Οι εκλογές στο Κινάλ πλησιάζουν με το κόμμα να φαίνεται ενισχυμένο μετά το θάνατο της Φώφης Γεννηματά και οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν πότε τον Ανδρουλάκη να προηγείται και π΄΄οτε τον Λοβέρδο.
Που σημαίνει ότι η συζήτηση για τη συνεργασ΄ία ΣΥΡΙΖΑ- Κινάλ με πρόεδρο τον Γι΄΄ωργο Παπανδρέου αποχτά ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά είναι μια συζήτηση χωρίς αξία -ειδικά αν ο υποψήφιος Πρόεδρος …έρθει τρίτος.
Σύμφωνα με τη τελευταία δημοσκόπηση μάλιστα ο Γιώργος Παπανδρέου θα χάσει από τον Λοβέρδο και τον Ανδρουλάκη -ακόμα και αν περάσει στον δεύτερο γύρο.
Ποιος θα αποχωρήσει από το σπίτι;
Προφανώς η επικράτηση Λοβέρδου και η πρόσδεσή του κόμματος στο άρμα του Μητσοτάκη δεν μπορεί να μην έχει αντιδράσεις, αφού τα αντιδεξιά αντανακλαστικά του μισού κόμματος θα δείξουν αυτό που γνωρίζουμε από καιρό: δεν πρόκειται για ενιαίο κόμμα.
Από αυτή την πλευρά οι εκλογές μοιάζουν με τηλεπαιχνίδι και θα κρίνουν ποιος θα αποχωρήσει από το σπίτι: κανένας από τους υποψήφιους για την ηγεσία ενός μικρού κόμματος που νομίζει ότι θα γίνει μεγάλο δεν εκφράζει ούτε καν το μισό κόμμα και η επικράτηση του ενός θα διώξει τον άλλο.
Πρόκειται για έναν διαγωνισμό για το ποιος θα καταφέρει να μειώσει τις δυνάμεις του ή να το διασπάσει αφού πρέπει να απαντήσει σε ένα ερώτημα που οι υπο΄ψήφιοι αποφεύγουν: με ποιον θα συνεργασθεί το κόμμα μετά τις εκλογές;¨
Ένα κόμμα χωρίς ταυτότητα
Η φαντασίωση ότι δεν είναι το ερώτημα αν θα συνεργασθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη Νέα Δημοκρατία το κόμμα ως μικρότερος εταίρος του, αλλά θα μεγαλώσει την δύναμή του ώστε να επιβάλλει τους όρους του -και ΄γιατί όχι και τον πρωθυπουργό του θυμίζει πως ¨”μωραίνει ο Κύριος, ον βούλεται απωλέσαι”.
Στην πραγματικότητα οι εκλογές δεν θα είναι το τέλος, αλλά η αρχή εξελίξεων που μπορεί να έχουν ενδιαφέρον: η απώλεια ψήφων και η διάσπαση θα στερήσουν στο κόμμα -τα κόμματα που συστεγάζονται- το πλεονέκτημα να είναι ο ρυθμιστής του παιχνιδιού.
Το κόμμα εκφράζει την επιμονή διακόσιων χιλιάδων πολιτών να υπάρχει -που θα γίνουν στις εκλογ΄ές λιγότεροι- και την ανάγκη ορισμένων πολιτευτών του παλιού ΠΑΣΟΚ να έχουν ένα όνομα για να διεκδικήσουν την βουλευτική τους έδρα.
Το κόμμα δεν έχει ταυτότητα και η αναβίωση του ΠΑΣΟΚ -που υπόσχεται ο Λοβέρδος- σκοντάφτει στο ποιο ΠΑΣΟΚ θα αναβιώσει, με ποιες θέσεις και με ποιον ηγέτη;
Πρόκειται για ένα κόμμα -ομπρ΄έλα που δεν εκφράζει παρά ένα ένδοξο παρελθόν ενός κόμματος που επίσης δεν είχε ταυτότητα σε μια πορεία από το αριστερό “αντιιμπεριαλιστικό” ΠΑΣΟΚ σε ένα κόμμα νοικοκυραίων που οδήγησε τη χώρα σε μνημόνια.
Ο μόνος συνεκτικός ιστός ήταν η εξουσία μαζί με την ακτινοβολία του Ανδρέα Παπανδρέου. Τώρα αυτή η προοπτική υπ΄΄άρχει μόνο ως κυβερνητικός εταίρος κάποιου ΄άλλου κόμματος και η ακτινοβολία του Λοβ΄΄ερδου ή του έκπτωτου Παπανδρέου -που το μόνο που μπορεί να ελπίζει είναι να γίνει υπουργός του Τσίπρα ή του …Μητσοτάκη.
Αναπόφευκτα ο μόνος που μπορεί να εγγυηθεί την ενότητα είναι ο Ανδρουλάκης όχι όμως και την αναβίωση της “δημοκρατικής παράταξης”. Αν εκλεγεί θα είναι ο τελευταίος που θα κλείσει και την πόρτα.
