Χαρτο-παίγνιον;

Του Γιάννη Πανούση

Το έθνος να λυπάστε που οι σοφοί σιώπησαν από χρόνια και οι γενναίοι άνδρες δεν έχουν ακόμα απογαλακτισθεί

Khalil Gibran/Γ.Σουλιώτης, Το έθνος να λυπάστε…

Ακόμα και με τα πρόσφατα γεγονότα αποδείχθηκε ότι μερικοί πολιτικοί εξακολουθούν να παίζουν ‘κούκο μονό’, δηλαδή αποκλειστικά για πάρτη τους, ‘σε δύο ταμπλό’ [συνεργαζόμενοι άλλοτε με την αριστερά κι άλλοτε με την ακροδεξιά],ενώ κάποιοι άλλοι προτιμούν τον ‘κούκο μονό σε τρία ταμπλό’[μία πρώτη ομάδα να λέει ΟΧΙ, μία δεύτερη να λέει ΝΑΙ και μία τρίτη να λέει ΙΣΩΣ].

Αυτό το φαινόμενο της πολυγλωσσίας [ή μήπως αγλωσσίας;] δεν πρέπει να προσεγγίζεται ως έκφραση πολυεπίπεδης τακτικής, ως άρση του διπολισμού, ως τρισδιάστατη εναλλακτική άσκηση επιρροής αλλά να προβληματίζει ως πτώχευση της πολιτικής ηθικής.

Η αμήχανη πολυγλωσσία χαρακτηρίζει πολιτικούς οργανισμούς που ασθμαίνουν, κόμματα που πεθαίνουν [ακόμα κι αν δεν τους το’χει πει ξεκάθαρα ο λαός], αξιωματούχους που τραβάνε πλησίστιοι προς την απαξίωση, αμετανόητους που κάνουν το σταυρό τους πριν παραβιάσουν το Σύνταγμα, χρεοκοπημένους πολιτευτάδες που νομίζουν ότι έπαψε να λειτουργεί το Λαϊκό Κριματιστήριο της Μνήμης. Ακόμα κι εκείνοι  που ευαγγελίζονται πλειοψηφικά ρεύματα[για να συγκροτήσουν μειοψηφικά Ιερατεία;] δεν έχουν πείσει ότι κινούνται έξω και πέρα από το χαρτο-παίγνιον της μπλόφας και της μικρο-παγαποντιάς.

Οι ιδεοληπτικοί και φανατικοί που ζητάνε ‘συναίνεση’[sic], οι παθολογικές προσωπικότητες που καταγγέλουν τους υγιείς ως ‘κανονικούς’, οι αντισυστημικοί που αρέσκονται να εμφανίζονται σαν μετανεωτερικοί ανορθολογιστές, αυτοί κι άλλοι πολλοί ομοιάζοντες, ανακυκλώνουν μία πολιτική τζόγου ‘για όλα τα γούστα’, ένα ιδιότυπο black jack , όπου όποιος τραβάει τίμιο χαρτί καίγεται κι όποιος κλέβει-σε συνεννόηση με τον γκρουπιέρη- εμφανίζεται ως μάγος.

Τό’χουμε ξαναγράψει.Η πολιτική δεν είναι παιχνίδι  και οι πολιτικοί δεν είναι gamblers. Κάποια στιγμή, ιδίως εν μέσω εθνικής κρίσης,ελπίζουμε κάποιος να πάθει κρίση συνείδησης και να πει ξεκάθαρα στο λαό ποια είναι η αλήθεια και τι ο ίδιος πιστεύει. Όσοι κρύβονται πίσω από τα λάθη των αντιπάλων ή τις ισορροπίες των δικών του είναι προφανές ότι δεν βλέπουν αυτό που έρχεται και που –για να μιλήσουμε με όρους πόκας- μάλλον είναι πεντ-αφυλλία.

ΥΓ.’’Το έθνος να λυπάστε που αποκαλεί τον βίαιο άνθρωπο ήρωα, και βλέπει τον γενναιόδωρο κατακτητή λαμπροφορεμένο’ ’[Khalil Gibran/Γ.Σουλιώτης]