Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ας μην έχουμε αυταπάτες: Δεν πρόκειται για την άφιξη ενός Ευρωπαίου ηγέτη, αλλά για την «αρπαχτή» ενός εθνικού πλασιέ…
Μόλις 20 χρόνια μετά το δεύτερο αιματοκύλισμα που προκάλεσε τον προηγούμενο αιώνα, η Γερμανία βρέθηκε από ηττημένη, πρωταγωνίστρια στη διεθνή οικονομική σκηνή και ας της έλειπαν τα ανατολικά εδάφη…
Το οφείλει στις ισχυρές πολιτικές ηγεσίες της που μακροημέρευαν: Mόλις εννέα καγκελάριοι σε οκτώ δεκαετίες.
Σήμερα, όμως, βρίσκεται σε αδύναμα χέρια.
Το SPD επέλεξε ως υποψήφιο καγκελάριο τον άνθρωπο που προηγουμένως είχε απορρίψει ως πρόεδρό του και ορισμένα ΜΜΕ αποκαλούσαν σκωπτικά «Σολτσομάτ» επειδή μιλάει σαν μηχανή.
Ξεπέρασε ένα παλαιό τραπεζικό σκάνδαλο και αναστρέφοντας τη φθίνουσα πορεία των σοσιαλδημοκρατών, βρέθηκε επικεφαλής ενός ασταθούς κυβερνητικού συνασπισμού.
Ωστόσο, αδυνατεί να συνεχίσει τη στιβαρή διακυβέρνηση της Μέρκελ, που κράτησε τις ΗΠΑ σε απόσταση και την κοινοτική Ευρώπη στα πόδια της στηριζόμενη σε δυο άξονες: με τη Γαλλία που εγγυόταν την ευρωπαϊκή συνοχή και με τη Ρωσία, που εξασφάλιζε ενεργειακή επάρκεια, σε καλές τιμές.
Σαν να περίμεναν το τέλος της εποχής της οι Αμερικανοί, έχοντας στο Βερολίνο έναν αδύναμο καγκελάριο και μια υπερβολικά βολική υπουργό Εξωτερικών, έβαλαν αμέσως σε κίνηση επεκτατικές διεργασίες επί ευρωπαϊκού εδάφους, με στόχο τη Ρωσία.
Ο Πούτιν αντέδρασε κουρελιάζοντας το διεθνές δίκαιο στην Ουκρανία, και έτσι ξεκίνησε ο πόλεμος, το κόστος που οποίου επωμίζονται εκείνοι που είχαν κάθε λόγο να τον αποφύγουν: Οι Ευρωπαίοι.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποφέρει, η σχέση Γερμανίας – Γαλλίας τρίζει, η Ιταλία «χάνεται» και ο Σολτς στρέφεται στην περιφέρεια για να ανακτήσει το χαμένο γερμανικό ιμπέριουμ.
Στην Αθήνα θα συναντήσει έναν πρωθυπουργό που «παρέλαβε» υπό δυσμένεια από την Μέρκελ. Η κυρία ποτέ δεν κατάλαβε γιατί το αδελφό ελληνικό κόμμα δεν προτίμησε την επαρκέστερη – και κυρίως γερμανόφιλη – Ντόρα, αλλά έναν υποτακτικό των Αμερικανών.
Ούτε ο νέος καγκελάριος, που ανήκει άλλωστε σε άλλη πολιτική ομάδα, τον «πάει» και η χημεία τους στις συνόδους δεν είναι καλή.
Η επίσκεψή του προβάλλεται ως «νέα εποχή στην αμυντική συνεργασία Ελλάδος – Γερμανίας».
Έτσι δικαιολογείται η υπογραφή διακρατικής συμφωνίας για την αγορά ή αναβάθμιση τεθωρακισμένων, είδος που η μεταπολιτευτική Ελλάδα προμηθεύεται σταθερά από τη Γερμανία.
Βλέποντας τον Μακρόν να απορροφά όσα ελληνικά κονδύλια περισσεύουν από τις αγορές συστημάτων της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας, ο Σολτς έρχεται στην Αθήνα για να πάρει φεύγοντας κάπου τέσσερα δισ. ευρώ. Από λεφτά που δεν διαθέτει ο ελληνικός κρατικός προϋπολογισμός.
Δεν είναι πολλά, αν ληφθούν υπόψη τα προγράμματα των 100 δισ. για τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας και των 200 δισ. για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης σε «εθνική» βάση.
Κατά τα λοιπά ας μην έχουμε αυταπάτες: Δεν πρόκειται για την άφιξη ενός Ευρωπαίου ηγέτη, αλλά για την «αρπαχτή» ενός εθνικού πλασιέ…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
