Του Γ. Λακόπουλου
Προσπαθεί ο Αντώνης Σαμαράς να κάνει εξαγωγή κρίσης από το κόμμα του; Να αποπροσανατολίσει από την εσωκομματική πίεση που δέχεται επιτιθέμενος στα τυφλά στην κυβέρνηση; Δεν θέλει και ρώτημα.
Ο κλυδωνιζόμενος πρόεδρος της ΝΔ κάνει πλέον κριτική από αριστερά στον αντίπαλο του. Πχ ενώ θα έπρεπε να είναι ο πρώτος που θα χειροκροτούσε τη συμφωνία με τους εταίρους , της προσάπτει ότι είναι .. ενδοτική.
Ωστόσο κάνει μπαμ από μακριά ότι επιτιθέμενος άναρχα στην κυβέρνηση επιχειρεί να κρατήσει μακριά του όσους επιβουλεύονται τη θέση του. Συσπειρώνοντας την κομματική βάση δημιουργεί αναχώματα. Η μέθοδος είναι παλιά και απλή αλλά εν προκειμένω δεν δουλεύει.
Πρώτα γιατί η ΝΔ δεν έχει και τόσο ενεργή κομματική βάση αυτή την περίοδο. Δεύτερον γιατί ο ίδιος ο Σαμαράς είναι αρνητικά φορτισμένος σε ότι αφορά το Μνημόνιο, τους δανειστές και την έξοδο από την κρίση. Και τρίτο γιατί οι αντίπαλοι ότι είναι ante portas και δεν πρόκειται να σταματήσουν επειδή ο ίδιος καυγαδίζει –ή μάλλον προσπαθεί- σε υψηλούς τόνους με τον Τσίπρα.
Το προβλημα για τον Μεσσήνιο πολιτικό – που σε κάποιες περιπτώσεις προέβαλε τον εαυτό του ως μετεμψύχωση του Παύλου Μελά και του Μεγάλου Αλεξάνδρου και αυτό μας κόστισε το κόλλημα στο Σκοπιανό- είναι ότι ο χρόνος που αγόρασε το 2009 με την επικράτησή του επί της Ντόρας Μπακογιάννη , τέλειωσε. Ουσιαστικά είχε τελειώσει τον Μάιο του 2012 με το 18% -άσχετα αν η συγκυρία τον ευνόησε να γίνει Πρωθυπουργός.
Σήμερα η θέση του είναι δύσκολη. Η κυβερνητική πολιτική του απέτυχε. Η πολιτική αντιμετώπιση του Τσίπρα χρεοκόπησε. Η διαρκής αντίπαλος του Ντόρα Μπακογιάννη ανακτά δυνάμεις και είναι αποφασισμένη να παίξει σκληρά το τελευταίο χαρτί της. Ο Δημ. Αβραμόπουλος από σύμμαχος, έγινε διεκδικητής ο ίδιος. Τουλάχιστον δυο νεώτεροι θέλουν τη θέση του Χαλίφη. Και ο Καραμανλής δεν δείχνει διατιθέμενος να του δώσει αέρα, όπως έκανε σε κάποιες περιπτώσεις όταν ήταν πρωθυπουργός, γιατί η απόφαση του να μείνει μακριά από τα κομματικά ισχύει παντα.
Αυτό που προσπαθεί να πετύχει ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ είναι να χρησιμοποιήσει τη θέση του για να αποτρέψει τη σύγκλιση ενός συνεδρίου το οποίο θ οδηγούσε στο τέλος τη ηγεσίας του, ακόμη και αν δεν ήταν εξ αρχής στην ημερήσια διάταση. Ο λόγος είναι απλός: όλοι στη ΝΔ είναι πεπεισμένοι ότι για να ξανααντικρύσουν τηνεξουσια πρέπει να αλλάξουν αρχηγό. Με τον Σαμαρά στο τιμόνι δεν έχουν καμία ελπίδα.
Σ αυτή την κομματική βεβαιότητα έρχεται να προστεθεί και μια γενικότερη πεποίθηση: ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είναι πανίσχυρος γιατί δεν έχει αντίπαλο. Με τον Σαμαρά στο ρόλο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευση θα κάνει πάρτι. Ακόμη και αν ο επικεφαλής της ΝΔ μπορεί να διευθετήσει τα εσωκομματικά με κάποιο τρόπο , αυτό δεν παλεύεται.
Πριν φτάσει στα 65 του ένας πολιτικός που πρωτοπήγε στη Βουλη στα 26 και διέγραψε την πιο περίεργη και εν πολλοίς ανεξερεύνητη πορεία και τελικά έγινε πρωθυπουργός με το κόμμα την κυβέρνηση του όποιου είχε ρίξει προηγμένως, βλέπει μπροστά του τοίχο και αναγκαστική αποστράτευση.
Καθώς το ταξίδι τελειώνει πολλοί αρχίζουν ήδη να κάνουν τον απολογισμό της διαδρομής του καταλήγοντας σ αυτό που έλεγε ο Τσόρτσιλ : < Είναι ένας άνθρωπος εξαιρετικά μετριόφρων. Και έχει κάθε λόγο να είναι.>