Tου Γ. Λακόπουλου
Όλοι συγκλίνουν: ο καραμανλικός μηχανισμός στη ΝΔ ηττήθηκε την περασμένη Κυριακή, από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ισχύει το ίδιο και για τον Καραμανλή;
Όσοι σπεύσουν να θέσουν εκτός παιχνιδιού τον πρώην πρωθυπουργό, επειδή ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης -στη νίκη του οποίου προσέβλεπε -δεν τα κατάφερε, μάλλον κάνουν λάθος. Ο Καραμανλής δεν μετείχε ο ίδιος σε καμιά εκλογή για να ηττηθεί. Και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έδειξε από νωρίς τις αδυναμίες του. Άλλωστε ότι βρέθηκε να διεκδικεί την ηγεσία οφείλεται περισσότερο στη διαστροφική ιδέα του Σαμαρά να αφήσει στο πόδι του έναν ορκισμένο αντίπαλό του.
Ο Καραμανλής -ξέροντας πρόσωπα και πράγματα- είχε εξ αρχής το φόβο της διάσπασης και μ’ αυτό το κριτήριο πίστεψε ότι στο πρόσωπο του Μεϊμαράκη οι φυγόκεντρες δυνάμεις θα ατονήσουν, ακριβώς γιατί αν εκλεγόταν δεν θα τον θεωρούσαν ισχυρό αντίπαλο. «Βλέπετε κανέναν καλύτερο» απαντούσε σε όσους τον ρωτούσαν. Ο ίδιος δεν ζήτησε από κανέναν να τον στηρίξει. Αλλά τον έδειχνε, ως λύση που αποτρέπει τη διάσπαση.
Η εμπλοκή του ωστόσο δεν είχε συσπειρωτικό αποτέλεσμα, αλλά εντελώς το αντίθετο: δούλευε για τον αντίπαλο του Μεϊμαράκη. Πυροδότησε τα αντανακλαστικά της βάσης που ενοχλήθηκε στην ιδέα ότι θεωρείται δεδομένη και καθοδηγούμενη από την οικογενειοκρατία.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρ’ και ο ίδιος είναι γόνος, το αξιοποίησε έξυπνα κηρύσσοντας τον πόλεμο στις βαρονίες. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα άρχισε να τον ευνοεί. Απλώς ο Καραμανλής δεν μέτρησε την έντασή της, όταν ο Τζιτζικώστας δεν άκουσε τη συμβουλή του να περιμένει.
Η εξουδετέρωση της επιλογής Καραμανλή δεν θα ήταν τόσο εύκολη, όσο προέκυψε τελικά, αν τους τελευταίους μήνες δεν είχε συνδυαστεί με ένα συστηματικό χτύπημα κάτω από τη μέση. Από κάποιες πλευρές άρχισε να διακινείται ότι ‘τα βρήκε με τον Τσίπρα ‘.
Η ενδεχόμενη εκλογή Μεϊμαράκη, ως επιθυμητή από τον Καραμανλή, προβλήθηκε ως δώρο στην κυβέρνηση. Τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη συνεχίστηκαν με την εμπλοκή Προκόπη Παυλόπουλου και τον ισχυρισμό ότι η ΝΔ υπό τον Μεϊμαράκη, καθοδηγούμενη από τον Καραμανλή, δεν θα κάνει αντιπολίτευση.
Ξαφνικά κανείς δεν είχε διάθεση να ασχοληθεί με τον Μεϊμαράκη. Όλη η συζήτηση άρχισε να περιστρέφεται γύρω από την υποτιθέμενη μεθόδευση του Καραμανλή να μην πιεστεί ο Τσίπρας με αντάλλαγμα το χρόνο που του χρειάζεται για να επανέλθει. Άλλοι αντιμετώπισαν πολιτικά την ‘ασυλία’ από το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ κι άλλοι είχαν άλλες επιδιώξεις. Όπως και το 2007-09,ο Καραμανλής βρέθηκε περικυκλωμένος από μια ανήθικη φημολογία που αμφισβητούσε τον πυρήνα της σχέσης του με τη συντηρητική παράταξη, αλλά και την πολιτική εντιμότητα του.
Με βάση αυτή τη φημολογία συσπειρώθηκαν εναντίον του το σύστημα Μητσοτάκη – με πρωταγωνιστή τον επίτιμο πρόεδρο που ήταν διαρκώς στα τηλέφωνα- πλην της Ντόρας, το σύστημα Σαμαρά, αλλά και επιμέρους ομάδες που άρχιζαν από τους πρώην οπαδούς του Καρατζαφέρη -που σταδιοδρομούν τη ΝΔ- μέχρι επιχειρηματικά κέντρα και φιλομοναρχικούς κύκλους.
Αυτή η αναμέτρηση είχε αρχίσει γίνεται περισσότερο από άνιση καθώς ο ίδιος δεν μετείχε άμεσα. Ωστόσο η Αχίλλειος πτέρνα του Καραμανλή δεν ήταν ότι προτιμούσε μια συγκεκριμένη εξέλιξη που υπερέβαινε τον Μεϊμαράκη. Ήταν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης άξιζε τη νίκη.
Σε αντίθεση με τα λάθη που έκανε η Ντόρα του 2009 απέναντι στον Σαμαρά και την απραξία του Μεϊμαράκη, κινήθηκε από τη αρχή με σχέδιο. Με επιμονή, με πολιτική οξυδέρκεια και χωρίς καταναγκασμούς. Η σύμπραξη με τον Σαμαρά αντί για έγκλημα οικογενειακής καθοσιώσεως θεωρήθηκε πολιτικός πολιτισμός και η συμπόρευση με τον αλαλάζοντα Άδωνι διάθεση ενότητας.
Ο Καραμανλής υποτίμησε την υποψηφιότητα του Κυριάκου; Ίσως επηρεασμένος από τη Ντόρα. Αλλά, όταν πέρασε στο δεύτερο γύρο, δεν μπορεί να μην διαπίστωσε ότι η διείσδυση στα μεσαία καραμανλικά στελέχη της Βόρειας Ελλάδας που είχε πετύχει ο Τζιτζικώστας με τη ιδιότητα του περιφερειάρχη, μεταφέρθηκε στον Μητσοτάκη -για διαφορετικούς ρόλους.
Ωστόσο δεν έκανε κάτι περισσότερο για να την ανακόψει, είτε γιατί το θεώρησε μάταιο, είτε γιατί πίστευε ότι η επικράτηση του νεώτερου Μητσοτάκη είναι από τα πράγματα που δεν γίνονται στη ΝΔ. Όπως συνέβη το 2009 με την -μεγαλύτερου εκτοπίσματος- Ντόρα Μπακογιάννη.
Από τη Κυριακή ο Καραμανλής επέστρεψε στη συνήθη ψυχραιμία των αποστάσεων και την αντιμετώπιση των εξελίξεων με αυτοσαρκασμό και χιούμορ και έτσι θα συνεχίσει για μεγάλο διάστημα. Το περιβάλλον του θεωρεί αυτονόητο ότι θα σεβαστεί την πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως έκανε και με τον Σαμαρά, θεωρώντας ότι η αξιολόγησή της πρέπει να γίνει στις επόμενες -με νίκες- εκλογές και όχι στα κομματικά παρασκήνια.
Οι δικοί του σημειώνουν ότι «είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει» και η αντίθεσή του σε κάθε απόπειρα διάσπασης από οποιονδήποτε είναι αυτονόητη. Οι ίδιοι σημειώνουν ότι ο πρώτος που είχε αρχίσει από καιρό να επισημαίνει ότι καραμανλικός μηχανισμός δεν είναι πολιτική πλατφόρμα, είναι ο ίδιος ο Καραμανλής.
Από αυτή την άποψη η εσωκομματική ήττα του καραμανλικού μηχανισμού τον απελευθερώνει. Στο εξής δεν έχει να διαφυλάξει καμία κιβωτό γύρω απ’ το όνομα. Ό,τι πρόκειται να συμβεί θα συμβεί με βάση το πολιτικό εκτόπισμα καθενός. Ίσως η εκλογή Μητσοτάκη σημαίνει το τέλος της σιωπής του Καραμανλή.
