Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η ιδέα του Χρήστου Σπίρτζη είναι τυφλή: ούτε ο Κασσελάκης, ούτε ο Ανδρουλάκης ενδιαφέρονται να σμίξουν τις τύχες τους.
Το – πολιτικό – βιογραφικό του έχει μια ιδιαιτερότητα: αναδείχθηκε ως ΠΑΣΟΚ και σταδιοδρόμησε στην κεντρική πολιτική ως ΣΥΡΙΖΑ.
Ενδιαμέσως τίμησε και τη συνήθεια των πολιτικών: όταν μένουν ξέμπαρκοι ιδρύουν κόμμα!
Στην περίπτωσή του ήταν η «Ριζοσπαστική Αριστερή Σοσιαλιστική Κίνηση», επί Μνημονίου – αγνώστων λοιπών στοιχείων και δραστηριότητας.
Πριν φύγει από το ΠΑΣΟΚ, είχε στηρίξει τον Γ. Παπανδρέου, αλλά με το Μνημόνιο πήρε των οματιών του για τον Τσίπρα.
Η επαγγελματική τους συνάφεια και η καλή σχέση με τον, ισχυρό τότε, Νίκο Παππά, του έδωσαν ρόλους στα κυβερνητικά σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ
«Είναι αποτελεσματικός» έλεγε ο πρώτος αριστερός Πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας, όταν δεχόταν επικρίσεις για την πολυπραγμοσύνη του υπουργού του.
Αν αυτό ήταν το βασικό του προτέρημα, δεν αποδείχθηκε αρκετό να τον κρατήσει στη Βουλή, που πρωτομπήκε το 2019.
Η αποτυχία δεν τον αποστράτευσε. Αντίθετα τον έκανε πολυμήχανο, απέναντι στην εκλογική καταβαράθρωση του κόμματος.
Εγκατέλειψε την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και επανέφερε μια παλιά πρόταση του Πάγκαλου: την ενοποίηση ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ.
Ως τεστ έναντι της κοινωνίας και της εκλογικής βάση της Δημοκρατικής παράταξης , υποδεικνύει τις ευρωεκλογές:
Κοινό ψηφοδέλτιο, με κοινό σύμβολο: τον κόκκινο ήλιο!
Κατάλοιπο ίσως από την παλιά συναναστροφή με τον βουλευτή της ΝΔ Μιχάλη Χρυσοχοΐδη – που κάποτε, ως ΠΑΣΟΚ, ζητούσε «νέο κόμμα, με νέα σύμβολα».
Η ιδέα του Σπίρτζη είναι τυφλή: ούτε ο Κασσελάκης, ούτε ο Ανδρουλάκης ενδιαφέρονται να σμίξουν τις τύχες τους.
Αντίθετα στις ευρωεκλογές θα παίξουν στα ζάρια όχι μόνο την προοπτική των κομμάτων τους, αλλά και το προσωπικό τους μέλλον .
Ήδη το προβάλουν, εκατέρωθεν, ως αργοναυτική εκστρατεία με χρυσόμαλλο δέρας τη δεύτερη θέση – που θα εκληφθεί ως εφαλτήριο για την πρωθυπουργία.
Κανείς από τους δυο δεν θα εκχωρούσε τα πρωτεία στον άλλον και η διαμόρφωση κοινού ψηφοδελτίου είναι σαν τον τετραγωνισμό του κύκλου.
Συνεπώς η πρόταση δεν έχει τύχη.
Το δέλεαρ της διάσωσης των δυο κομμάτων – δια του συνασπισμού τους σε ενιαία κυβερνώσα δύναμη – δεν συγκινεί, ούτε τους οπαδούς τους, που βρίσκονται στα χαρακώματα.
Τότε γιατί χρεώνεται κάτι που εξασφαλίζει απλώς πρόσκαιρη δημοσιότητα και ίσως την πίστωση ότι τουλάχιστον έχει μια πρόταση, ενώ οι άλλοι ξεκατινιάζονται;
Ο Σπίρτζης μόνο αφελής δεν είναι – ούτε αιθεροβάμων.
Η πρωτοβουλία του βγάζει νόημα, αν συνδεθεί με την αναπόφευκτη δεύτερη ζωή του Αλέξη Τσίπρα – που αναμένεται να αρχίσει μετά τις ευρωεκλογές…
Ο πρώην Πρωθυπουργός είναι 49 ετών – όσο κόμπαζε ότι θα ήταν ο Λαλιώτης το 2000!
Η ιστορία δεν έδειξε να συγκινείται ιδιαίτερα από αυτή την ιδιότυπη «ενηλικίωση».
Αλλά έλειπε αυτό που στα θρησκευτικά και πολιτικά δόγματα είναι αναγκαίο: ένας Ιωάννης Πρόδρομος.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
