Του Γιάννη Παντελάκη
Ο καθηγητής Νίκος Μουζέλης –άλλοτε πολιτικός φίλος του Σημίτη- ζητάει να κατεδαφιστεί το τείχος μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και κεντροαριστεράς. Το ενδιαφέρον, δεν βρίσκεται μόνο στην αβασιμότητα πολλών από τις παραδοχές που κάνει, αλλά και στην σφοδρότητα και απαξίωση με την οποία αντιμετωπίστηκε, ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο κ. καθηγητής έπεσε θύμα μιας ρητορικής και τακτικής μίσους που εγκαθίδρυσε στον πολιτικό διάλογο το κόμμα το οποίο σήμερα υποστηρίζει.
Ανάλογη αρνητική υποδοχή είχε ο καθηγητής και λίγους μήνες πριν όταν δέχτηκε να μετάσχει στην επιτροπή διαλόγου για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Και το φαινόμενο δεν περιορίζεται σ αυτόν. Όποιος επιχειρεί μια ανάλογη προσέγγιση που θα φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ πιο κοντά με την κεντροαριστερά, αντιμετωπίζεται με σκωπτικό (sic) τρόπο και συνολική κατεδάφιση όχι μόνο της υποστάσής του αλλά και της συνολικής δημόσιας παρουσίας του. Ας δούμε παρακάτω γιατί συμβαίνει αυτό.
Πριν, ας αναφερθούμε στo βασικό επιχείρημα στο άρθρο (στα ΝΕΑ) του κ. Μουζέλη το οποίο βασίζεται στην παραδοχή ότι αν μια συντηρητική κυβέρνηση καλείτο να υλοποιήσει ένα τρίτο μνημόνιο με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση, θα δυσκολευόταν. Είναι σωστό αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ με την τακτική του ως αντιπολίτευση και την θεαματική κυβίστηση ως κυβέρνηση, κατάφερε σχεδόν να ευνουχίσει τις όποιες αντιδράσεις της κοινωνίας οι οποίες συχνά λειτουργούσαν πιεστικά ακόμα και στις διαπραγματεύσεις. Τώρα, συμφωνούνται επιπλέον σκληρά μέτρα σε μια ήδη χειμαζόμενη κοινωνία και κανένας δεν σηκώνεται από τον καναπέ.
Αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής η οποία συνοδευόταν από έντονη στοχοποίηση προσώπων, είναι ο τρόπος με τον οποίο υποδέχεται η απέναντι πλευρά τον λόγο του Μουζέλη και του κάθε Μουζέλη.
Υπάρχει ωστόσο ένα πρωτεύον ερώτημα πριν από την διαπίστωση του καθηγητή: είναι σίγουρο πως αν δεν ακολουθείτο η ανερμάτιστη περίοδος των διαπραγματεύσεων (βραβευμένες ως οι χειρότερες της χρονιάς από το Χάρβαρντ) του πρώτου εξαμήνου του 2015 θα υπήρχε ανάγκη ενός ακόμα μνημονίου; Και μάλιστα αυτής της βιαιότητας; Δύσκολα ν απαντήσεις καταφατικά σε κάτι τέτοιο. Στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους το ομολογούν τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ και δημόσια πολλοί έχουν παραδεχτεί τις καταστρεπτικές συνέπειες των χειρισμών Τσίπρα-Βαρουφάκη. Ας μην επικαλεστούμε ανάλογες διαπιστώσεις πολλών Ευρωπαίων αξιωματούχων, αυτοί είναι δαιμονοποιημένοι στο σύνολό τους.
Ο κ. Μουζέλης υπερασπίζεται αυτή την προσέγγιση (ΣΥΡΙΖΑ με κεντροαριστερά), σημειώνοντας πως υπάρχει κυβερνητική λύση με την απομάκρυνση των ΑΝΕΛ από το κυβερνητικό σχήμα και την συνεργασία με την Δημοκρατική Συμπαράταξη. Εδώ κάνει νομίζω ένα θεμελιακό λάθος. Η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν αποτελεί μια αναγκαστική συνύπαρξη. Η πορεία έχει δείξει πως πρόκειται για μια ταιριαστή πολιτική επιλογή με ταύτιση σε πολλά σημεία και πρόσημο τον εθνολαϊκισμό. Περιττή η αναφορά στοιχείων που το επιβεβαιώνουν, είναι αμέτρητα. Οι ελάχιστες εκείνες εξαιρέσεις (π.χ. Φίλης) που αναφέρθηκαν στην ακύρωση του άξονα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, άρα και στο τέλος αυτών των διαχωρισμών που προϋπήρχαν του Ιανουαρίου 2015 και μίλησα για την συνεργασία με το ᾽βρώμικο ΠΑΣΟΚ’’, αποτελούν μια ελάχιστη μειοψηφία. Η πλειονότητα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ δεν νοιώθει καθόλου άβολα με την συνύπαρξη με τους ΑΝΕΛ, το αντίθετο.
Αλλά και οι σχεδόν οργισμένες αντιδράσεις για την νέα παρέμβαση Μουζέλη- και όσων διατυπώνουν ανάλογες απόψεις- έργο ΣΥΡΙΖΑ είναι. Πρόκειται για μια αντιστροφή της πολιτικής κριτικής και συμπεριφοράς που αναπτύχθηκε στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης. Στις πλατείες και στη Βουλή. Η κριτική στην τότε κυβέρνηση δεν γινόταν στη βάση μιας πολιτικής επιχειρηματολογίας που είχε σχέση με την πραγματικότητα, ούτε στην λογική μιας ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης. Είχε συναισθηματικές προσεγγίσεις (τα παιδιά που λιποθυμούν) και ως κυρίαρχο στοιχείο τον αφορισμό και την δαιμονοποίηση. Οι λογικές των «Μερκελιστών» και «Γερμανοτσολιάδων» επηρέασαν συνειδήσεις-ιδιαίτερα σε νεαρότερες ηλικίες- και αντικατέστησαν τον πολιτικό λόγο και τα επιχειρήματα.
Αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής η οποία συνοδευόταν από έντονη στοχοποίηση προσώπων, είναι ο τρόπος με τον οποίο υποδέχεται η απέναντι πλευρά τον λόγο του Μουζέλη και του κάθε Μουζέλη. Η κοινωνία είναι πια βαθειά διχασμένη και ο ΣΥΡΙΖΑ (ή οποίοι συντάσσονται μαζί του) αντιμετωπίζονται επιεικώς με οργή. Ευτυχώς αυτός ο εμφύλιος που βιώνουμε, γίνεται κυρίως μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όχι στην πραγματική ζωή. Ωστόσο, δεν παύουν να θερίζουν αυτό που έσπειραν και το αποτέλεσμα αυτό, μόνο θετικό δεν είναι.
