Της Μένης Μαλλιώρη
Ο YAMEN MOHAMED έγραψε:
«Ένα μήνυμα για όλο τον κόσμο. Το τι συμβαίνει στη Συρία είναι πέρα από κάθε φαντασία. Μας σκοτώνουν χωρίς λόγο, μας φυλακίζουν, μας βασανίζουν μέχρι θανάτου. Φεύγουμε κυνηγημένοι και προσπαθούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Στην Τουρκία μας εκμεταλλεύονται και προσπαθούμε να φτάσουμε στην Ελλάδα. Στην προσπάθεια αυτή βυθιζόμαστε. Εθελοντές όλων των θρησκειών και άθεοι προσπαθούν να μας βοηθήσουν.
Και ανακαλύπτουμε ότι οι κυβερνήσεις εκμεταλλεύονται τον πόλεμο στην Συρία για να πετύχουν τους δικούς τους πολιτικούς στόχους. Και χάνουμε την αξιοπρέπειά μας, κουραζόμαστε, πνιγόμαστε και πεθαίνουμε, στο δρόμο προς αυτό που νομίζουμε παράδεισο, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχασα τα πάντα. Όσους αγαπούσα. Τον πατέρα, τη μητέρα, τη γυναίκα μου και τα πέντε αδέρφια μου. Έφτασα στην Αθήνα και βεβαιώθηκα ότι δεν ήταν παράδεισος. Αποφάσισα να γυρίσω πίσω, στο βέβαιο θάνατο στη Συρία. Εκεί που έθαψα όσους αγαπούσα. Ευχαριστώ όλους τους εθελοντές και όλους τους λαούς όλων των θρησκειών. Δεν ευχαριστώ καμιά κυβέρνηση».
Μέχρι σήμερα για το προσφυγικό ζήτημα γράφτηκαν πολλά και σίγουρα έγιναν λιγότερα! Είναι άραγε ζήτημα διεθνές, ευρωπαϊκό, εθνικό, της τοπικής κοινωνίας, της γειτονιάς, του κάθε ατόμου ξεχωριστά; Είναι ζήτημα όλων για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικούς ρόλους;
Η εμπλοκή του ΝΑΤΟ, παρά τις αρχικές επιφυλάξεις, είναι πλέον δεδομένη. Μένει να φανεί η χρησιμότητά του.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αδυνατεί, μέχρι στιγμής, να εφαρμόσει μια ολοκληρωμένη πολιτική διαχείρισης του προσφυγικού, ενώ πολλά κράτη-μέλη παίρνουν μέτρα αντίθετα με το θεσμικό της οικοδόμημα. Μένει να φανεί η συνοχή της.
Η Ελλάδα καλείται να ολοκληρώσει τάχιστα υποδομές, να εφαρμόσει προγράμματα σύμφωνα με τις υποχρεώσεις προς την Ε.Ε. και προς τη συνθήκη Σένγκεν. Μένει να φανεί αποτελεσματικότητά της.
Οι τοπικές κοινωνίες υποχρεώνονται, τελείως απροετοίμαστες, να υποδεχθούν χιλιάδες προσφύγων με αίσθημα αλληλεγγύης και ανοχής. Μένει να φανεί το μέγεθος και το περιεχόμενο της κοινωνικής ψυχοπαθολογίας.
Τα άτομα, ιδιαίτερα στις περιοχές που συρρέουν οι προσφυγικές ροές, δοκιμάζονται καθημερινά από εικόνες και γεγονότα που ξεπερνούν κατά πολύ τις συναισθηματικές τους αντοχές και δεξιότητες. Μένει να φανεί ο αντίκτυπος του ατομικού φορτίου, που ήταν ήδη βαρύ λόγω της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης.
Ο YAMEN MOHAMED θύμα αποφάσεων που πήραν άλλοι για αυτόν χωρίς αυτόν, ευχαριστεί όλους τους λαούς αλλά παράλληλα δεν ευχαριστεί καμία κυβέρνηση. Παίρνει το δρόμο της επιστροφής προς τον θάνατο αφού έχασε ότι αγαπούσε.
Κάθε επιπλέον καθυστέρηση και ολιγωρία θα μεγαλώνει τον αριθμό των μελλοθανάτων που είναι ήδη μεγάλος.
