Του Γ. Λακόπουλου
Δυο πράγματα κάνουν εντύπωση τον τελευταίο καιρό από τα συμφραζΌμενα της δημόσιας παρουσίας του Παύλου Γερουλάνου:
Η επιμονή που του αποδίδεται για ανασύσταση του ΠΑΣΟΚ- για να διεκδικήσει την ηγεσία του. Και η φημολογία ότι «μιλάει με τον ΣΥΡΙΖΑ».
Τι από όλα αυτά ισχύει και γιατί ο Γερουλάνος επιμένει σε μια μάλλον υπερβαλουσσ προσπάθεια που εμφανώς δεν μπορεί να αποδώσει;
Ασφαλώς αυτό είναι κακό για το κόμμα του. Το βιογραφικό του είναι παρασάγγες καλύτερο από της Γεννηματά:
Ένας μάνατζερ με πολύ καλές σπουδές, με διεθνή κυκλοφορία και καλή επίδοσή ως υπουργός, απέναντι σε μια πρώην υποαπασχολουμένη τραπεζική υπάλληλο, χωρίς προσόντα και με μηδενικό αποτύπωμα στα τέσσερα υπουργεία που την τοποθετούσαν λόγω ονόματος.
Όπως λόγω ονόματος τη έβγαλαν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ -και τώρα το φυσάνε και δεν κρυώνει. Αλλά η πολιτική δεν λειτουργεί έτσι. Αλλιώς πρωθυπουργοί θα ήταν νομπελίστες και πρυτάνεις πανεπιστημίων.
Στην πολιτική πρέπει να είναι ορατό από πού έρχεσαι και πού πας και η –“πριγκιπική”, όπως λένε στο Κινάλ, προέλευση του Παύλου δεν συνδυάζεται και πολύ με τον σοσιαλιστικό οίστρο που προτάσσει.
Πάντως δεν έχει οργανική σχέση με το ΠΑΣΟΚ και τη διαδρομή του. Το ριζοσπαστικό Κίνημα που άλλαξε τις τύχες της χώρας και τον τρόπο άσκησης πολιτικής δεν άρχισε από τον Γ. Παπανδρεου, στο τρένο του οποίου επιβιβάσθηκε ο Γερουλάνος- ως αξιωματούχος του νεοπαπανδρεϊσμού.
Αντίθετα από εκείνη την περίοδο αρχίζει ο ιδεολογικός και οργανωτικός εκφυλισμός του ΠΑΣΟΚ και η χρεοκοπία του κομματικού ταμείου -από το οποίο μια εποχή αμείβονταν ως προεδρικός διευθυντής.
Με άλλα λόγια είναι εμβληματικό πρόσωπο της κηπουρικής του Γ. Παπανδρέου- που ήδη αποδοκιμάσθηκε.
Αν δεν τον ακολούθησε στην απρέπεια της διάσπασης ήταν όχι για τους λόγους που πίστεψαν πολλοί, αλλά γιατί ο Παπανδρέου άρχισε να δίνει τα πρωτεία στο περιβάλλοντά του στον Σαχινίδη.
Σήμερα έχει δίκιο όταν περιγράφει το πλαστό συνέδριο της Φώφης. Κάλεσαν 5.500 ανθρώπους –που φυσικά δεν είχαν εκλεγεί για συνέδριο του ΠΑΣΟΚ από κανέναν -και πήγαν μόλις 1200 και αυτοί χωρίς πιστοποίηση.
Αλλά ότι ο ίδιος μάζεψε 2.000 υπογραφές κατά του συνεδρίου δεν τον καθιστά ισχυρότερο απέναντί της. Αλλιώς θα την έριχνε.
Υπάρχει η εναπομείνασα βάση του ΠΑΣΟΚ που δεν πολυσυγκινείται από τον ίδιο και όταν γυρνάει την πλάτη στη Γεννηματά βλέπει Ανδρουλάκη.
Υπάρχους βουλευτές του Κινάλ που δεν τον έχουν και σε μεγάλη υπόληψη. Υπάρχει και η κοινωνία- όσοι ασχολούνται τέλος πάντων – που απορούνε: τι θέλει ο Γερουλάνος και γιατί επιμένει έτσι;
Εντυπωσιάζει η μάλλον δαπανηρή δραστηριότητα του-με την ισχυρή επικοινωνιακή παρουσία και το σταθερό επιτελείο, αλλά δεν οδηγεί ούτε στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ή του Κινάλ, ούτε στην διασφάλιση της εκλογής του στην Α’ Αθήνας, όπως ενδεχομένως επιδίωκε. Και σε καμία περίπτωση δεν οδηγεί στον ΣΥΡΙΖΑ .
Από πολιτική και ιδεολογική σκοπιά, αλλά και σε σχέση με τα πρόσωπα της Κουμουνδούρου, η δημόσια παρουσία του Γερουλάνου αναδύει αλλεργία για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα. Οι κατ’ ιδίαν συνομιλίες του ακόμη χειρότερα.
Κατά τους πολιτικούς παρατηρητές ο λόγος για τον οποίο πολιτεύεται είναι ότι ένα συγκεκριμένο -και αθηνοκεντρικό- σύστημα στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και η οικογένεια Μητσοτάκη επιδιώκει να τον καταστήσει αντι-Τσίπρα, αφού απέτυχαν στον ρόλο ο Θεοδωράκης και η Γεννηματά.
Είναι δηλαδή φορέας μιας θεωρίας- και μια επιχείρησης- όχι ενίσχυσης, αλλά διεμβολισμού και αποδυνάμωσης του ΣΥΡΙΖΑ για λογαριασμό της ΝΔ. Με τον μανδύα του «Κεντροαριστερού» που θα συγκρατήσει τις ροές από το χώρο του ΠΑΣΟΚ στον Τσίπρα.
Αν μπορεί να τα καταφέρει, προκύπτει και από τη διαπίστωση ότι οι ίδιοι κύκλοι ήδη ψάχνουν για τον …επόμενο.
