιζή. Κερδισμένος θα βγει αν αποκαταστήσει την κανονικότητα σ’ αυτή την υπόθεση. Τα υπόλοιπα περιττεύουν.
