Του Αντ. Παπαγιαννίδη
Είναι πάντα επικίνδυνο να λειτουργείς χωρίς αντιπολίτευση. Στρεβλώνει την κρίση. Εγκαθιστά την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας. Σε κάνει να παραβλέπεις την πραγματικότητα – και να χάνεις τον αληθινό “απέναντι”. Επειδή δεν έχεις απέναντί σου έναν πειστικό/ουσιαστικό Σαμαρά (να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους). Επειδή ακόμη το Ποτάμι αμφιρροπεί. Επειδή το ΠΑΣΟΚ είναι σκιά του εαυτού του. Επειδή ακόμη – ακόμη το ΚΚΕ μένει στην αυτοπεριθωριοποίησή του, θεωρείς ότι παίζεις, αν όχι μόνος, πάντως σε αυτοκαθοριζόμενο γήπεδο.
Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες με την απαξίωση της έννοιας “αντιπολίτευση”, έκανε – φρονούμε – περισσότερο κακό στη διακυβέρνηση Τσίπρα απ’ ό,τι όλες οι τρικλοποδιές και οι παγερές αποκρούσεις από πλευράς των αληθινών “απέναντι” – των “εταίρων” της Ελλάδας. Προσέξτε, δε, την ακόμη πιο δυσάρεστη περιπλοκή που προκύπτει τώρα – στην υποτιθέμενη “τελική ευθεία” προς μια συμφωνία ή προς τη διαβόητη ρήξη. (Προς μια συμφωνία που, έτσι όπως καθυστερεί, έτσι όπως έφθασε να είναι στο 12 παρά 5΄, -αν μη στο 12 και 5΄-, θα είναι ούτως ή άλλως μια συμφωνία ρηχή και μίζερη. Μια συμφωνία, το πιθανότερο, θνησιγενής, άρα μη πειστικά εφαρμόσιμη).
Όποιος, λοιπόν, προσέρχεται από αντιπολίτευση μεριά και πιαστεί στα δίχτυα του Μνημονίου-Αντιμνημονίου, – δίχτυα στα οποία έχει εγκατασταθεί και η κυβερνώσα Αριστερά ακριβώς τη στιγμή που πάει να αποδεχθεί την ιδέα ενός συμβιβασμού, αναγκαίου για συμφωνία-, χρειάζεται να δείξει ότι έχει να δώσει. Να συνεισφέρει στο κόστος. Όχι να κουνήσει το δάχτυλο. Όχι να προσφέρει κριτική και καταδίκη.
Προσοχή! Να συνεισφέρει στο κόστος όντας αντιπολίτευση. Παραμένοντας στο ρόλο αυτό. Δηλαδή διαφωνώντας, έχοντας δικές του αποκλίνουσες απόψεις απ’ ό,τι της κυβερνώσας Αριστεράς.
Πράγματα αρκετά άγνωστα, υπό ελληνικές συνθήκες, αυτά. Όπου η ανάγκη αντίθεσης και αντιπαράθεσης (στοιχεία απόλυτα απαραίτητα για να υπάρχει πολιτική), οδηγεί σε εχθρότητα, εχθροπάθεια, προσπάθεια εκμηδενισμού του άλλου, σίγασής του. Τέτοια πράγματα! Όταν, λοιπόν, βρέθηκαν στο Μαξίμου Σταύρος Θεοδωράκης, Φώφη Γεννηματά και – ναι – Ντόρα Μπακογιάννη (με τον Αντώνη Σαμαρά να τηρεί πρακτική Τσίπρα όταν ο ίδιος ήταν αντιπολίτευση -πρακτική Σαμαρά όταν πρωθυπούργευε ο ΓΑΠ- αλλά και πάμε πίσω μέχρις ημερών Αντρέα/Καραμανλή ή Μητσοτάκη/Αντρέα), το ζητούμενο ήταν τι θα είχαν να προσφέρουν για να στηρίξουν την κοινή διαχείριση της -αν το εννοούμε αληθινά- μεγαλύτερης ελληνικής κρίσης της Μεταπολίτευσης.
“Μα, αυτό είναι κολύμπι στα πιράνχας” μας έλεγε πολύπειρος (αν και της νεότερης γενιάς) πολιτικός. Είναι; Πάντως, αν κάτι τέτοιο δεν επιχειρηθεί (και δεν το είδαμε στις επισκέψεις Σταύρου-Φώφης-Ντόρας), όσοι μιλούν για συναίνεση, απλώς παίζουν ρόλους…
