Του Γ. Λακόπουλου
Αν κάτι έχει πλάκα στην προσωπική επίθεση που δέχθηκε με την -αναμενόμενη- υπουργοποίησή του ο Φώτης Κουβέλης, είναι η αντιμετώπιση από τη ΝΔ. Το κόμμα που έχει αντιπρόεδρο κάποιον που δεν έχει αφήσει κανέναν από τους επιτελείς της που να μην έχει καθυβρίσει κατά καιρούς – ακόμη και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που κατέστρεψε το “οικονομικό θαύμα της χούντας”- υπενθυμίζει τις πολιτικές αψιμαχίες μεταξύ Κουβέλη και ΣΥΡΙΖΑ ή Καμμένου. Ακόμη και με την ευτέλεια που διέκρινε το σχολιασμό της εκπροσώπου του- που παπαγάλισε τον αντιπρόεδρό της.
Αν σ’ αυτό προστεθούν και οι χολερικές επιθέσεις κάποιων ξεπεσμένων του δημοσίου βίου, που κάποτε τον ακολουθούσαν, διαμορφώνονται προϋποθέσεις συμπάθειας. Ενδεχομένως αυτή η συμπάθεια θα εκδηλώνονταν από αρκετούς αν δεν υπήρχε η ατυχής παρέμβαση της κόρης του που συνιστούσε “”ξύδι” σε μια υπόθεση που αφορά το δημόσιο βίο και όχι τις, κατανοητές, οικογενειακές ευαισθησίες της. Αν το πάμε, έτσι οι οικογένειες των πολιτικών θα κάνουν και “βουντού” σε όσους τους επικρίνουν.
Ο σχολιασμός της πολιτικής συμπεριφοράς του Κουβέλη από τη στιγμή που εμφανίσθηκε στο δημόσιο βίο επικεφαλής κόμματος – μετά την εσωκομματική ήττα του από τον Αλέξη Τσίπρα και τη διάρρηξη της σχέσης προκαλεί διαρκώς σχόλια. Στην αρχή θετικά καθώς τα ΜΜΕ τον προέβαλαν ως Νέστορα της Αριστεράς. Όταν το 2012 πήρε σε δυο εκλογικές αναμετρήσεις πάνω από 6% οι έπαινοι περίσσευαν. 
Παραδόξως τα ίδια ΜΜΕ στράφηκαν εναντίον του από τη στιγμή που δεν δέχθηκε να υπογράψει το “μαύρο”της ΕΡΤ και να παρατείνει το βίο της κυβέρνησης Σαμαρά, ψηφίζοντας ως πρόεδρο της Δημοκρατίας τον …αντιπρόεδρο της ΝΔ. Να κλείσει δηλαδή το κύκλωμα της εξουσίας, παρά την “κατάκτηση” του πολιτικού συστήματος να προτείνουν οι κυβερνήσεις πρόεδρο από την άλλη παράταξη.
Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε μια περίοδος στην οποία ο Φώτης Κουβέλης είχε αρχίσει να διαμορφώνει προϋποθέσεις να κάνει τη ΔΗΜΑΡ σταθερό πολιτικό φορέα της εγχώριας Κεντροαριστεράς. Πού αλλού θα πήγαιναν όσοι έφευγαν τρέχοντας από το ΠΑΣΟΚ , αλλά δεν ήθελαν να πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ;
Από αυτή την άποψη ήταν το αντίπαλο δέος στο καταρρέοντα Βενιζέλο που διαχειριζόταν τα σπασμένα του Γ. Παπανδρέου. Οι ευρωεκλογές του 2014 ήταν κάτι σαν αναμέτρηση μεταξύ τους.
Εκεί ο Κουβέλης, που είχε αξιοπρεπές ψηφοδέλτιο, έκανε το μοιραίο λάθος. Λίγο πριν τις εκλογές εμφανίσθηκε μαζί με τον… Γ. Παπανδρέου σε παρουσίαση βιβλίου μιας εκ των υποψηφίων του. Η παραζαλισμένη εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ σάστισε βλέποντας μπροστά της αυτό που ήθελε να αποφύγει και από την επόμενη η ΔΗΜΑΡ φυλλορρόησε για περάσει μετά βίας το 1% στην κάλπη.
Ωστόσο ο Κουβέλης ήταν ακόμη “παίκτης” καθώς είχε υπολογίσιμη δύναμη στη Βουλή και κρατούσε το κλειδί της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας – άρα της διαιώνισης της απομονωμένης κυβέρνησης Σαμαρά -Βενιζέλου. Εκεί φάνηκε ότι ο επικεφαλής της ΔΗΜΑΡ δεν έλεγχε το κόμμα του και κυρίως τους βουλευτές του. Προτού ανακοινώσει ίδιος τις αποφάσεις του και αποφανθούν τα κομματικά όργανα ο πιο στενός συνεργάτης του αυτονομήθηκε υπέρ της… υποψηφιότητας που πρότεινε ο Σαμαράς!
Ήταν αρχή της αποδόμησης, καθώς κάποιοι, σαν να τους απέσυρε κάποιο αόρατο χέρι, τον εγκατέλειπαν. Ωστόσο, με όσους κράτησε, εμπόδισε την προεδρική εκλογή και δρομολόγησε τις εξελίξεις που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Από αυτή την άποψη συντονίστηκε με το λαϊκό αίσθημα παρότι στη συνέχεια οι σχέσεις του με του Αλέξη Τσίπρα πάγωσαν- πάλι.
Ένα πέπλο μυστηρίου και αντικρουόμενων πληροφοριών και φημών, καλύπτει εκείνη την περιόδου για την οποία κανείς δεν έχει μιλήσει καθαρά, ούτε ο ίδιος ο Κουβέλης. Ειδικά για την υποψηφιότητά του για τη προεδρία της Δημοκρατίας που ακούσθηκε και πριν και μετά τις εκλογές του 2015. Κανείς δεν έμαθε ποτέ, αν ο Σαμαράς είχε πρόθεση να τον προτείνει και γιατί δεν το έκανε. Ή αν ο Τσίπρας -που μπορούσε να τον εγκαταστήσει στο προεδρικό μέγαρο μόνος του -με το δώρο που του έκανε ο Σαμαράς για τον Δήμα- γιατί το απέφυγε.
Η ουσία είναι ότι στις εκλογές του 2015 ο Κουβέλης καταποντίστηκε και αποχώρησε, για να επανεμφανισθεί τώρα ως μέλος της κυβέρνηση Τσίπρα. Σε ένα ρόλο που οι περισσότεροι λένε ότι τον υποτιμά γιατί τον θέτει υπό τον Καμμένο και άλλοι ότι είναι ρόλος κλειδί γιατί αναλαμβάνει την επιτήρησή του στην κρίσιμη προεκλογική περίοδο. Πάντως τα περισσότερα χτυπήματα -πέρα από τις συνήθεις διαδικτυακές ατάκες- τα δέχεται από τις πλευρές που βάλλουν εναντίον όσων όσους …δεν ελέγχουν.
Αυτό που χαρακτηρίζει τη δημόσια παρουσία του Κουβέλη δεν είναι ότι βάλλεται από την αντιπολίτευση και συχνά με κακοήθεια που τον αδικεί. Έκανε λάθη, δεν ήταν ο πολιτικός των μεγάλων πτήσεων, αλλά υπήρξε πάντα προοδευτικός, αξιοπρεπής, ηπίων τόνων και διαλλακτικός -χωρίς ηθικά στίγματα στη διαδρομή του.
Ο ίδιος υπήρξε πάντα ανυπεράσπιστος στο δημόσιο χώρο, και όσες φορές έγινε στόχος για τα λάθη του ή γιατί το επέλεξαν οι κυρίαρχοι της μιντιακής σφαίρας για τους δικούς τους λόγους δεν είχε τρόπο να αντιδράσει. Έτσι συλλέγει διαρκώς αρνητική δημοσιότητα και “αντιπάθειες”, ενώ είναι από τη φύση του “συμπαθής”.
Μένει να δούμε πώς θα υπερασπιστεί τον εαυτό του και τη υστεροφημία του με το σημερινό του αξίωμα. Ή αλλιώς να δούμε αν είναι το κύκνειο άσμα του και θα τον καταπιεί ο Καμμένος ή αν η τοποθέτησή του στο Πεντάγωνο συνιστά ειδική αποστολή: έγινε για να διαχειριστεί το διαζύγιο με τον Τσίπρα.
