Του Γ. Λακόπουλου
Ίσως η χειρότερη στιγμή της Φώφης Γεννηματά στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ- μετά τον εναγκαλισμό με τον Παπανδρέου εννοείται- ήταν η καταψήφιση της απλής αναλογικής παρά την αντίθεση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και άλλων κομματικών παραγόντων, ακόμη και παλαιών υποστηρικτών της που κρατούν έκτοτε αποστάσεις απέναντί της.
Εκτός του ότι έβλαψε καταφανώς το ΠΑΣΟΚ με αυτή την απόφαση χάρισε και τον Κυριάκο Μητοστάκη κάπου 35 έδρες-, αν υποτεθεί ότι με το ποσοστό του ως πρώτο κόμμα θα πάρει έτσι κι αλλιώς τις 15 από τις 50 του “μπόνους”. Ουσιαστικά τον έφερε στα πρόθυρα της εξουσίας.
Γιατί το έκανε; Λέγονται πολλά- ακόμη και για υποδείξεις εκτός ΠΑΣΟΚ. Επισήμως δεν ήθελε να συνταχθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος -που δεν την ακολούθησε- δεν μπορούσε να κάνει τίποτε περισσότερο από το να της θυμίσει ότι στην πολιτική μετράει η συνέπεια και δεν συγχωρείται ο ετεροκαθορισμός.
Στη συνέχεια όμως η κυρία άρχισε να συνειδητοποιεί ότι έτσι όπως εξελίσσονται πράγματα όσο απομακρύνεται από τον Τσίπρα και πλησιάζει στον Μητσοτάκη, τόσο που καίγεται. Για την ακρίβεια καίει το σενάριο της ανάκτησης δυνάμεων που θέλει να φέρει στο προσκήνιο.
Είναι θέμα κοινής λογικής. Αν πρόκειται να συνεργαστεί με τη ΝΔ για το σχηματισμό κυβέρνησης –κοπιάροντας τον έρωτα του Βενιζέλου με τον Σαμαρά, που κρατάει ακόμη, ειρήσθω εν παρόδω- αναφύονται κάποια ερωτήματα:
Πρώτο: στο δρόμο προς την κάλπη ο ψηφοφόρος θα σκεφτεί γιατί να μην τροφοδοτήσει ο ίδιος με την ψήφο του απευθείας τον Κυριάκο και να περιμένει να το κάνει η Φώφη μετά τις εκλογές.
Δεύτερο: αν είναι να συνεργαστεί με τη Δεξιά η Γεννηματά γιατί να το κάνει με τον συσχετισμό που θα προκύψει με το ισχύον εκλογικό σύστημα και να μην επιδιώξει να στηθούν ξανά κάλπες ώστε για βελτιώσει τη θέση της δια της απλής αναλογικής στην κατανομή των εδρών, άρα και στη διεκδίκηση μεριδίου εξουσίας;
Τρίτο: αν πράγματι το κόμμα της Γεννηματά εμφανίσει σημάδια ανάκαμψης στις εκλογές και δείξει δυναμική ανόδου γιατί να τη χαραμίσει σε συνεργασία με τη Δεξιά -και ανάληψη πολιτικού κόστους- υπογράφοντας μια πολιτική που θα είναι έτσι κι αλλιώς αυτή ακριβώς που κατατρώει σήμερα τις σάρκες του ΣΥΡΙΖΑ;
Αυτά βέβαια έπρεπε να τα είχε σκεφθεί όταν καταψήφιζε την απλή αναλογική. Αλλά είπαμε: δεν ξέρουμε πώς ακριβώς κατέληξε σ’ αυτό. Ξέρουμε όμως ότ
ι επαναλαμβάνει την πρακτική Βενιζέλου που απέσυρε το ΠΑΣΟΚ από την ευρύτερη δημοκρατική παράταξη – έτσι όπως την όριζε ο Ανδρέας Παπανδρέου και η ιστορική διαδρομή-και διέσχισε το σύνορο τοποθετώντας το δίπλα στη ΝΔ του Σαμαρά.
Έστω και αργά τώρα η σημερινή επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να μαζέψει το χυμένο γάλα επιστρέφοντας στον …διμέτωπο, που είχε διακηρύξει κάποια στιγμή, αλλά με νέο σλόγκαν: “Ούτε ευρωπαϊκό μέτωπο με τη ΝΔ, ούτε αντιδεξιά σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ”.
Δηλαδή; Σ’ ένα εμφανώς δικομματικό σκηνικό αυτό που πρέπει να κάνει η Γεννηματά είναι να επιχειρήσει τη μετατροπή του σε διπολικό. Αλλιώς αν σταθεί στη μέση θα τη λεηλατήσουν και οι δυο μεγάλοι.
Στο διπολισμό χωράει, αλλά είναι υποχρεωμένη να διαλέξει πόλο. Και αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον πόλο στον οποίο κυριαρχεί ο Τσίπρας, ελπίζοντας ότι παραπλέοντας στα εκλογικά καράβια του ΣΥΡΙΖΑ θα ρίχνει σωσίβια σε όσους πέφτουν απελπισμένοι στη θάλασσα. Στοιχειώδες.
Με το διμέτωπο κινδυνεύει να μην θέλουν να τους σώσει, αν υποψιαστούν ότι στην ακτή θα τους παραδώσει στον Κυριάκο. Θα μείνουν με το πρόβλημά τους –την αποτυχία του Τσίπρα- και θα έχουν τουλάχιστον την παρηγοριά ότι κράτησαν χαρακτήρα και δεν πήγαν με τη Δεξιά.
Αυτή η ανάλυση οδηγεί στην πρόβλεψη ότι η πρόσφατη συνάντηση Μητσοτάκη -Γεννηματά είχε μια όψη που έχουν και οι δυο συμφέρον να παραμείνει αθέατη ως την επομένη των εκλογών. Αν ο Κυριάκος θέλει κυβερνητική σύμπραξη, η Φωφη υποχρεωτικά πρέπει να τη θέλει …μετά από νέες εκλογές – με απλή αναλογική. Διαφορετικά βάζει το κεφαλάκι της “στον πάγκο του χασάπη” όπως λέει και ο Σαββόπουλος στον “Αριστοφάνη που γύρισε από τα θυμαράκια”.
Στην περίπτωση της Φώφης υπάρχει κίνδυνος να γυρίσουν από τα θυμαράκια ο Ανδρέας Παπανδρέου –και ο πατέρας της- και να τις πουν: Ξέρεις, κοπέλα μου, τίνος κόμματος είσαι αρχηγός; Και άντε να δικαιολογήσει γιατί δεν κατάλαβε ότι οι …πρωτοβουλίες του υιού Μητσοτάκη για επαφές με τα λοιπά κόμματα της αντιπολίτευσης είναι αντιγραφή των μεθόδων του πατρός Μητσοτάκη το 1988-89, απλώς χωρίς να ντολμαδάκια της Μαρίκας.
Ή ακόμη χειρότερα να έχουν διαβάσει το πρόσφατο άρθρο του Μιλτιάδη Παπαϊωάννου -που βρισκόταν κοντά και στους δύο- και να τη ρωτήσουν γιατί θέλει να καταργήσει το ΠΑΣΟΚ και τα σύμβολά του σε συνεργασία με τον έτερο κληρονόμο, που το διέλυσε και το διέσπασε.
Με άλλα λόγια, η ρητορική που δείχνει να υιοθετεί η Φώφη μετά το κουβεντολόι με τον επικεφαλής της ΝΔ αποκαλύπτει το πρόβλημα στρατηγικής που έχει στην πιο κρίσιμη στιγμής της σταδιοδρομίας της και σε ένα κομβικό σημείο των εξελίξεων.
Με τον Βενιζέλο στα κάγκελα έτσι κι αλλιώς, με τουλάχιστον έναν βουλευτή υπό εξεταστική επιτροπή, με δυο υπό εκκόλαψη κόμματα στο μαλακό υπογ
άστριο του ΠΑΣΟΚ και με τους Παπανδρεϊκούς να μηχανορραφούν ήδη στα ύφαλα πορεύεται στα τυφλά.
Δεν μπορεί να πιαστεί ούτε καν από τις δημοσκοπήσεις που κάνουν τον Μητσοτάκη να υπόσχεται στον πατέρα του ότι στο επόμενα γενέθλια του – στα 100- θα του πάει δώρο μια …πρωθυπουργία.
Για τη Φώφη η βελόνα είναι κολλημένη: 5ο κόμμα. Και με βάση τα ψιλά γράμματα των δημοσκόπων, που δίνουν αποκλίσεις “συν-πλην 3,5 μονάδες”, βρίσκεται όχι και πολύ μακριά από την επικίνδυνη περιοχή. Με φόβο ως δεύτερη γυναίκα αρχηγός κόμματος στη Μεταπολίτευση να έχει την τύχη της πρώτης, που δεν μπόρεσε να βάλει τον τότε Συνασπισμό στη Βουλή και έτρεχε στον Παπανδρέου -που είχε παραλάβει τότε το μεγάλο ΠΑΣΟΚ και δεν είχε προλάβει ακόμη να το κοντύνει-για ρόλο.
Ο πολιτικός αναλυτής Λευτέρης Κουσούλης λέει ότι “η στρατηγική είναι το όπλο του αδυνάτου”. Η Γεννηματά ούτε στρατηγική έχει ούτε αίσθηση ότι σ’ αυτό το παιχνίδι είναι ο αδύνατος. Ενδεχομένως ούτε αντίληψη ότι η συνάντηση με τον Κυριάκο είναι μέρος της δικής του στρατηγικής να την απομακρύνει το κόμμα της από το φυσικό χώρο του.
Είναι πολλά για κάποιον που παρέλαβε το ΠΑΣΟΚ σε μια στιγμή που το μόνο από το οποίο μπορεί να πιαστεί είναι ο παλιός-καλός- εαυτός του. Η αλλιώς που ο μόνος δρόμος επιβίωσής του οδηγεί στα συμφραζόμενα της ιδρυτικής πράξης του. Και εκεί ο νεομητσοτακισμός φέρνει αλλεργία…
