Του Γιάννη Πανούση
Η αλληλογραφία έφτανε όπως πάντα
……
Τίποτα που να εγείρει υποψίες
Ώσπου και ξεχείλισε το γραμματοκιβώτιο
Ρόη Παπαγγέλου, Μαρτυρία
Όλοι μοιάζουμε αιχμάλωτοι ad hoc πολιτικών τοποθετήσεων και έωλων ηθικών [αντι]στάσεων.Οι πολιτικοί μας παγιδεύουν σε ‘δήθεν’ αδιέξοδα κι εμείς τους παγιδεύουμε σε ανταλλακτικές σχέσεις/ψήφους. Εκείνοι δίχως αίσθηση πολιτικών ορίων, εμείς χωρίς αίσθηση υποχρεώσεων ‘πολίτη’. Τακτικισμοί και θεσμικές παραδοξότητες από το σύστημα, ψευδο-επαναστάσεις και κρυφοσυμβιβασμοί από το αντι-σύστημα. Παρακμάζουμε μαζί, χέρι-χέρι.
Ας μου επιτραπούν τρεις σχετικές σκέψεις:
1]Οι –όσοι και όποιοι-δογματίζοντες έχουν μεν εγκαταλείψει ‘’το άδειο πουκάμισο’’αλλά φαίνεται να μην μπορούν ν’αποχωριστούν την πρώτη θέση στους οιονεί-ιερατικούς άμβωνες και στο κομματικό εκκλησίασμα της αιώνιας ελπίδας[ και ψευδαίσθησης;]. Ο Παράδεισος των ιδεοληψιών τους ανήκει δικαιωματικά και δεν αφήνουν κανέναν άλλον να τους κλέψει την ευρεσιτεχνία της απόλυτης αλήθειας. Οι συγκυριακοί σύμμαχοι απλώς εξ-υπηρετούν το ρόλο των ‘χρήσιμων ηλίθιων΄αφού δεν έτυχε να γεννηθούν[όπως αυτοί οι πρωτοχριστιανοί μάρτυρες]’αριστεροί’, αλλά έγιναν μεταγενέστερα [μετά από καθοδήγηση].
2]Οι κυβερνώντες δεν πρέπει να λαμβάνουν περισσότερα αγαθά από τους κυβερνώμενους διότι έτσι παύουν να λειτουργούν ως φύλακες της ισότητας. Όσο γι ’αυτούς που προτιμάνε να κυβερνούν ή με ανόητους χρησμούς ή με αόρατους χρηματισμούς είναι βέβαιο πως δεν θα μακροημερεύσουν. Το νάσαι αριστερός δεν έχει να κάνει με φρασεολογίες και πορείες αλλά με πολιτικό πολιτισμό, απελευθερωτική παιδεία και κυρίως με έντιμο και διαφανή τρόπο ζωής. Όλες οι άλλες συμπεριφορές επιστρέφουν ως μπούμερανγκ.
3]Πρέπει να τοποθετηθεί στη Βουλή ένας ανιχνευτής ψεύδους. Από την ελευθερία της έκφρασης στην ασυδοσία της συκοφαντίας και στο βίαιο λόγο, μιας ατιμωρησίας[ασυλίας;]περιστύλιο. Από το μονοπώλιο της βίας του Κράτους στο ολιγοπώλιο των ύβρεων των πολιτικών, μιας υποκουλτούρας εθισμός. Αν στο παρελθόν η δερματοστιξία[τατουάζ] εθεωρείτο σημάδι αφιέρωσης/αφοσίωσης στο Θεό, ελπίζω ότι οι σημερινές βωμολοχίες δεν εκλαμβάνονται σαν θυσίες στην κομματική νομιμότητα ή σαν ‘τιμητικό παράσημο’.
Μ’αυτά και μ’αυτά
η παλαιοκομματική τοξικότητα και νεο-ψευδο-ταξικότητα γίνανε ένα και το αυτό και ρηγματώνουν τα τελευταία τείχη που χωρίζουν την ντροπή και την ευθύνη από την μπαγαποντιά και την μπαμπεσιά.
Το σύστημα αξιών και αρχών καταρρέει κι εμείς άδωμεν. Άλλοι επαναστατικά άσματα κι άλλοι φολκλορικά σουξεδάκια.
Τριώδιο…
ΥΓ.’’Ο τοίχος του παλιού ναού
με τις υδατογραφίες
εγέμισε απ’τον καιρό
απ’τους αιώνες
πολλά μικρά ραγίσματα’
’[Άθως Δημουλάς, Ανθρωπινότερα]