Του Γ. Λακόπουλου
Να πάμε εξ αρχής στο ψαχνό: Μπορεί η Άννα Διαμαντοπούλου να πάρει τη ρεβάνς; Ποια ρεβάνς; Του 2007 βεβαίως. Τότε που ο Γ. Παπανδρέου ήταν στο καναβάτσο -στραπατσαρισμένος για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια από τον Καραμανλή -την πρώτη για λογαριασμό του Σημίτη που τον έστειλε να πληρώσει τις αμαρτίες “εκσυγχρονισμού” είναι αλήθεια.
Την ώρα που η κυρία φορούσε τα γάντια της για να ανέβει στο ρινγκ και να τον αποτελειώσει τσουκ πετάγεται ο “Χοντρός”. Και ας την είχε φέρει άρον –άρον από τις Βρυξέλλες ως πορτ παρόλ και άτυπη υπαρχηγό του το 2004. Όχι μόνος.
Το σύστημα που είχε κατασκευάσει τον Σημίτη Πρωθυπουργό προέκρινε τον Βενιζέλο- εκμεταλλευόμενο κατ ουσίαν τον σταχανοφισμό του Θόδωρου Τσουκάτου που τον επέβαλε στο κομματικό ΠΑΣΟΚ. Με αυτόν θα πήγαιναν στη Χαρ.Τρικούπη “να πάρουν τα κλειδιά“, όπως είπε ο ασυνθηκολόγητος Στέφανος Τζουμάκας σε παράγοντα του συστήματος που του ζήτησε να μετριάσει την κριτική του προς τον Βενιζέλο, συμπληρώνοντας:
“Αν δεν τα καταφέρει, έχουμε και την Άννα για αργότερα”
Αλλά η πολιτική είναι σαν το ποδήλατο: αν σταματήσεις -έστω αν σε σταματήσουν -πέφτεις.
Η Άννα ήταν έτοιμη ποδηλάτης. Μπήκε στα συστήματα εξουσίας ως νομάρχης Καστοριάς, ψάχνοντας στη ντουλάπα της για μακριές φούστες που να τη δείχνουν μεγαλύτερη από 25 που ήταν τότε. Ήταν τα συστήματα Μένιου –Λιβάνη που καθάριζαν εκείνη την περίοδο σ’ αυτά τα θέματα.
Μέσω της ΕΓΕ και της Μαργαρίτας Παπανδρέου, κατέβηκε στην Αθήνα για τον Γιώργο και τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς. Εκείνη την περίοδο έκανε κι ένα φεγγάρι “γηροκόμα” της Μελίνας. Για λίγο βρέθηκε και στον κύκλο των Γεννηματικών. Αλλά μετά μπήκε ο Σημίτης στη ζωή της.
Από γενική γραμματέας -υπό τον ευπατρίδη Ανάσταση Πεπονή, επί Ανδρέα Παπανδρέου- και υφυπουργός υπό την αυστηρή Βάσω Παπανδρέου επί Σημίτη, βουλευτής Κοζάνης εν μεταξύ, πήρε το δρόμο για τις Βρυξέλλες, ως μέλος της Επιτροπής Πρόντι. Δεν ήταν η καλύτερη επίτροπος που είχαμε, αλλά η Κομισιόν ήταν ό,τι καλύτερο της συνέβη.
Στο Μπερλεμόντ σπούδασε ευρωπαϊκή πολιτική, στις Βρυξέλλες εξελίχθηκε προσωπικά, απόκτησε σχέσεις και επαφές στον ευρωπαϊκό χώρο και το κυριότερο: τις διατήρησε. Σήμερα είναι το πιο κυκλοφορημένο πρόσωπο από το χώρο της πολιτικής στην Ευρώπη και ας μην έχει ρόλο στην εγχώρια πολιτική. Κανείς άλλος, επίτροπος ή ευρωβουλευτής, δεν άλλαξε, προς το καλύτερο, τόσο πολύ. Με εξαίρεση τον Χατζή Χατζηδάκη από τη ΝΔ που είναι ο πιο ολοκληρωμένος Ευρωπαίος πολιτικός στο συντηρητικό χώρο σήμερα.
Για να επιστρέψουμε στα ποδήλατα, όταν τη σταμάτησαν για την ηγεσία, ξανασυνθηκολόγησε με τον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος της έβαλε ως 
γκαουλάιτερ τον Γ. Πανάρετο στο υπουργείο Παιδείας. Αλλά η ίδια, καθώς είχε πλέον άλλον αέρα, βρήκε τρόπο να αναδειχθεί με τον περίφημο νόμο για τα ΑΕΙ -που δεν ήταν ακριβώς ό,τι ανέδειξε επικοινωνιακά χάρη στις μιντιακές άκρες της, αλλά εξασφάλισε ευρύτατη πλειοψηφία και –το σπουδαιότερο- πήρε το όνομά της.
Έδειχνε να ξανανεβαίνει στον βατήρα, αλλά οι ψηφοφόροι είχαν άλλη γνώμη και στις εκλογές του 2012 τη μία έδρα του ΠΑΣΟΚ στην Α’ Αθήνας πήρε ο Κ. Σκανδαλίδης -που έπαιζε το γήπεδο του, ως πρώην γραμματέας του κόμματος και υποψήφιος δήμαρχος. Η κυρία στην αρχή “έπεσε να πεθάνει”. Αλλά καθώς είναι πρόσωπο με ισχυρή βούληση πήρε τα πάνω της.
Κάνοντας παράλληλα μπίζνες στο εξωτερικό, ίδρυσε και χρηματοδοτεί τα τελευταίο χρόνια το “Δίκτυο για τον Εκσυγχρονισμό στην Ελλάδα και την Ευρώπη” , ως όχημα παρουσίας της στα κοινά. Στην ουσία πρόκειται για ένα άτυπο κόμμα, πολύ οργανωμένο και δραστήριο, έτη φωτός μπροστά από τα “μαγαζάκια” που στήνουν άλλοι πρώην Πασόκοι με κάτι μπακαλίστικους υπολογισμούς και βαλκάνια νοοτροπία. Με αυτό προσέλκυσε γνωστά πρόσωπα στις εκδηλώσεις της -και από την Ευρώπη- και μ’ αυτό έφτασε ως το γραφείο του Κυριάκου Μητσοτάκη δημιουργώντας την εντύπωση ότι θα είναι η πρώτη πρώην “πράσινη” που θα προσχωρήσει.
Στα τελευταία πέτρινα -για την πολιτική της παρουσία- χρόνια η Άννα ένα δεν ξέχασε. Ποιος της πήρε τη μπουκιά από το στόμα το 2007 και ουσιαστικά την καθήλωσε. Από κανέναν δεν έκρυψε τη γνώμη της για τον Βαγγέλη Βενιζέλο και αυτή η γνώμη ήταν η χειρότερη.
Άλλο πρόσωπο για το οποίο δεν έκρυβε τα συναισθήματά της ήταν η Φώφη Γεννηματά, με την οποία συνυπήρξαν στο υπουργείο Παιδείας. Δεν χρειαζόταν άλλωστε και αφορμές. Ο Βενιζέλος ήταν αυτός που σταμάτησε -κατά την συνταγματική μεταρρύθμιση που επιχείρησε ο Κ. Καραμανλής- την τροποποίηση του άρθρου 16 του Συντάγματος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, που ήταν ευαγγέλιο για την ίδια. Ο ίδιος ήταν αντιπρόεδρος του Σαμαρά όταν άρχισε να ξηλώνεται ο νόμος της. Εξ αιτίας του έφυγε από το ΠΑΣΟΚ.
Κι ενώ όλα έδειχναν ότι τα πράγματα στη σχέση με τον ατυχήσαντα αντίπαλο του Παπανδρέου θα μείνει “αιώνες παγωμένη”, όπως λέει και το τραγούδι του Κραουνάκη- ειδικά μετά την εκλογική αποτυχία του και την έκπτωσή του- ξαφνικά βρέθηκαν να οργανώνουν μαζί εκδηλώσεις και να ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις.
Ο Βαγγέλης την επαίνεσε για το νόμο -που της ξήλωσε- και η ίδια υπαινίχθηκε ότι στο εξής θα λειτουργούν συμπληρωματικά -ως “think” η μια και “tank” o άλλος. Από χαρακτήρα καλά πάμε….
Από την περασμένη Τρίτη που συνέβησαν αυτά τα θαυμαστά, οι διαδόσεις οργιάζουν. Καθώς η έξοδος του Βενιζέλου από το ΠΑΣΟΚ θεωρείται προεξοφλημένη και η ίδρυση του προσωπικού του κόμματος αποφασισμένη, ποιο ρόλο πρόκειται να παίξει η Διαμαντόπουλου; Προαλείφεται για υπαρχηγός του ή θα διεκδικήσει ό,τι δεν κατάφερε στο ΠΑΣΟΚ- ήτοι την ηγεσία;
Ειδικά εφόσον το νέο σχήμα έχει και την ευλογία του Κ. Σημίτη -ο οποίος ανακάλυψε στα 81 ότι το ΠΑΣΟΚ, στο oποίο κατά τα λοιπά ανήκει και το οποίο τον έκανε πρωθυπουργό– πρέπει να αντικατασταθεί από νέο φορέα. Με άλλα λόγια:
Φέρτε κάποιον να σταματήσει τον Τσίπρα!
Μετά το άδοξο τέλος του Σταύρου Θεοδωράκη, ως αντι-Αλέξη, το πρόωρο αδιέξοδο της συζήτησης για τον Γιάννη Στουρνάρα -κατά τα αποδιδόμενα στον Πάγκαλο σε ένα δείπνο στο οποίο μετείχαν και ο Σημίτης και η Άννα- θα οδηγηθεί, για τους συνήθεις λόγους, σε αδιέξοδο και η συζήτηση για τον Βενιζέλο. Οπότε θα πάρει τη ρεβάνς η κομμένη του 2007; Εδώ που τα λέμε είναι και η καλύτερη από τους προηγούμενους, με ευρωπαϊκά στάνταρτ. Κυριακή κοντή γιορτή.
Η Άννα Διαμαντοπούλου πιστεύει ότι επειδή η χώρα ξόδεψε πολλά για να την διαμορφώσει ως πολιτικό σε αυτό που είναι σήμερα. Πρέπει να της βρει και ρόλο για να ανταποδώσει. Ωστόσο από απόσταση θεωρείται εξ ίσου τοξική με τους άλλους επιβάτες του ναυαγισμένου σκάφους του πάλαι ποτέ “εκσυγχρονισμού”.
Στα παλιά δεν γυρίζουν, στη ΝΔ θα ξεσπάσει εμφύλιος, αν περάσουν την πόρτα. Το ΠΑΣΟΚ εδραιώνεται ως νομέας και κάτοχος του χώρου της Κεντροαριστεράς. Ποιο μέλλον μπορεί να έχουν να έχουν οι ” πρώην” του ΠΑΣΟΚ- ανεξάρτητα από ποιος θα μπει επικεφαλής;
Είναι ένα ερώτημα που χάσκει- στο κενό.
