Υπόθεση Καμμένου: όταν η Δημοκρατία γίνεται πολιτική εταιρεία

Του Νίκου Λακόπουλου

 Ο κρατούμενος Γιαννουσάκης ζήτησε δια του δημοσιογράφου Μάκη Τριανταφυλλόπουλου δικαστική προστασία για να καταθέσει στοιχεία για την υπόθεση του «Noor 1». Ως όφειλα, ενημέρωσα αμέσως την Εισαγγελία και τον αρμόδιο υπουργό” λέει ο υπουργός Εθνικής Άμυνας. Κι ύστερα αντί να απαντήσει στην μομφή εμπλέκει  “την έρευνα στις επιχειρήσεις του σπόνσορα της Νέας Δημοκρατίας και ομοτράπεζου του Κυριάκου Μητσοτάκη, Ευάγγελου Μαρινάκη για στοιχεία που αφορούν εμπορία ναρκωτικών και διακίνηση μαύρου χρήματος”.

Ωστόσο πως εμπλέκονται οι δυο υποθέσεις; Mόνο με τη λογική “και σεις καταπιέζετε τους μαύρους”. “Ο κ. Καμμένος είναι υποχρεωμένος να απαντήσει με σαφήνεια: συνομίλησε ή όχι με τον κρατούμενο ισοβίτη κ. Γιαννουσάκη; Ο κ. Κοντονής πρέπει, επίσης, να απαντήσει: έχει ή όχι οποιαδήποτε σχέση με τους εκβιαστικούς διαλόγους που περιγράφει το δημοσίευμα; Οι πολίτες απαιτούν απαντήσεις τώρα” λέει η αξιωματική αντιπολίτευση.

Φαίνεται πως ο υπουργός Άμυνας αφού παραβίασε, όπως του προσάπτουν, τους στρατιωτικούς κανονισμούς ανέλαβε και το Υπουργείο Δικαιοσύνης- μετά το υπουργείο Εξωτερικών, το υπουργείο Παιδείας -και άλλα υπουργεία ως Συγκυβερνήτης. Ο Πάνος Καμμένος από την πρώτη στιγμή που μπήκε στην κυβέρνηση ως εγγυητής , αλλά  απειλούσε να ρίξει την κυβέρνηση αν του το πει ο …Αρχιεπίσκοπος μεταφέρει την πολιτική ζωή πολλά χρόνια πίσω με ένα τρόπο άκομψο ως πολιτικά χυδαίο, ιλαρό και πολλές φορές γελοίο. Αλλά η Δημοκρατία δεν είναι εταιρεία.

Σε επίπεδο πολιτικής δεοντολογίας εκκρεμεί το αν ένα κόμμα του 3-4% μπορεί να ασκεί εξουσία, ιδιαίτερα αν μια κυβέρνηση στηρίζεται σε μια ισχνή πλειοψηφία- δηλαδή το 18% των ψηφοφόρων.  Σε επίπεδο πολιτικής αισθητικής η συνεργασία ενός παλαιδεξιού κόμματος με ένα “αριστερό’ αποτελεί μια τερατογέννηση.

Ο εγγυητής της Δημοκρατίας, αν συνεχίσει να συγκυβερνά ο Καμμένος, θα είναι ο “κρατούμενος Γιακουμάκης” ή κάποιος άλλος άνθρωπος του υποκόσμου καθώς η πολιτική θα εμπλέκεται με ναρκοεμπόρους, τα χαμένα οράματα θα οδηγούν νέες γενιές ναρκομανών κι αλκοολικών στην πόλη κι ένας τυχάρπαστος, ένας ζιγκολό, όπως κάποτε στην Αρχαία Ρώμη, θα θέσει τέρμα σ΄αυτήν την τόσο ευάλωτη, τόσο καχεκτική, δήθεν “δημοκρατία”.

Πολύ σωστά η Ν.Δ.  μέμφεται -ως αξιωματική αντιπολίτευση- και αποκαλύπτει ότι “ο κ. Καμμένος κατά παράβαση των στρατιωτικών κανονισμών, χρησιμοποιεί ως πιλότος, πολεμικά ελικόπτερα -θέτοντας σε κίνδυνο και ανθρώπινες ζωές και στρατιωτικό υλικό για το οποίο έχουν πληρώσει οι Έλληνες Φορολογούμενοι.

Ο υπουργός Άμυνας δεν είναι διοικητής του στρατού, ούτε μπορεί να χρησιμοποιεί φαντάρους για τις δουλειές του, να τους …τιμωρεί μπροστά στις κάμερες, αν και έχει δικαίωμα. Ούτε να φορά, ακομβίωτος ή ασκεπής –πότε με μπουφάν στρατιωτικό –με το …όνομά του- με πολιτικά. Ούτε να βρίσκεται -ανήμερα του Πάσχα- με τον πρωθυπουργό σε φρεγάδα του πολεμικού ναυτικού για …. σέλφι που ανέβασαν στο τουίτερ.

Αν η υποδοχή του Αγίου Φωτός με τιμές Αρχηγού Κράτους δεν είναι αξιόποινη , η περιφορά λειψάνων είναι. Αλλά ποιος εισαγγελέας σ΄αυτή τη χώρα θα κινηθεί εναντίον υπουργού ή Αρχιεπισκόπου- ακόμα κι αν αυτός προκαλεί με τις δηλώσεις του μίσος;

Αν αυτό είχε συμβεί η Ελλάδα θάχε διανύσει χίλια χρόνια μπροστά -από όταν ο Πατριάρχης καταργούσε τον Αυτοκράτορα στο Βυζάντιο ή έστω εβδομήντα από όταν ο υπουργός έλεγε στον Αμερικάνο «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σου». Η μικρή λεπτομέρεια που πέρασε απαρατήρητη ήταν πως στη διάρκεια της άσκησης Ηνίοχος, οι Aμερικάνοι ζήτησαν να κάνουν μια βόλτα- εκτός άσκησης- και ο Έλληνας Υπουργός Άμυνας αποδέσμευσε μερικά F16 για να τους …δείξει την Ακρόπολη.

Αυτά συμβαίνουν σε αποικίες και χώρες που αντί για υπουργούς και πρωθυπουργούς- έχουν βεζύρηδες και σουλτάνους ή αγάδες με χωροφυλακίστικο ύφος σαν αυτό υπουργών με …σταλινικό μουστάκι. H περίπτωση του Πολάκη που ποζάρει με όπλα και «αριστερό» τραμπουκισμό είναι αποκαλυπτική για τις εκλεκτικές συγγένειες- την χημεία- που ενώνει τον Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο, αλλά και την πατριδοκάπηλη και τζαμπαμαγκίστικη παλαιοδεξιά με το πολιτικό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ και τον «αριστερό» μεγαλοιδεατισμό του.

Το μόρφωμα δεν ήταν ποτέ «αριστερό», ούτε υπήρχε η λέξη «σοσιαλισμός» στο πρόγραμμά του. Ήταν μια κτητική αγάπη στα κειμήλια της Αριστεράς με σαφή διάθεση να τα «αξιοποιήσει». Η «αριστερή» κυβέρνηση παρουσιάζεται ως αυτοσκοπός, όπου οι αγώνες των παππούδων μας δικαιώνουν την κομματική εξουσία, αλλά και την ανίερη συμμαχία με ένα δεξιό κόμμα που  δεν θα συνεργαζόταν ποτέ με ένα πραγματικά αριστερό κόμμα.

Η κυβερνητική συμπόρευση άρχισε ως ένα είδος πολιτικής εταιρείας, όταν ο Καμμένος ανακοίνωσε την στήριξη του. Σφυρηλατήθηκε στον «αντιμνημονιακό αγώνα» που ένωσε δεξιές κι «αριστερές» δυνάμεις σε ένα νέο “Γοργοπόταμο”. Από την εποχή που η Ραχήλ Μακρή πέρασε από τους ΑΝΕΛ και τον ΣΥΡΙΖΑ για ένα «ραντεβού στα γουναράδικα» (!) έχουν αλλάξει τα πλάνα. Ποιοι είναι πια οι «Τσολάκογλου» και οι ‘Γερμανοτσολιάδες» και πόσο γρήγορα οι «αντιμνημονιακοί» μαχητές πέρασαν στην άλλη πλευρά; Tι τους ενώνει; Και εναντίον ποιου θα γίνει ο Γοργοπόταμος;

H απαράμιλλη «εθνικολαϊκή» γιορτή της 25ης Μαρτίου, όταν ο Καμμένος έλεγε πως δεν θα καταργηθούν ποτέ οι παρελάσεις ήταν το πρώτο κρούσμα του πολιτικού κιτς. Ο αντιπολιτευόμενος κι αθεόφοβος Τσίπρας διείσδυσε σε δεξιά ακροατήρια, η «αριστεροσύνη» του έγινε χριστιανοσοσιαλιστική κι ο θεός ένωσε- για πάντα, όπως λέει ο Καμμένος- τους δύο αρχηγούς με θολή και μεταλλασσόμενη ιδεολογία. Πέρα από την πατρίδα και την θρησκεία τους ενώνει η εξουσία. Όλα γίνονται για την φωτογράφιση.

Η συμπόρευση Τσίπρα – Καμμένου δεν είναι πολιτική. Είναι ιδεολογική. Για τον ίδιο λόγο που ακροδεξιοί και «κομματικοί κομμουνιστές» συνωστίζονται κάτω από τα πανό της ‘Μεγάλης Ρωσίας» ο ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον ο κυβερνητικός, είχε μια σχέση καπηλείας με την Αριστερά, μια συντηρητική, καθυστερημένη Αριστερά που σημαίνει Δεξιά. Τίποτα ριζοσπαστικό δεν υπήρχε στο πρόγραμμά του, πλην του «αντιμνημονιακού αγώνα» -που συνεχίζει η «Χρυσή Αυγή» και άλλες αντιδραστικές δυνάμεις. Αυτός ήταν ο σκελετός του ‘Οχι».

Ο αντιπολιτευόμενος κι αθεόφοβος Τσίπρας διείσδυσε σε δεξιά ακροατήρια, η «αριστεροσύνη» του έγινε χριστιανοσοσιαλιστική κι ο θεός ένωσε- για πάντα, όπως λέει ο Καμμένος- τους δύο αρχηγούς με θολή και μεταλλασσόμενη ιδεολογία. Η συμπόρευση Τσίπρα – Καμμένου δεν είναι πολιτική. Είναι ιδεολογική.

«Ο κύριος Φούχτερ θα είναι ο στρατιωτικός διοικητής που θα ελέγχει την στην πατρίδα ΜΟΥ» ούρλιαζε ο Καμμένος στην Βουλή, όταν δήλωνε πως ούτε νεκρός  δεν θα ψήφιζε μνημόνιο. Ώσπου ήρθαν οι νατοϊκές φρεγάτες. Φυσικά η πολιτική έχει τελειώσει. Δεν έχει σημασία τι λες, αλλά τι φοράς- ή δεν φοράς- όταν το λες. Αλλά αν όλα αυτά μπορεί να θεωρηθούν ακίνδυνα όπως οι «εμφανίσεις» στο στρατό των δύο συνεταίρων, η ουσία όμως δεν είναι στο γελοίο του θεάματος, το πολιτικό κιτς, αλλά στην παραποίηση που δέχεται η ατελής και ανίσχυρη, νεαρά και ευάλωτη δημοκρατία μας.

Η ουσία είναι  αν η πολιτική περνάει στα χέρια του υποκόσμου -που θα γίνει χάριν της κομματικής διαπάλης ο εγγυητής της πολιτικής. Σ΄αυτή την ιστορία ο “Μπούλης” δεν είναι ένας -καθώς ο Καμμένος, ασκεπής και …ακομβίωτος -θάπρεπε να περάσει στρατοδικείο- ποζάρει δίπλα στον Πρωθυπουργό της Χώρας.

Ο Αλέξης φοράει στρατιωτικό μπουφάν με πολιτικό παντελόνι. Κανείς δεν φορά τζόκει, ίσως για να μη χαλάσει το μαλλί. Οι πράξεις αυτές πέρα από την ιλαρότητα, την φαιδρότητα- στα όρια του γελοίου- θυμίζουν χώρα με προπολιτικούς θεσμούς- όπου ο υπουργός διατάσσει, ντύνεται όπως θέλει και παραποιεί την στολή- ανάλογα με τις ανάγκες της φωτογράφισης.

Τώρα ο υπουργός Άμυνας αναλαμβάνει και την δικαιοσύνη. Όπως ένας άλλος  “υπουργός”- και ταξίαρχος- που στην διάρκεια της χούντας είχε διακόψει τον αγώνα Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού- για να δώσει οδηγίες στον … Σιδέρη. Πόσα χρόνια πίσω έχει πάει αυτή τη χώρα με όσους υποσχέθηκαν να φέρουν το νέο και μας γυρίζουν στο παμπάλαιο, θα το μάθουμε ή δεν θα το μάθουμε ποτέ. Όταν ο “εγγυητής” δεν θάναι καν ο Καμμένος- που θάπρεπε να αποπεμφθεί την ίδια μέρα που έκανε τέτοιες δηλώσεις.

Ο εγγυητής της Δημοκρατίας, αν συνεχίσει να συγκυβερνά ο Καμμένος, θα είναι ο “κρατούμενος Γιακουμάκης” ή κάποιος άλλος άνθρωπος του υποκόσμου – μπορεί και καναλάρχης, αφού τον πρωθυπουργό δεν τον νοιάζει- αρκεί να έχει …άδεια. Καθώς η πολιτική θα εμπλέκεται με ναρκοεμπόρους, τα χαμένα οράματα θα οδηγούν νέες γενιές ναρκομανών κι αλκοολικών στην πόλη κι ένας τυχάρπαστος, ένας ζιγκολό, όπως κάποτε στην Αρχαία Ρώμη, θα θέσει τέρμα σ΄αυτήν την τόσο ευάλωτη, τόσο καχεκτική, δήθεν και τόσο “Λίγη Δημοκρατία”.