«El paso del Ebro» (Το Πέρασμα του Έβρου)*

Του Σωκράτη Αργύρη

Αν και ήταν λογοπαίγνιο η φράση του Μαρξ περί επανάληψης της Ιστορίας μετά τα τελευταία γεγονότα  που βιώνουμε στον ποταμό Έβρο στα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε την αποφασιστική μάχη ενός αλλού ποταμού Έβρου στην Ισπανία που καθόρισε το αποτέλεσμα του Ισπανικού εμφυλίου αλλά κατ’ ουσία την σύγκρουση Δημοκρατίας και Φασισμού στην περίοδο του μεσοπολέμου στην Ευρώπη.

Ο τότε ιταλός υπουργός Εξωτερικών Γκαλεάτσο Τσιάνο, εξηγώντας τα κίνητρα της ιταλικής επέμβασης στην Ισπανία συσχέτισε τότε, άμεσα την Ιβηρική εκστρατεία με τις ευρύτερες ιταλικές βλέψεις. «Στην Ισπανία», σημείωσε τον Οκτώβριο του 1937, «πολεμούσαμε για την υπεράσπιση του πολιτισμού και της Επανάστασής μας», ενώ τον Φεβρουάριο του 1939 πρόσθεσε ότι στις μεγάλες μάχες «του Έβρου, της Βαρκελώνης και της Μάλαγα τέθηκαν τα θεμέλια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Μεσόγειο».
(Ciano’s Diary 1937-1938, Λονδίνο 1952, σ. 26• Ciano’s Diary 1939-1943, Λονδίνο 1947, σ. 33.)

Και δυστυχώς από την άλλη πλευρά, υποχωρώντας τότε στις διαρκείς πιέσεις της Διεθνούς Επιτροπής «Μη-Επέμβασης», ο Σοσιαλιστής πρωθυπουργός του Λαϊκού Μετώπου Χ. Νεγκρίν, ανακοίνωσε στις 21 Σεπτέμβρη 1938 τη διάλυση των Διεθνών Ταξιαρχιών, ευελπιστώντας στην ταυτόχρονη αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων που στήριζαν τον Φράγκο, αλλά και στη χαλάρωση του διεθνούς εμπάργκο κατά της Δημοκρατικής Ισπανίας – κάτι που, βεβαίως, δεν συνέβη.

Έτσι η Δημοκρατική Ισπανία στερήθηκε ένα πολύ σημαντικό μάχιμο δυναμικό και μάλιστα, ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η κρίσιμη μάχη του Έβρου.
Έτσι και σήμερα βλέπουμε ένα άλλο τύπο πολέμου να έχουμε στα σύνορά μας από ένα άλλο ηγέτη που θέλει να βαδίσει στα λόγια και στα έργα του τότε Ιταλού φασίστα, όχι με την μορφή των πολέμων όπως τους έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα αλλά με την μορφή των μετακινήσεων των λαών όπως γινόταν στον Μεσαίωνα ειδικά από την τότε Βυζαντινή Αυτοκρατορία που μετακινούσε ομάδες ανθρώπων από το ένα σημείο της Αυτοκρατορίας στο άλλο για λόγους εσωτερικής ισορροπίας και που παρόμοια πολιτική ακολούθησαν και οι Οθωμανοί.

Έτσι στα πλαίσια αυτής της πολιτικής ο Ερντογάν χρησιμοποιώντας όλους αυτούς  που συνωστίζονται στα σύνορα του Έβρου ως ανθρώπινη ασπίδα, πιστεύει να διασώσει την χαμένη στρατιωτική του τιμή που έχασε στα σύνορα με την Συρία.

*Τραγούδι που τραγουδούσαν οι Δημοκρατικοί στον Ισπανικό εμφύλιο.