Του Γ. Λακόπουλου
Στο φόντο η ιστορική “σχέση” του Γιάννη Μαντζουράνη με τον Γιώργο Παπανδρέου είναι γνωστή, από την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά.
Γι’ αυτό και προκαλεί εντύπωση όταν ο εκπρόσωπος της Γενιάς του Πολυτεχνείου και της Νομικής -στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και κοντά στον Αλέξη Τσίπρα σήμερα- περιλαμβάνει σε ένα άρθρο για την επανεμφάνιση του πρώην Πρωθυπουργού, διατυπώσεις που τον ρίχνουν στα μαλακά, αν δεν τον αθωώνουν για τα Μνημόνια και τη διακυβέρνηση που άσκησε..
(Για όποιον ενδιαφέρεται το άρθρο δημοσιεύεται σε άλλη στήλη στο ΑΠ).
Εδώ θα επισημανθούν τα επίμαχα σημεία της αξιολόγησης που κάνει για τη διαδρομή και την προοπτική Παπανδρέου κάποιος που “ανδρώθηκε πολιτικά μέσα στο ΠΑΣΟΚ και κοντά στον Ανδρέα Παπανδρέου” .
Κατά τον Μαντζουράνη “ο συγκεκριμένος πολιτικός βαρύνεται με πολλά και σοβαρά σφάλματα στη διαχείριση της κρίσης χρέους, που οδήγησε στην τραγωδία των μνημονίων“.
Πέραν του ότι όταν παρέλαβε “κρίση χρέους”, αλλά -αντιμετωπίσιμη- δημοσιονομική εκτροπή ενός έτους, πώς μπορεί από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ η, ανεξήγητη ακόμη, επιλογή Παπανδρέου να οδηγήσει τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο θεωρείται απλώς επιβάρυνση” με πολλά και σοβαρά σφάλματα”;
Ακόμη και η φράση του ίδιου κειμένου “οδήγησε στην τραγωδία των μνημονίων”, αναιρεί χαρακτηρισμό περί “λάθους”.
Στη συνέχεια ο διακεκριμένος δικηγόρος αναφέρει ότι ο Παπανδρέου “πάντοτε υπήρξε φορέας πολιτικού πολιτισμού ακόμη και στις πιο σκληρές αντιπαραθέσεις σε αντίθεση με άλλους υποψήφιους του ΚΙΝΑΛ.”
Ποιος “πολιτικός πολιτισμός” διακρίνει κάποιον που επιβάλει την παρουσία του στο παρασκήνιο ως κληρονόμος και αφού διασπάσει το κόμμα που τον ανέδειξε επιστρέφει για να το διεκδικήσει με την αξίωση να παραμερίσουν οι άλλοι για χάρη του;
Συνεχίζει ο Μαντζουράνης: “Τυχόν εκλογή του στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ …στερεί από τον Μητσοτάκη κάθε πιθανότητα και δυνατότητα να εκμεταλλευθεί το συγκεκριμένο κόμμα ως συμπλήρωμα…. είναι δύσκολο έως αδύνατο να φαντασθεί κάποιος τον Γιώργο να συμπράττει με τη ΝΔ του Μητσοτάκη”.
Δικαίωμά του να το πιστεύει. Αλλά μέχρις στιγμής μόνο κατά του Μητσοτάκη δεν καταφέρεται ο Παπανδρέου. Μόνο στον … Καραμανλή-, εσωκομματικό αντίπαλο του Μητσοτάκη- επιτίθεται.
Τι σημαίνει άραγε: “Ας μην λησμονείται ποιοι και πώς τον εξοστράκισαν από πρωθυπουργό τα δίσεκτα χρόνια της οικονομικής κρίσης”;
Οι χαρακτηρισμοί απαλλάσσουν τον Παπανδρέου από μια κατάσταση που ο ίδιος δημιούργησε στη χώρα. Το 2011 δεν ήταν ακριβώς “οικονομική κρίση” , αλλά μνημονιακή δυστυχία με την υπογραφή του.
Ουδείς τον “εξοστράκισε” πέραν των επιλογών του. Αν εννοεί τον Βενιζέλο, επηρέαζε μόνο πέντε από τους 35 βουλευτές που επέκριναν τον τότε Πρωθυπουργό – αλλά του έδωσαν.. ψήφο εμπιστοσύνης- προτού καταστεί αδύνατη η παραμονή του όπως τα έκανε με την επιπολαιότητα για δημοψήφισμα.
Ο υπαινιγμός ότι τον έριξαν ” Σάλας και ο Ψυχάρης ” υπέρ του Σαμαρά, είναι ίσης αξίας με τον ισχυρισμό του Σαμαρά ότι τον έριξε η Μέρκελ υπέρ του Τσίπρα.
Ο Ματζουράνης αναγνωρίζει ότι ο Παπανδρεου θα προσπαθήσει ευλόγως να περιορίσει την εκλογική επιρροή του “αντίπαλου “ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ” επαναπατρίζοντας ψηφοφόρους του παλιού ΠΑΣΟΚ, που σήμερα εκφράζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ”.
Αλλά διακρίνει “τη δυνατότητα κάποιου είδους συνεργασίας των δύο κομμάτων σε προοδευτική κυβέρνηση”, επειδή, ο Γιώργος, “χωρίς δισταγμό και με σαφήνεια μίλησε για τέτοια προοπτική” αν και ” αυτό μπορεί να είναι ακάλυπτη συναλλαγματική με μηδαμινή αξία”.
Περίεργη θεωρία. Πρώτα αφήνεις κάποιον να σε λεηλατήσει εκλογικά και μετά περιμένεις να συνεργαστείτε.
Σίγουρα η εκλογική αντιπαλότητα “είναι η λογική της δημοκρατίας.”, όπως λέει. Αλλά η “εύλογη” ενίσχυση Παπανδρέου, σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τι είναι; Για να έχει ρόλο ο πρώην Πρωθυπουργος πρέπει να χάσει επιρροή στη Δημοκρατική Παράταξη ο Τσίπρας και συνεπώς να ηττηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Κατά τον Μαντζουράνη “και μόνο με την ανακοίνωση της υποψηφιότητας Παπανδρέου, η ιδέα της προοδευτικής κυβέρνησης τείνει να αποκτήσει δυναμική”.
Πού το βλέπει; Η μόνη συνεισφορά του μέχρις στιγμής είναι ότι βρίσκει τον ΣΥΡΙΖΑ “συντηρητικό κόμμα” και η περιφραστική απαξίωση το Τσίπρα ως… Καραμανλικού.
Αντιφάσκοντας με προηγούμενες θέσεις του στο ίδιο άρθρο ο Μαντζουράνης καταλήγει σε νέα αντιφατικά συμπεράσματα, μιλώντας για “καθαρή εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ” και “ήττα του καθεστώτος Μητσοτάκη” για τον σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης.
Βρίσκει μάλιστα ότι “η εμφάνιση του Παπανδρέου με ηγετικές φιλοδοξίες στο ΚΙΝΑΛ ξεβολεύει και θέτει σε κατάσταση συναγερμού τα επιτελεία του Κυριάκου Μητσοτάκη”.
Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Η εμφάνιση Παπανδρέου στο βαθμό που αποδυναμώνει τον ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ βοηθάει τον Μητσοτάκη να διεκδικήσει νέα αυτοδυναμία: ως πρώτο κόμμα θα πάει αμέσως σε εκλογές με ενισχυμένη αναλογική και αντίο προοδευτική κυβέρνηση.
Να μην κρυβόμαστε: το “νίκη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και προοδευτική κυβέρνηση”, όταν παραλείπεται το θεσμικά αυτονόητο ότι Πρωθυπουργός θα είναι ο Τσίπρας, αφήνει ένα κενό….
