Του Διογένη Λόππα
Το όνομα
Το όνομα ΣΥΡΙΖΑ, με όρους πολιτικού marketing, θεωρείται ”καμένο”. Έχει κατασυκοφαντηθεί εδώ και χρόνια από το κυρίαρχο σύστημα των ΜΜΕ και συνεχίζει να αποτελεί κόκκινο πανί για τους σημαντικότερους opinion makers. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά πέθανε την επομένη του δημοψηφίσματος, αφού αυτό που ουσιαστικά εκπροσωπούσε μέχρι τότε αποσύρθηκε στην αφάνεια των εκλογικών δεκάτων συμπαρασύροντας δεκάδες ιδρυτικά του στελέχη.
Ο επικεφαλής του πρακτικά σκότωσε τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ και προσχώρησε στην Σοσιαλδημοκρατία, καθώς έτσι έκρινε, ως πρωθυπουργός, ότι εξυπηρετεί σωστότερα τα συμφέροντα της χώρας μας. Προς τιμήν του προκήρυξε εκλογές. Και τις κέρδισε καθαρά. Ξέχασε όμως να απαλλαγεί από το κακόηχο όνομα και από τους δυσάρεστους συνειρμούς που το συνοδεύουν.
Ας μην γελιόμαστε, ο ΣΥΡΙΖΑ του 2021 δεν είναι ούτε συνασπισμός, ούτε ριζοσπαστικός, ούτε καν καθαρόαιμη αριστερά. Ακόμα και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, που αποτέλεσε ένα από τα βαρύτερα brand της ευρωπαϊκής πολιτικής ιστορίας, αναγκάστηκε κάποτε να αλλάξει όνομα, όχι όμως οι θρυλικές συνιστώσες της ελληνικής καφενειακής αριστεράς, που όσο περνάει ο καιρός θυμίζουν όλο και περισσότερο τη μαϊμού του Barbosa (την πυροβολείς εξ επαφής και παραμένει ολοζώντανη).
Δυστυχώς η προσθήκη των αρκτικόλεξων ΠΣ,(προοδευτική συμμαχία), δεν ήταν δυνατόν να λύσουν το υπαρξιακό πρόβλημα της ονομασίας, απλά γιατί έτσι δουλεύουν τα πράγματα στο συναρπαστικό κόσμο του marketing: Πάρτε για παράδειγμα ότι έχετε μια επιχείρηση που παράγει πατατάκια. Τα πατατάκια σας λέγονται ”Μπόμπος”, είναι άριστης ποιότητας και σαρώνουν την αγορά. Κάποια στιγμή καταφθάνει μια παρτίδα πατάτας σχεδόν χαλασμένη. Για να μην υπάρξουν προβλήματα στη γραμμή διανομής, παίρνετε το ρίσκο να αναμίξετε τις πατάτες. Το ρίσκο δεν βγαίνει, οι πελάτες σας είναι απογοητευμένοι και οι πωλήσεις σας πέφτουν. Τότε αποφασίζετε να απαλλαγείτε από τις σάπιες πατάτες και επαναφέρετε το προϊόν σας στην προτέρα ποιότητα. Κανένας όμως δεν έχει πια εμπιστοσύνη στο προϊόν σας, έτσι αποφασίζετε να αλλάξετε το όνομα και να βγείτε στη αγορά με νέο: Μπόμπος ΠΣ (πατάτα σούπερ). Πιστεύετε στα αλήθεια ότι οι πελάτες σας θα εμπιστευθούν πάλι το προϊόν επειδή προσθέσατε δύο γράμματα στην ονομασία;
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ θέλει να δει εξουσία, θα πρέπει άμεσα να απαλλαγεί από το πρώτο μέρος του ονόματός του: Η ονομασία Προοδευτική συμμαχία (σκέτο), δεν θα ήταν καθόλου άσχημη αρχή.
Τα φθαρμένα πρόσωπα
Κάποια πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν τον ανθρωποδιώκτη. Ηθελημένα ή άθελά τους έχουν προκαλέσει την αγανάκτηση μεγάλης μερίδας ψηφοφόρων και όχι μόνο δεξιών. Θα αναφέρω τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις: Παππάς, Δούρου, Παπαδημούλης. Δεν έχω τίποτε προσωπικό με κανένας από τους τρεις. Μάλιστα οφείλω να παραδεχθώ ότι είναι ιδιαίτερα ικανοί και λαμπρές προσωπικότητες και οι τρεις. Θα μπορούσαν μάλιστα στο μέλλον να γίνουν επιτυχημένοι υπουργοί, ακόμα και πρωθυπουργοί. Όμως σήμερα είναι ανόθευτο liability.
Ο κ. Παππάς βρίσκεται κάτω από όποια πέτρα σήκωσαν οι δολοφόνοι χαρακτήρων του πρωθυπουργικού υπογείου. Όλοι διασκεδάσαμε βέβαια από την παροιμιώδη αφέλεια του ανδρός στη διαχείριση του ζητήματος Μιωνή. Όμως δεν πρόκειται μόνο για την αμέλειά του να διαχειριστεί επαρκώς ευαίσθητα ζητήματα του κράτους: Το όνομά του έχει ήδη εμπλακεί σε αρκετές δύσοσμες υποθέσεις, έχει υποστεί καθίζηση στην κοινή ηθική συνείδηση και, το κυριότερο, κανένας δεν ξέρει τι ακόμα έχουν έτοιμο εναντίον του για να το εμφανίσουν σε μια στιγμή ανάγκης.
Η κ. Δούρου υπήρξε απλώς άτυχη. Χωρίς να φέρει ουσιαστική ευθύνη, έτυχε ”στη βάρδια της” μια από τις χειρότερες τραγωδίες της σύγχρονης ιστορίας μας. Επιπλέον η απληστία της για εξουσία στέρησε τον προοδευτικό χώρο από την πολυπληθέστερη περιφέρεια της χώρας. Η εμμονή της να είναι υποψήφια ενάντια σε κάθε λογική, της δώρισε μια εμβληματική ήττα: Κατόρθωσε να χάσει τις εκλογές από το σύμβολο του ελληνικού κιτς και μάλιστα στην περιφέρεια ΄΄κάστρο” του προοδευτικού χώρου.
Ο κ. Παπαδημούλης συγκεντρώνει με έναν εκπληκτικό τρόπο όλες τις παθογένειες του κουλτουριάρικου αριστερισμού: Επίδειξη ευμάρειας, επίδειξη πνευματικής ανωτερότητας, κρατικοδίαιτη καριέρα στις Βρυξέλλες. Ότι δηλαδή απεχθάνεται περισσότερο ο μέσος κεντροαριστερός (και οικονομικά στραγγαλισμένος σήμερα) ψηφοφόρος, του οποίου την ψήφο θα απαιτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις επικείμενες εκλογές. Αν εκεί στην Κουμουνδούρου έχουν στ’ αλήθεια βλέψεις να μετακομίσουν στο Μαξίμου, καλό θα ήταν να βάλουν μερικά στελέχη τους για λίγο καιρό στον πάγο. Αν κερδίσουν τις εκλογές, θα μπορούσαν να τους επαναφέρουν στον πρώτο ανασχηματισμό. Άλλωστε ο κ. Σαμαράς έμεινε 15 χρόνια σε βαθιά κατάψυξη και παρόλα αυτά κατάφερε να εκλεγεί πανηγυρικά πρόεδρος της ΝΔ και πρωθυπουργός. Γιατί όχι και η κ. Δούρου;
Η ολέθρια σχέση με τους ολιγάρχες των ΜΜΕ
Οι φωστήρες του ΣΥΡΙΖΑ ( και ιδιαίτερα ο καθ’ ύλην υπεύθυνος κ. Παππάς) θα μείνουν στην ιστορία για την προφανή τους ανικανότητα να αποκτήσουν ερείσματα στα συστημικά ΜΜΕ ενώ μάλιστα ήταν στην κυβέρνηση για σχεδόν πέντε χρόνια. Δύο εξηγήσεις υπάρχουν: Είτε θέλησαν να κυβερνήσουν με το σταυρό στο χέρι, είτε στάθηκαν ανίκανοι να καταλάβουν ότι ένα κόμμα εξουσίας, είτε βρίσκεται στην κυβέρνηση, είτε στην αντιπολίτευση, έχει απόλυτη ανάγκη μέρος τουλάχιστον των ΜΜΕ που να είναι ουδέτερα, αν όχι συμπαθή προς αυτό.
Οι χειρισμοί των τηλεοπτικών αδειών, αλλά και ο ανοικτός πόλεμος τόσο με τον ΣΚΑΙ, όσο και με τον κ. Μαρινάκη, ήταν κινήσεις αυτοκτονικές. Παραμένει επίσης παράδοξο το γεγονός ότι ακόμα δεν έχουν κάνει ούτε την αυτοκριτική τους. Μοιάζει σαν σε αυτό το κόμμα να μην υπάρχουν σύμβουλοι επικοινωνίας και πολιτικού σχεδιασμού. Φθάσαμε έτσι στο σημείο εμβληματικές εφημερίδες της κεντροαριστεράς να λιβανίζουν τον μητσοτακισμό (!!!) και αρθρογράφοι influencers, ιερά τέρατα του πολιτικού αυτού χώρου, να έχουν μετατραπεί σε αντι-ΣΥΡΙΖΑ φονταμενταλιστές, να αρθρογραφούν δηλαδή ενάντια στον χώρο στον οποίο ιδεολογικά ανήκουν. Και να προσπαθούν να πείσουν τους προοδευτικούς αναγνώστες ότι οι Λαλιώτηδες, οι Τρίτσηδες και οι Μελίνες του σήμερα είναι ο Βορίδης, ο Βρούτσης και η Βούλτεψη.
Αγαπητοί σύντροφοι, οι ολιγάρχες των ΜΜΕ δεν είναι ο ταξικός εχθρός. Από τη στιγμή που η επανάσταση δεν ήρθε ακόμα και δεν προβλέπεται να έρθει σύντομα, από τη στιγμή που και εσείς είστε αποφασισμένοι να κυβερνήσετε καπιταλιστικά και σε αγαστή συνεργασία με το Ιερατείο της Ε.Ε., όπως ακριβώς πράξατε την επομένη του δημοψηφίσματος (μάλλον σωστά, όπως απέδειξε η σύγχρονη πραγματικότητα του ιού και του ερντογανισμού) πάρτε το επιτέλους απόφαση, δείτε ψυχρά και κυνικά το δικό σας μέλλον, αλλά και το μέλλον εκατομμυρίων Ελλήνων που διψάμε για μικρές δόσεις σοσιαλισμού μέσα στο φιλελεύθερο χάος που βιώνουμε, και κτίστε γέφυρες με αυτούς που τόσο έχετε μάθει να αντιπαθείτε.
Πιστέψτε με, δεν θα εκραγεί το σύμπαν, ούτε θα έρθουν οι επτά πληγές αν δειπνίσουν ο κ. Τσίπρας με τον κ. Μαρινάκη. Τους έχετε ανάγκη. Έχετε μάλιστα και το μεγάλο πλεονέκτημα: Ενώ οι αντίπαλοί σας εκλιπαρούν για λιβανιστήρια και για ωμή διαστρέβλωση της πραγματικότητας, εσείς το μόνο που θα ζητήσετε από αυτούς είναι ουδετερότητα. Δεν έχετε ανάγκη από κολακείες, γιατί η πολιτική σας θέση είναι με την πλευρά της πλειοψηφίας και το ηθικό σας πλεονέκτημα είναι αδιαμφισβήτητο. Το μόνο που θα ζητήσετε είναι ισοβαρή παρουσίαση των γεγονότων, δηλαδή κανονική δημοσιογραφία. Έτσι μπορεί μια μέρα να δείτε στα κανάλια να παίζει η λεξούλα ”Novartis”ή οι offshore μπίζνες της Αγίας Οικογένειας και μπορεί να δείτε αντί του Παύλου Τσίμα, να κάνει ανάλυση η Νικόλ Λειβαδάρη και ο Σεραφείμ Κοτρώτσος. Μπορεί επίσης να δείτε στα πάνελ αντί για απόστρατους ακροδεξιούς Στραταίους, να αναλύουν τα ελληνοτουρκικά κανονικοί άνθρωποι.
Δεν έχει κανένα νόημα να στέλνετε στα πάνελ τους Κατρούγκαλους να απαγγέλουν από μνήμης τα κομματικά δελτία τύπου και τα non papers που συντάξατε το πρωί, όταν ”συμπτωματικά” όλοι, μα όλοι, οι υποτίθεται ειδικοί αναλυτές είναι γαλάζιοι. Και αυτή η τραγική για το πολιτικό σας μέλλον κατάσταση θα αλλάξει μόνον όταν θα μάθετε να χειραγωγείτε τη μαγική έννοια που ευγενικά ονομάζουμε ”διαπλοκή”. Δεν σας ζητάμε να βουτήξετε τα μούτρα σας στο μέλι, όχι: Μόνο να βάλετε λίγο το δαχτυλάκι σας. Για το καλό όλων.
Το πρόγραμμα
Συγχωρήστε μου παρακαλώ το διδακτισμό, που ίσως διακρίνετε παρακάτω, όμως οι πολιτικές σας θέσεις είναι κάτι εντελώς απροσδιόριστο και επίσης το ίδιο το πρόγραμμά σας, εάν όντως έχετε κάποιο, δεν έχει ακόμα βρει τον τρόπο να γίνει γνωστό στους εν δυνάμει ψηφοφόρους σας. Υπάρχουν τρία βασικά επίπεδα σήμερα στα οποία κινείται η επιστήμη του marketing, όταν πρέπει να επιβάλλει ένα brand στην συνείδηση των ανθρώπων. Το πρώτο είναι μια λέξη – έμβλημα (θυμάστε τη λέξη ”αλλαγή”;), το δεύτερο είναι ένα εξαιρετικά σύντομο πολιτικό μήνυμα (ένα από τα πιο επιτυχημένα ήταν το ”it’s the economy, stupid) και το τρίτο είναι μια μινιμαλιστική παρουσίαση των βασικών χαρακτηριστικών του προγράμματος ενός πολιτικού κόμματος που να χωράει σε μια ολοσέλιδη καταχώριση, χωρίς ο αναγνώστης να βγάλει τα μάτια του.
Από επαγγελματική διαστροφή κάθισα και έκανα μια μικρή εργασία, για να σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα, κινούμενος με βάση τους άξονες που σήμερα θα κρίνουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα, δηλαδή στον οικονομικό στραγγαλισμό και τον εγκλεισμό της πανδημίας, τις ανατροπές του εργασιακού περιβάλλοντος, το αειθαλές πρόβλημα της πρώτης κατοικίας και γενικά των παρελθόντων χρεών και βέβαια τον τουρκικό αναθεωρητισμό.
Αυτό που προέκυψε ήταν το εξής: Μια λέξη – σύνθημα, που θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάθε τοίχο, παγκάκι, έντυπο κλπ και να ταυτίζεται με το (ελπίζω νέο) κόμμα σας είναι η ”ευ ζην”. Ταυτίζοντας τον πολιτικό σας χώρο με μια λέξη που υπόσχεται ελπίδα, εγγυάστε τη βελτίωση της ζωής καθενός ξεχωριστά και περνάτε θετικό μήνυμα. Έτσι αντί να ταΐζετε τον κόσμο με το κακόηχο και απεχθές ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και ανούσια καταγγελτικά σποτάκια, προσφέρετε μια εντελώς φρέσκια έννοια που αμέσως οδηγεί συνειρμικά στον πολιτικό σας χώρο (Προοδευτική Συμμαχία) και προσφέρει αυτό που στο marketing θεωρείται η ύψιστη επιτυχία: Αισιοδοξία.
Ένα πολλά υποσχόμενο σύντομο πολιτικό μήνυμα θα μπορούσε να είναι: ”Εργασία, Κατοικία, Εθνική κυριαρχία”. Με τρεις απλές έννοιες συμπυκνώνεται ένα πολιτικό πρόγραμμα που στη βάση του προσφέρει ένα κοινωνικό συμβόλαιο με το οποίο η Εργασία γίνεται ξανά αξιοπρεπής (με αυξημένο κατώτερο μισθό, ισχυρά συμβόλαια, άδειες, δώρα και κυριακάτικη αργία), η Κατοικία ξαναγίνεται κοινωνικό αγαθό (πλήρης προστασία πρώτης κατοικίας, πλαφόν ενοικίων σε σύνδεση με τον κατώτερο μισθό) και η Εθνική κυριαρχία γίνεται ξανά αδιαπραγμάτευτη, με σαφή δέσμευση για αντιμετώπιση του τουρκικού αναθεωρητισμού με κάθε κόστος.
Μια καλοδουλεμένη συμπαγής αναφορά του προγράμματός σας σε πέντε το πολύ άξονες, θα έπρεπε να βρίσκεται κάθε εβδομάδα στις εφημερίδες και σε τακτά χρονικά διαστήματα στα κανάλια. Αν τώρα βγαίνει ο αρχηγός σας και λέει πέντε σωστά πράγματα στα ελληνοτουρκικά και την άλλη μέρα βγαίνει ο Μπίστης και λέει τα ακριβώς αντίθετα, συγγνώμη αλλά δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Ούτε υπάρχει καμία ελπίδα όταν γενικώς και αορίστως αναφέρεστε σε ”αύξηση των δαπανών για την υγεία”, γενικώς και αορίστως σε ”διαγραφή χρέους”, γενικώς και αορίστως σε κάποια ”εργασιακή μεταρρύθμιση”. Μεταρρύθμιση κάνει και ο Μητσοτάκης, γιατί η δική σας θα είναι καλύτερη; Ζούμε στην εποχή του συγκεκριμένου και του εξατομικευμένου. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθείτε, τόσο πιο γρήγορα θα μετακομίσετε.
Εκκλησία, pop κουλτούρα και αριστερός ελιτισμός
Οι άνθρωποι που ως προοδευτικός χώρος προσπαθείτε να προσεγγίσετε, δε μοιάζουν με τα στελέχη του κόμματός σας. Έχουν διαφορετικό αξιακό σύστημα και ενώ την ίδια ώρα μοιράζονται μαζί σας τις ίδιες, κοινωνικές περισσότερο, αγωνίες, την ίδια ώρα που διακαώς επιθυμούν λίγο σοσιαλισμό, λίγη κρατική προστασία και λίγη επιτέλους αξιοπρέπεια, την ίδια ώρα είναι περισσότερο συντηρητικοί σε ζητήματα ταμπού, που έτσι και αλλιώς θέλουν το χρόνο τους, Δεν είμαστε όλοι άθεοι. Δεν έχουμε όλοι στην κεντροαριστερά το ίδιο επίπεδο φιλοσοφικής προόδου, ούτε τα ίδια βιώματα. Κάποιοι, πολλοί, μεγάλωσαν με την εικόνα της μάνας τους που ανάβει το καντήλι στο εικονοστάσι του σπιτιού στη μνήμη προγόνων που έφυγαν, με όχι καλό τρόπο πολλές φορές. Πολλά ζητήματα χρειάζονται κοινωνική ωρίμανση.
Όταν ήμουν παιδί θυμάμαι ακόμα τον υποχρεωτικό εβδομαδιαίο εκκλησιασμό του σχολείου μου. Στην πρώτη ταυτότητα που έβγαλα, έγραφε ”χριστιανός ορθόδοξος” και όταν μια φορά έδωσα κατάθεση στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς, δίπλα στο όνομά μου έγραφε το ίδιο (αυτό ίσως ισχύει ακόμα και σήμερα, όπως και τα θρησκευτικά σύμβολα σε δικαστικές αίθουσες και όχι μόνο). Για να μην αναφερθώ σε ζητήματα σεξουαλικού προσδιορισμού, φυλετικών διακρίσεων και κοινωνικών περιορισμών. Θέλω να πω ότι κάποια ευαίσθητα θέματα δεν μπορείτε να τα επιβάλλετε με το στανιό, ακόμα και αν πράγματι κατέχετε την αλήθεια. Το ίδιο ισχύει και με την pop κουλτούρα. Δεν ακούνε όλοι Μάλαμα και Nicola Conte. Δεν έχετε λόγο να διαμορφώσετε κουλτούρες, ούτε αυτός είναι ο λόγος που θα σας φέρουν στην κυβέρνηση.
Κρατήστε τον ελιτισμό για τους εαυτούς σας, μαζέψτε την παρέα σας και δείτε Tarkovsky, αλλά νιώστε cool αν κάποιοι άλλοι το ίδιο βράδυ πάνε στα μπουζούκια. Η εκκλησία δεν είναι εχθρός σας. Είναι μια κατάσταση που κληρονομήσατε και οφείλετε να ζήσετε με αυτήν. Κάθε φορά που ανοίγω μια φιλική σας ιστοσελίδα χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο. Γιατί τόσο μίσος; Σε ποιους απευθύνεστε; Στο 3%; Μπορεί πράγματι η εκκλησία να μην έχει πολυάριθμους ακόλουθους, σίγουρα όμως έχει συντριπτικά περισσότερους συμπαθούντες. Μην εμπαίζετε τις ψυχικές αδυναμίες ανθρώπων των οποίων την ψήφο σύντομα θα εκλιπαρείτε. Συμβιβαστείτε με την ιδέα ότι θα ζήσουμε όλοι μαζί. Βρείτε επειγόντως ένα momentum με την ιεραρχία. Ο Ανδρέας το εφάρμοσε νωρίτερα. Και πέτυχε.
Bonus – Η κρυφή γοητεία του ΚΙΝΑΛΛ
Ασφαλώς μπορείτε να είσαστε ικανοποιημένοι από την εικόνα του Κινήματος Αλλαγής και από τις αλλοπρόσαλλες επιλογές της ηγεσίας του. Οι εκλογικές επιδόσεις του και ο παλινδρομισμός γύρω από τη δεξιά σίγουρα δεν είναι σημάδια απειλής για εσάς. Είστε το κυρίαρχο κόμμα στο χώρο και αυτό δεν αλλάζει. Το ίδιο το κίνημα αλλαγής φροντίζει καθημερινά για αυτό, όσο αρνείται να γκρεμίσει τις γέφυρες με το σύστημα Βενιζέλου και όσο επιμένει στο διαρκές φλερτ με τον προαιώνιο εχθρό του. Λυπάμαι που θα σας στεναχωρήσω, όμως εδώ κάνετε ένα θεμελιώδες λάθος τακτικής: Η συνύπαρξη κάτω από την ίδια στέγη με το Κίνημα Αλλαγής είναι αναγκαία συνθήκη για τη μετακόμισή σας στο Μαξίμου και (κυριότερα) για την εδραίωσή σας σε αυτό που οι ίδιοι ονομάσατε ”αρμοί της εξουσίας”.
Αν κάτι έδειξαν οι τελευταίες εκλογικές συντριβές σας, δεν ήταν τόσο τα γενικά εκλογικά ποσοστά όπου οι προοδευτικοί ψηφοφόροι συσπειρώθηκαν γύρω από τον μοναδικό πολιτικό που μπορούσε να αποτρέψει την πρωθυπουργία Μητσοτάκη, όσο η ολοκληρωτική ανυπαρξία σας εκεί που δημιουργείται καθημερινά η πολιτική, δηλαδή οι χώροι εργασίας, οι δήμοι, οι οργανώσεις, οι επαγγελματικές ενώσεις οι συνεταιρισμοί και τα ταπεινά καφενεία. Σε αυτό τον μαγικό κόσμο που μάθατε να αγνοείτε, αλλά που είναι απολύτως απαραίτητος για την εδραίωση της εξουσίας, υπάρχουν πυρήνες εν υπνώσει του παλαιού κραταιού ΠΑΣΟΚ.
Αυτό που όλοι αγαπήσαμε να συκοφαντούμε ως ”πρασινοφρουροί”, δεν είναι άλλο από στελέχη τα οποία μάτωσαν για να απο-χουντικοποιήσουν έναν ολόκληρο κρατικό μηχανισμό παραδομένο για δεκαετίες στην πιο σκληρή, απάνθρωπη και εκδικητική δεξιά. Ήταν αυτοί που πολλές φορές επέβαλαν την άσκηση εξουσίας από τη βάση προς την κορυφή και ήταν αυτοί που επανέφεραν τον Ανδρέα στην εξουσία έπειτα από την τριπλή κόλαση, της υγείας του, της Δήμητρας και της προσπάθειας πολιτικής του εξόντωσης από την Αγία Οικογένεια.
Μετά την πολλαπλή διάσπαση του ΠΑΣΟΚ, με τον πρώην πρωθυπουργό σε ένα μονοπρόσωπο κόμμα που ονομάζεται ΚΙΔΗΣΟ (ή κάπως έτσι), τον πρώην πρόεδρό του στην αυλή του προαιώνιου εχθρού (ως σύγχρονος Αλκιβιάδης) και την σημερινή πρόεδρο να έχει μαζέψει τα απομεινάρια σε κάτι που μόνο στο ΠΑΣΟΚ δε μοιάζει, οι πυρήνες αυτοί δεν έχουν δυνατότητα δραστηριοποίησης, πρώτον γιατί δεν έχουν κανένα λόγο να εκτίθενται για ένα κόμμα του 5%, δεύτερον γιατί δεν υπάρχει πια ΠΑΣΟΚ και τρίτον γιατί δε γίνονται αποδεκτοί από τον σκληρό κομματικό πυρήνα του υπάρχοντος ΣΥΡΙΖΑ. Αν όμως βρεθούν στην ίδια στέγη ισότιμα, αν δηλαδή μυρίσουν πάλι εξουσία, τότε θα ξυπνήσουν, θα επαναδραστηριοποιηθούν και θα δώσουν το τακτικό πλεονέκτημα σε αυτόν που θα έχει το μυαλό να τους αξιοποιήσει.
Μια τέτοια εξέλιξη θα πετούσε τη δεξιά έξω από την τοπική αυτοδιοίκηση και τον κρατικό μηχανισμό μέσα σε λίγους μήνες. Αν θα είχε ο κ. Τσίπρας κάποιες ελπίδες να γίνει πάλι πρωθυπουργός και μαζί του όλοι εμείς να περισώσουμε κάτι από την εργασία μας, το σπίτι μας και την αξιοπρέπειά μας, αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο αν ο ίδιος, ως εμβληματική μορφή της εγχώριας και όχι μόνο κεντροαριστεράς, αποχωρούσε από τον (ήδη πεθαμένο) ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και ίδρυε από το μηδέν ένα νέο κόμμα με την οικειοθελή συμμετοχή όλων των κινημάτων του χώρου και βέβαια του Κινήματος Αλλαγής (και της δεσπόζουσας κληρονομιάς του).
Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, καθώς όλοι οι οιωνοί είναι με το μέρος του, το ποσοστό του στις εκλογές θα ήταν κάτι ανάμεσα στο 44% – 48%, δηλαδή στα συνηθισμένα επίπεδα της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα. Η ταυτόχρονη (αναμενόμενη) συντριβή της ΝΔ σε συνδυασμό με την δυναμική Τσίπρα, θα ανάγκαζαν το κόμμα της δεξιάς σε βίαιη αναδίπλωση και πιθανόν σε επιστροφή του φυσικού του ηγέτη, του κ. Καραμανλή. Και τότε, ίσως αυτή η χώρα ξανάβρισκε το βηματισμό της.
