Του Γ. Λακόπουλου
Οι έμπειροι πολιτικοί παρατηρητές διακρίνουν ότι τα τελευταία 24ωρα ο Αλέξης Τσίπρας με τις εμφανίσεις του έδωσε άλλον αέρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Τον συνδράμει και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης βεβαίως που πήρε αυτάρεσκα επάνω του το παιχνίδι της ΝΔ.
Τα φαινόμενα δεν απατούν: η διαφορά κλάσης ανάμεσα στους δυο άνδρες ως προς το ύφος της δημόσιας παρουσίας, τα επικοινωνιακά χαρίσματα, αλλά και την γνώση των ελληνο-κοινοτικών σχέσεων αυτή την περίοδο, άλλαξε τα συμφραζόμενα της πορείας προς την κάλπη. Αν τα άλλαξε αρκούντως ώστε ο Τσίπρας να πετύχει τους εκλογικούς στόχους του θα φανεί όταν ανοίξουν οι κάλπες.
Προς το παρόν αυτό που φάνηκε ήταν η υπεροχή Τσίπρα έναντι των αντιπάλων του στον ανοιχτό χώρο. Ειδικά οι εμφανίσεις του στον Χατζηνικολάου και τον Παπαδάκη ήταν υποδειγματικές. Ο επαρχιωτισμός του Μεϊμαράκη, η ξύλινη γλώσσα της Φώφης, ο ξερολισμός του Θεοδωράκη, η παρακμή του Λαφαζάνη επισκιάζονται από την επικοινωνιακή ακτινοβολία του Τσίπρα επί της οθόνης. Είτε βρίσκεται στα τηλεοπτικά τραπέζια, είτε αγορεύει στις πλατείες.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι, αν το εμφανιζόμενο δημοσκοπικά ως αμφίρροπο εκλογικό παιχνίδι απολήξει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό θα είναι έργο Τσίπρα. Αποτέλεσμα της προσωπικής του ικανότητας να επιχειρηματολογεί με πειστικότητα. Να αναδεικνύει τα πλεονεκτήματα της πολιτικής του και να εξαφανίζει τα μειονεκτήματα. Να αποφεύγει τις παγίδες και να παρουσιάζει τα πράγματα από τη δική του οπτική γωνία. Είναι ένας ιδανικός χειριστής του λόγου που επιβάλλεται στο ακροατήριο του με τα προσωπικά του χαρίσματα -ιδίως συγκρινόμενος με τους ανταγωνιστές του παρά με την πολιτική του.
Στις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του ο Τσίπρας δεν σάρωσε μόνο τους αντιπάλους του και την καθεστωτική νοοτροπία τους, την προφανή ασχετοσύνη τους σε βασικά στοιχεία της συγκυρίας και την διαπλεκόμενη ενοχή τους. Σάρωσε και την αποτυχημένη διακυβέρνηση το επτάμηνου του, τις αστοχίες του στα πρόσωπα , τους υπουργούς -καρικατούρες, και τις αντιφάσεις της διαδρομή του.
Είχε εναντίον του την απόλυτη απόκλιση ανάμεσα στον προηγούμενο προεκλογικό λόγο του και τον σημερινό σε ότι αφορά την αναγκαστική σύνδεση της ελληνικής οικονομίας με το δανεισμό και τα μνημόνια.
Αλλά αυτός που αντί να σκίσει το δεύτερο Μνημόνιο υπέγραψε το τρίτο, είχε με το μέρος του την καλύτερη γνώση των διαπραγματεύσεων και των λεπτών αποχρώσεων στις σχέσεις με τους δανειστές- εταίρους. Και κυρίως καλύτερη αίσθηση της συλλογικής διάθεσης απέναντί τους. Οι αντίπαλοι του είχαν εμφανή άγνοια των ευρωπαϊκών πραγμάτων αυτή την περίοδο και αρκέσθηκαν σε χοντροειδείς συνθηματολογίες εναντίον του. Με άλλους αντιπάλους θα τα έβρισκε μπαστούνια.
Είχε εναντίον του τον απολογισμό ενός υπουργικού συμβουλίου που απέτυχε πλήρως -με μόνη πανθομολογούμενη εξαίρεση τον Γιάννη Πανούση. Οι μισοί υπουργοί άφησαν κεραμιδαριό σε ότι ανέλαβαν -αλλά επιβραβεύτηκαν τοποθετούμενοι στις λίστες. Οι άλλοι μισοί απομακρύνθηκαν από τον ίδιο γιατί ήθελαν να κάνουν τη χώρα κεραμιδαριό με τις ‘εναλλακτικές λύσεις’ τους. Αλλά αυτός -που δεν προσέθεσε ως τώρα ούτε ένα νέο πρόσωπο στον κύκλο των υποψηφίων για το νέο υπουργικό του συμβούλιο- κατάφερε να αναδείξει τον κίνδυνο να επιστρέψει δια του Μεϊμαράκη η ομάδα Σαμαρά, με τον Μάκη, τον Άδωνι, τη Σοφία και τα άλλα παιδιά.
Έχει εναντίον του την απραξία του ως τώρα στην αντιμετώπιση της διαπλοκής και των νταβατζήδων -πέρα από τα μεγάλα λόγια. Αλλά είχε υπέρ του ότι απέναντί του βρίσκονται τα πιο καλά βλαστάρια της διαπλοκής και εκείνοι που υπέταξαν την εξουσία της πολιτικής στην εξουσία του χρήματος. Με αντιπάλους χωρίς σκελετούς στα συρτάρια τους θα έπρεπε να απολογείται, για όσα δεν έκανε στο κράτος, στη διαφάνεια, στην εξυγίανση και την αξιοκρατία. Αλλά όταν οι άλλοι για 40 χρόνια έκαναν χειρότερα τι να του καταλογίσουν για ένα εξάμηνο;
Εν πάση περιπτώσει όμως το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι απλό: ο προεκλογικός Τσίπρας υπήρξε κυρίαρχος. Αλλά το έργο το έχουμε ξαναδεί. Το θέμα είναι ποιος θα είναι ο μετεκλογικός Τσίπρας. Το Μνημόνιο Νο3 προοιωνίζεται τον Τσίπρα Νο2 ή θα επιστρέψουμε στον Τσίπρα του παρελθόντος Ιανουαρίου;
Ενδεχομένως τα επικοινωνιακά πλεονεκτήματα, αρκούν για να κρύψει ένας υποψήφιος πρωθυπουργός τα σκουπίδια κάτω από το χαλί και να κερδίσει τις εκλογές. Αλλά αυτό έχει ημερομηνία λήξης. Όταν κερδίσεις τις εκλογές πρέπει και να κυβερνήσεις.
Ο υπέρτερος λόγος του Τσίπρα μπορεί να του ανοίγει το δρόμο της επιστροφής στο Μέγαρο Μαξίμου, αλλά δεν θα τον βοηθήσει να παραμείνει για πολύ αν διαχειριστεί την ενδεχόμενη νέα εντολή με τον τρόπο που διαχειρίσθηκε την προηγούμενη.
Εδώ αναδύονται ερωτήματα στα οποία ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δώσει απαντήσεις, ούτε επέτρεψε να διαφανούν εμμέσως. Αυτά τα ερωτήματα είναι συγκεκριμένα:
Θα συνεχίσει τον -ανατριχιαστικό για τη δημοκρατική παράταξη- εναγκαλισμό με τον Καμμένο που τον οδήγησε ακόμη και στον εξευτελισμό να υπογράφει την υπουργοποίηση του Χαϊκάλη;
Θα συνεχίσει την ανάθεση κρισίμων τομέων σε όσους έχουν δώσει ήδη αρνητικά δείγματα γραφής; Θα ξαναδούμε γύρω από το οβάλ γραφείο του υπουργικού συμβούλιου το ζεύγος Δρίτσα -Χριστοδουλοπούλου, τον Μπαλτά και τους λοιπούς που, αν μη τι άλλο, είναι ανεπαρκείς και ακατάλληλοι για την κυβέρνηση μιας μιας ευρωπαϊκής χώρας; Θα ξαναδούμε τον Mπάρμπα Αλέκο σε ρόλο υπουργού άνευ αντικειμένου να περιφέρεται σε στούντιο από στούντιο με τους φραπέδες;
Θα τοποθετηθούν σε κρίσιμους θεσμικούς ρόλους πρόσωπα σαν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και θα επαναληφθεί το φαινόμενο υπουργών που δεν ακολουθούν την κυβερνητική γραμμή, αλλά παραμένουν υπουργοί; Θα ανέλθει στη νέα Κοινοβουλευτική Ομάδα με βουλευτές που έβαλε στη Βουλή ο ίδιος με τη λίστα, αλλά δεν θα ψηφίζουν όσα περιλαμβάνονται στο πλαίσιο με το οποίο εξελέγησαν -δηλαδή την ανάγκη εφαρμογής όσων περιλαμβάνει το Μνημόνιο;
Αν η προσωπική υπεροχή του Αλέξη Τσίπρα έναντι των αντιπάλων του τον κάνει ξανά πρωθυπουργό θα έχει αυτή τη φορά συνείδηση ότι οι πολίτες έδωσαν την εντολή σ’ αυτόν και όχι στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ; Θα παίρνει τις αποφάσεις στο Μέγαρο Μαξίμου και όχι στην Κουμουνδούρου;
Θα έχει αίσθηση ότι είναι πρωθυπουργός χώρας μέλους μιας Ένωσης στην οποία ισχύουν κανόνες ή θα επαναφέρει τις θεωρίες για τις κόκκινες γραμμές που του στέρησαν την εμπιστοσύνη των εταίρων; Θα δείξει ότι κατάλαβε τι ακριβώς είπε ο Γιούνγκερ στην τελευταία ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο;
Πάνω από όλα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ο μόνος τρόπος να συνδεθεί με την πορεία εξόδου από την κρίση και να μείνει στην Ιστορία είναι να ακολουθήσει τον ευρωπαϊκό δρόμο: Να υλοποιήσει χωρίς ταλαντεύσεις όσα ο ίδιος υπέγραψε και δι’ αυτών να προκαλέσει ένα ισχυρό αναπτυξιακό σοκ στη χώρα, ώστε να την καταστήσει ελκυστικό χώρο επενδύσεων που την επαναφέρουν στην τροχιά της ευημερίας μεσοπρόθεσμα.
Ο Τσίπρας παραμένει η πιο λαμπερή υποψηφιότητα για την πρωθυπουργία και σ’ αυτές τις εκλογές. Το ερώτημα είναι αν άλλαξε ο ίδιος και αν θα ακολουθήσει άλλη πολιτική και άλλη μέθοδο διακυβέρνησης. Αν θα δώσει τις σωστές απαντήσεις στα προηγούμενα ερωτήματα.
Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι αν κερδίσει τις εκλογές και δεν ακολουθήσει το μόνο δρόμο που ανοίγεται μπροστά του, πολύ σύντομα θα αντιληφθεί ότι η νίκη του θα είναι η τιμωρία του.
