Του Γ. Λακόπουλου
Όποιος άκουγε τη Φώφη Γεννηματά στη Βουλή το απόγευμα του Σαββάτου επί της πρότασης μομφής, θα νόμιζε ότι το γραπτό κείμενό της ήταν συρραφή από πρόσφατες ομιλίες του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ή ο πρόλογός του για την ομιλία του που θα επακολουθούσε στην ίδια συνεδρίαση.
Ευτυχώς γι’ αυτό το κόμμα -του οποίου η κυρία φέρεται ακόμη ως επικεφαλής- είχε προηγηθεί στο Βήμα ο Σταύρος Θεοδωράκης που έσωσε την τιμή του- όσο είναι ακόμη μαζί της.
Η Γεννηματά παπαγάλισε με στόμφο τα Άπαντα Μητσοτάκη -με τόνους από Γεωργιάδη και Σαμαρά. Ήταν μια εμφάνιση κατώτερη και των περιστάσεων και του τίτλου που φέρει τυπικά ακόμη.
Αυτή η ομιλία έκανε κάθε δημοκρατικό πολίτη και κάθε- παλαιότερο ή εναπομείναντα- οπαδό του ΠΑΣΟΚ να ντρέπεται. Κάθε δημοκρατικό πολίτη να μην πιστεύει στ’ αυτιά του, όταν αυτά εκφωνούνταν από κόμμα που ιδρύθηκε -πραξικοπηματικά- στη θέση του ΠΑΣΟΚ.
Οργίστηκαν όταν άκουγαν τη συγκεκριμένη γόνο να στρέφεται -σχεδόν μαινόμενη- εναντίον των Ευρωσοσιαλιστών. Κατά της Ευρώπης και της διεθνούς κοινότητας. Για να συντονιστεί στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό με τον έτερο κληρονόμο. Χωρίς καμία απολύτως εξουσιοδότηση- αφού όλοι στο κομματικό όργανο -που η ίδια διόρισε- τάχθηκαν εναντίον τους. Τους αγνόησε -σα να είναι το προσωπικό της κόμμα.
Για πολλούς αυτή η εμφάνιση είναι η μοιραία κατάληξή μιας πολιτικού που δεν έχει αίσθηση των μεγεθών στην πολιτική και προτάσσει διαρκώς των μικρομεγαλισμό της. Υφάρπαξε δυο φορές την ψήφο των ανθρώπων που έμειναν να στηρίζουν το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου, παρά το κατάντημα στο οποίο το οδήγησαν οι ηγεσίες του μετά από αυτόν. 
Μια φορά όταν εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ -μετά τη δραματική περίοδο Βενιζέλου- για να το ανασυγκροτήσει και να το οδηγήσει στη διάλυση ξηλώνοντας όργανα και πρόσωπα σαν να ήταν τσιφλίκι της. Και μια δεύτερη όταν εν όψει του «νέου κόμματος» κορόιδευε εκ νέου τους ίδιους πολίτες για να πάρει την ηγεσία του.
Αυτό το «νέο κόμμα» έχει ήδη διαλυθεί. Κατά τη κρίση των πολιτικών παρατηρητών, η λυπηρή εμφάνιση της Φώφης στη Βουλή ήταν κατά πασά πιθανότητα η τελευταία με τον τίτλο του Κινάλ- του οποίου αγνόησε ακόμη και τα διορισμένα όργανα.
Με τις τοποθετήσεις του Στ. Θεοδωράκη, και του Θανάση Θεοχαροπούλου, αλλά και του Γ. Παπανδρέου –συν ο Καμίνης και ο Ν. Ανδρουλάκης- ως «πρόεδρος» η Γεννηματά ήταν σαν καρικατούρα. Μιλούσε σαν αρχηγός ενός κόμματος που δεν υπάρχει και κανείς δεν συμφωνεί μαζί της.
Και μιλούσε με πλήρη άγνοια των όρων και των εννοιών, αφού έφτασε ως το σημείο να θεωρεί «επαίνους χωρίς αντίκρισμα» -δηλαδή…. μειονέκτημα- τη σύμφωνη γνώμη της διεθνούς κοινότητας στη συμφωνία. Πάλι καλά που δεν είπε και τον Πρωθυπουργό «προσκυνημένο» -όπως έκαναν άλλοι.
Η συγκεκριμένη ομιλία της Γεννηματά, παρά από την ασυναρτησία, τις κραυγές, τα άλλα αντ’ άλλων «επιχειρήματα» και την εμφανή προσχώρηση στον Νεομητσοτακισμό είχε στην ούγια εθνικιστικές αποχρώσεις. Δηλαδή πλησίαζε την Ακροδεξιά. Επιτέλους τέλος.
Έμπειρα στελέχη προβλέπουν ότι σύντομα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, οι ηρωικοί οπαδοί του και οι σώφρονες άνθρωποι του χώρου, θα βάλουν τέρμα στο αντιΠΑΣΟΚικό μεγαλείο της Φώφης που εκφράσθηκε με το αντιδραστικό παραλήρημά της στη Βουλή. Δεν είναι αυτό το ΠΑΣΟΚ και δεν έχουν αυτά σχέση με τη δημοκρατική παράταξη.
Είναι προφανές ότι η Γεννηματά απεδείχθη μοιραία. Το καλύτερο για το ΠΑΣΟΚ είναι να τελειώνει μαζί της να ανακτήσει το όνομα, τα σύμβολα και την ιδεολογία του, να επιστρέψει στις ιστορικές ράγες του και να μετέχει με τις άλλες δυνάμεις στην ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς για τη συνέχιση της προοδευτικής διακυβέρνησης. Για όσους περισσεύουν, ίσως τα ψηφοδέλτια του Μητσοτάκη αποδεχθούν φιλόξενα…
