Του Νίκου Λακόπουλου
Ήταν ηλίου φαεινότερον, από το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σήμαινε περισσότερη φορολογία. Μια λίστα δώρων για τους ψηφοφόρους με όρους επιστημονικού λαϊκισμού. Ο Αλέξης είχε καταγράψει όλα τα νέα επαγγέλματα, είχε μετρήσει τις ψήφους τους κι αν τον προπερασμένο αιώνα- όπως γράφει ο Παπαδιαμάντης- ο πολιτευτής κέρδιζε τις εκλογές με υποσχέσεις για ένα ζευγάρι παπούτσια, ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν απλόχερα “τσαρούχια για όλους”.
Που θα έβρισκε τα λεφτά; Θα εξασφάλιζε -αρχικά- 1300 ευρώ για όλους. Τώρα πανηγυρίζει που δεν θα μειώσει κι άλλο τα 400, αλλά θα δώσει και …εφτά ευρώ στους χαμηλόμισθους δημόσιους υπαλλήλους. Στο πρόγραμμα δεν υπήρχε τίποτα που να αφορά το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, την ταξική δομή, τον παρασιτισμό, την δομή της οικονομίας. Όλα αφορούσαν το κράτος, την φοροδιαφυγή, το ταμείο. Αλλά αν χτυπήσουμε την φοροδιαφυγή θα αυξηθεί ο πλούτος της χώρας; Tώρα πια οι φοροφυγάδες δεν είναι η “Ολιγαρχία”. Είναι οι υδραυλικοί, οι αγρότες, όσοι πήραν -παράνομα- το ΕΚΑΣ!
Ο σοσιαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ, αν και αποφεύγει τέτοιες λέξεις- όσο λατρεύει τις λαμπάδες στις Εκκλησίες, είναι ένα Πρόγραμμα ΕΣΠΑ. Αυτό και μόνο αναιρεί την κρυφή ή φανερή πρόθεση να φύγουμε από την “ΕΟΚ των μονοπωλίων” -παλιά στρατηγική της παραδοσιακής Αριστεράς. Δεν θα φύγουμε από το ΝΑΤΟ, αλλάξανε τα πλάνα. Η ιδεολογία γίνεται έτσι εργαλείο της πολιτικής. Κι η πολιτική αυτή δεν μπορεί να αλλάξει την Οικονομία. Τι μένει; H φορολογία ως μέσο ανισοκατανομής του πλούτου -υπέρ των φτωχών που είναι και ψηφοφόροι μας απέναντι στους “μένουμεευρωπαίους” που πρέπει να πληρώσουν για όλα.
Κι έτσι, δυο χρόνια μετά οι “τοκογλύφοι-εκβιαστές” έχουν έναν καλό σύμμαχο στην Ελλάδα- που πριν ήταν πειραματόζωο. Ο ίδιος ο Σόιμπλε χαρακτηρίζει την αύξηση του ΦΠΑ, “ανοησία”. Τα λογιστικά της αγοράς λένε πως αυξάνοντας π.χ. τον φόρο στα τσιγάρα, μειώνεις την κατανάλωση -ή αυξάνεις το λαθρεμπόριο- και δεν πρόκειται να εισπράξεις τους φόρους. Η κυβέρνηση ξεπουλάει τα πάντα πια προκειμένου να την δανείσουν οι “τοκογλύφοι-εκβιαστές”, τους οποίους ο Αλέξης απειλούσε ότι θα διαγράψει το χρέος. Τελικά απομείωση, αλλά της πολιτικής ηθικής. Η Αριστερά δεν είναι εδώ. Κάποιος άλλος χρησιμοποιεί το προφίλ της.
Το τραγικό για τον Τσίπρα είναι πως θα μπορούσε να πάρει τις εκλογές με ένα τρόπο φυσικό, ως διάδοχος ενός χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος, χωρίς να εκτεθεί σε ένα λαϊκισμό που τώρα πληρώνει με προπηλακισμούς υπουργών. Από τα κάγκελα που έβγαλε από τον Βουλή, κάγκελα παντού. Περίπου τριάντα αστυνομικοί- μόνο!- φυλάνε το σπίτι του Φλαμπουράρη. Η κυβέρνηση στηρίζεται σε 153 βουλευτές- που υπέγραψαν αν θυμάστε συμβόλαιο ότι πρέπει να παραιτηθούν αν διαφωνήσουν-και ένα ποσοστό 15% του εκλογικού σώματος. Δεν έχει την εμπιστοσύνη του λαού και μόλις περάσει το καλοκαίρι θα φανεί αν έχει και την ανοχή του.
Θα μπορούσε – ο Αλέξης- να περιμένει, ακόμα και να στηρίξει- έμμεσα- τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο- μαζί με τον Κουβέλη, να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά και νάρθει αργότερα, ως μόνος κυρίαρχος, να εφαρμόσει την ρήση πως αιωνίως οι συντηρητικοί βάζουν σε τάξη το κράτος κι έρχονται οι σοσιαλιστές να το… διαλύσουν σκορπώντας τα χρήματα! Αλλά- από υπέρμετρη φιλοδοξία κι ανασφάλεια βιαζόταν. Κατά βάθος, ήξερε καλά, πως η Ιστορία δεν τον περιμένει. Κι έτσι η πρώτη φορά “κυβέρνηση Αριστεράς” θα μείνει στην ιστορία για τα κάπιταλ κοντρόλς, μια ρήξη που δεν έκανε, την παρολίγο εισβολή στο Νομισματοκοπείο και τις κορώνες του Τσίπρα- Καμμένου για τους προδότες, τις αγορές που θα χορεύαν πεντοζάλη, την εφαρμογή ενός προγράμματος που κατήγγειλε- και καταγγέλει ακόμη!- που μόνο ο Πινοσέτ εφάρμοσε- όπως λέει ο θεωρητικός της ταξικής πάλης Κατρούγκαλος.
Η συνέχεια είναι γνωστή με τον ΣΥΡΙΖΑ να διαδηλώνει εναντίον του, την υπουργό που πιστεύει ότι δεν έγινε μνημονιακή, επειδή ψήφισε μνημόνιο κι άλλον υπουργό που είναι πιο σαφής. Δεν έχει σημασία η συμφωνία, αλλά ποιος θα την εφαρμόσει! Το διαδίκτυο κάνει πάρτι με τις δηλώσεις- ουρλιαχτά ψευτοπατριωτισμού- του συγκυβερνήτη Καμμένου- που τώρα καταγγέλει τον εαυτό του γιατί ψηφίζει μέτρα “αντισυνταγματικά”. Οι φωτό με τον Τσίπρα διαδηλωτή, ενάντια στην “παγκοσμιοποίηση”, ενάντια στον ΕΝΦΙΑ, την αύξηση του εισιτηρίου, τους φόρους. Ζούμε κωμωδία ή δράμα;
Οι νέες “μαρξιστικές” αναλύσεις λένε πως η ταξική πάλη διεξάγεται ανάμεσα σε νέους και παλιούς ελεύθερους επαγγελματίες. Ο μύθος της Ολιγαρχίας έχει καταρρεύσει. Ο ταξικός εχθρός είναι οι “μαντηλάκηδες” και ο κομμουνισμός ισότητα στη φτώχεια. Στο κάτω-κάτω μπορείτε να ζήσετε χωρίς να καπνίζετε και να πίνετε καφέ, αστικές συνήθειες που πρέπει να τελειώσουν. Η ταξική πάλη διεξάγεται ανάμεσα σε όσους ψήφισαν “Ναι” -δηλαδή τους “ευρωπαϊστές” και όσους ψήφισαν ‘Όχι” -δηλαδή Συριζαίους, Χρυσαυγίτες, ευρωσκεπτικιστές, ίσως και την Αρχιεπισκοπή. Αλλά θα τους βρει τους οπαδούς του Ναι- η Εφορία, όπως λέει ο εκπρόσωπος με το μπλουζάκι των Joy Division. H κόλαση γίνεται τέλεια όταν ένας υπουργός δηλώνει πως μας μισούνε που ….αυξήσαμε τις κατώτατες συντάξεις.
Μας κυβερνούν όσοι διδαχτήκανε την “ταξική πάλη” από εικονογραφημένες εκδόσεις- τύπου Μίκυ Μάους- “Ο Μαρξ για αρχάριους”, “Μάθετε το Κεφάλαιο σε 10 λεπτά” και μπροσούρες της ΚΝΕ. Δεν είναι παράξενο που πιστεύουν πως ο Λένιν ήταν ο μαιτρ του συμβιβασμού, όπως μας διδάσκει ο Νίκος Φίλης. Η “διαπραγμάτευση” γίνεται λοιπόν με στόχο τον συμβιβασμό και η λιτότητα έχει στόχο να αποφύγουμε την …λιτότητα. Η “Αριστερά” είναι κληροδότημα και ιδιοκτησία. Η κατάληψη της εξουσίας αυτοσκοπός. Το πιο σπουδαίο έργο του Μαρξ είναι το ‘Πως να μπείτε στο δημόσιο”.
Ο ίδιος ο Τσίπρας -που θα συνεργαστεί ακόμα και με τον διάβολο- σαν τον Λένιν (!) μεγάλωσε διαβάζοντας Μαρξ, Χέγκελ (!)- ίσως εννοεί Ένγκελς) και …Αστερίξ. Μόνο που ποτέ δεν είπε κάτι τέτοιο ο Λένιν. Ο Μαρξ, αν ζούσε, δεν θα ήταν …Συριζαίος. Η ταξική συνείδηση δεν είναι “πρόσημο”. Κι όσοι έχουν την ανάγκη να υποδύονται τον Τσε Γκεβάρα, ενώ πρόκειται για μικροαστούς “χαμένους την μετάφραση” ή φοράνε μπλουζάκια με τους Joy Division -με σαράντα χρόνια καθυστέρηση- πουλάνε επανάσταση, όπως ο άνθρωπος με την μερσεντές δίπλα στα τρακτέρ που φώναζε στο κινητό πως Απόψε θα γίνει το Νέο Κιλελέρ!
Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα -από την εποχή της ‘Αλλαγής” και της τηλεόρασης- σε μια χώρα που δεν έχει μνήμη, ούτε επίγνωση της ιστορίας της, εξελίσσεται ως ένα σόου σε ένα πολιτισμό εικόνας, που δεν έχει σημασία τι λες, αλλά τι φοράς όταν το λες. Οι πολιτικοί μοιάζουν με πλασιέ, τα νέα κινήματα μυρίζουν ναφθαλίνη, τα κόμματα είναι προϊόντα διαφήμισης, που συχνά έχουν τους ίδιους λογογράφους. Τουλάχιστο δυο υπουργοί εμφανίζονται με την εικόνα του Άρη Βελουχιώτη στο γραφείο τους, αλλά που είναι το άλογό του; Χωράει στο σαλόνι τους ή μήπως είναι απλώς ντεκόρ, ένα σουβενίρ από την Αριστερά που Χάθηκε. Είναι ο Πολάκης κι ο Κυρίτσης ο Ζαπάτα ή ο Μαρίνος Αντύπας;
To γελοίο, το κιτς, το να νομίζεις ότι είσαι κάποιος άλλος από αυτόν που είσαι απλώνεται πάνω από τη χώρα. O πολιτικός αναχρονισμός, το να ζεις την Ιστορία σαν φαντασίωση, ο κομματικός ναρκισσισμός, όπου η Αριστερά, η Ιστορία, το Μέλλον -σου ανήκουν εξηγούν θαυμάσια το σουρεαλιστικό θέαμα που ζούμε. Είτε πρόκειται για υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, είτε πρόκειται για πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ που μιλάνε σα να μη ήταν ποτέ στην κυβέρνηση, η συμπεριφορά του “ανθρώπου που δεν ήταν εκεί” δείχνει ψυχολογικές διαταραχές.
Οι άνθρωποι δεν ζουν εδώ και τώρα. Είναι εκτός τόπου και χρόνου, καρικατούρες, κλόουν, σούπερ ήρωες που σηκώνονται- όπως ο Κατρούγκαλος για την φωτογράφιση- στις μύτες των ποδιών τους, να φανούν πιο ψηλοί. Όπως ο Τσίπρας που μιλά- χωρίς γραβάτα- πάνω σε ένα καφάσι πριν τις εκλογές για να φαίνεται πιο ψηλός. Όπως ο βασιλιάς, ο Κωνσταντίνος, που αγωνίστηκε εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου να νομιμοποιήσει το ΚΚΕ και να φέρει την απλή αναλογική, αλλά δεν…
Ο Αλέξης θα ήταν ηγέτης, αλλά δεν. Κι όλοι αυτοί οι Κούφιοι Άνθρωποι θα ήταν πιο χρήσιμοι, πιο σπουδαίοι και πιο σημαντικοί, αν ήξεραν ποιοι είναι κι ας ήταν νάνοι. Αρκεί να ήταν μια φορά αληθινοί και μια στιγμή -που λείπει ο φακός- να ήταν ο, έστω ασήμαντος, εαυτός τους. Να μην ήταν οι άδειοι, οι κούφιοι άνθρωποι σαν αυτούς που λέει ο ποιητής: “Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι/ Είμαστε οι παραγεμισμένοι άνθρωποι /Που σκύβουμε μαζί/ Καύκαλα μ’ άχερα γεμάτα. Αλίμονο!”
