Tου Γ. Λακόπουλου
Όταν ο Αντώνης Σαμαράς ανέτρεψε τον Κ. Μητσοτάκη πολλοί είπαν ότι η Ιστορία πλήρωσε τον τότε Πρωθυπουργό με το ίδιο νόμισμα που είχε πληρώσει κι αυτός έναν άλλο πρωθυπουργό: με την Αποστασία. Μπορεί να βρισκόμαστε μπροστά την επανάληψη της ιστορίας με άλλους πρωταγωνιστές; Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης θα πληρώσει κάποια στιγμή τον Αλέξη Τσίπρα με τον τρόπο που πλήρωσε αυτός τον Αλέκο Αλαβάνο ;
Ο Τσίπρας ήταν από κάθε άποψη πολιτικό τέκνο του Αλαβάνου. Και όταν το 2006 τον επέβαλε ως επικεφαλής του Συνδυασμού ‘Ανοιχτή Πόλη’ για τη διεκδίκηση του δήμου Αθηναίων πολλοί είχαν αντίρρηση. Αλλά ο Αλαβάνος δικαιώθηκε με το 11% που πήρε το Τσίπρας, υπερδιπλάσιο των ποσοστών που συγκέντρωνε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ. Με νοοτροπία Κρόνου ο Αλέκος Αλαβάνος προχώρησε ένα βήμα παρακάτω: το 2008 τον επέβαλε και ως επικεφαλής του Συνασπισμού. Ήταν το μοιραίο λάθος του: Ο νεαρός αρχηγός τον παραμέρισε το 2010.
Καρμπόν είναι η ιστορία με τον Τσίπρα και τον Σακελλαρίδη. Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ επέβαλε τον νεαρό φίλο του ως υποψήφιο δήμαρχο της Αθήνας και με την επίδοση του δικαιώθηκε. Πολύ σύντομα όμως φάνηκε ότι ο νεαρός βλέπει τον εαυτό του χαλίφη στη θέση του χαλίφη και δεν άλλαξε πορεία μετά την αποκαθήλωσή του από τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου που του εξασφάλιζε προβολή.
Εντασσόμενος στους «53» –τη δεύτερη μεγάλη εσωκομματική φράξια μετά την Αριστερή πλατφόρμα του Λαφαζάνη, – είχε κατά νου τη δική του ανέλιξη παρά την προστασία του Τσίπρα, όπως ήταν η αποστολή αυτής της ομάδας. Η σύμπλευσή του με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο έδωσε σ’ αυτή την κίνηση χαρακτηριστικά προχωρημένου οχυρού για την μετά Τσίπρα εποχή. Με την βοήθεια ενός αριθμού κομματικών στελεχών ο Σακελλαρίδης και ο Τσακαλώτος προετοιμάζονται για έναν ρόλο που δεν θα τους φέρει μόνο απέναντι στον Τσίπρα, αλλά και αντιμέτωπους μεταξύ τους.
Αυτό το ενδεχόμενο θέλει να προλάβει ο Σακελλαρίδης και έκανε την κίνηση του. Διαφοροποιούμενος από την κυβερνητική πολιτική την οποία μετά τον Τσίπρα εκπροσωπεί ο Τσακαλώτος κεντρικά, διαμορφώνει για τον εαυτό του το περιθώριο να λειτουργεί ω ‘αριστερός’ χωρίς να χρεώνεται το βάρος των καταιγιστικών μέτρων που παίρνει και θα συνεχίσει να παίρνει η κυβέρνηση.
Καταθέτοντας την έδρα του έδειξε ανιδιοτέλεια και απέφυγε τις κατηγορίες του Μεγάρου Μάξιμου. Στο εξής θα είναι ελεύθερος να φιλοτεχνεί το προφίλ του εσωκομματικά και να εισπράττει τη φθορά που θα έχουν όσοι μετέχουν στην κυβέρνηση και θα είναι αύριο αντίπαλοί του στην κούρσα για τη ηγεσία.
Καθώς είναι μόλις 35 ετών, και ο πρώτος που άνοιξε την πόρτα, ελπίζει ότι όσοι θα ακολουθήσουν στην καταγγελία της ασκούμενης πολιτικής θα στοιχηθούν πίσω του. Συνεπώς, όταν έλθει η στιγμή της κατάρρευσης του συστήματος Τσίπρα, αυτός θα έχει ήδη διανύσει μια μεγάλη απόσταση, αφήνοντας πίσω τους ενδεχομένους αντίπαλους τους. Όχι τόσο τον Τσακαλώτο που έχει άλλα προβλήματα, αλλά κυρίως τη Ρένα Δούρου που προφυλάσσεται από τη φθορά και καιροφυλακτεί.
Η σκέψη φαίνεται στρογγυλή και ο υπολογισμός λογικός, αλλά στην πολιτική ποτέ τα πράγματα δεν ακολουθούν ευθεία γραμμή, γιατί υπάρχει και το αξιολογικό κριτήριο. Ο Σακελλαρίδης κάνει στον Τσίπρα ότι έκανε αυτός στον Αλαβάνο, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι έχει και τα προσόντα του Τσίπρα για τη συνέχεια. Ενδεχομένως, ούτε και τις ευκαιρίες.
