Tου Γ. Λακόπουλου
Από τις πρώτες συνεδριάσεις της νέας Βουλής προέκυψαν δυο διαπιστώσεις. Πρώτη: τα κόμματα της αντιπολίτευσης αναζητούν μεταξύ των επικεφαλής τους κάποιον να αντιμετωπίσει στην πολιτική αντιπαράθεση, ιδίως εντός του Κοινοβουλίου, τον Αλέξη Τσίπρα. Δεύτερη: αυτός πολιτικός αρχηγός δεν υπάρχει. Ούτε μπορεί να βρεθεί στις γραμμές της ΝΔ, όποιος και αν αναδειχθεί αρχηγός στη ΝΔ– εκτός αν αναλάμβανε ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής, που δεν προβλέπεται.
Ούτε οι επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού μπορούν να σταθούν απέναντί του. Συνεπώς ο Πρωθυπουργός μένει χωρίς αντίπαλο και καθώς δεν έχει μπροστά του εκλογικά εμπόδια ως το τέλος της τετραετίας μόνο από το εσωτερικό του κόμματός του κινδυνεύει. Η αντιπολίτευση δεν διαθέτει ηγέτες να τον αντιμετωπίσουν.
Σε ό,τι αφορά τη ΝΔ θα βγάλει αρχηγό στον οποίον ο Τσίπρας θα στέλνει λουλούδια μετά από κάθε κοινοβουλευτική μάχη- όποιος και αν είναι . Αλλά και οι επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού δεν μπορούν να σταθούν απέναντι στον ταλαντούχο πρωθυπουργό. Είναι σαν να κλέβει εκκλησία κάθε φόρα που αντιπαρατίθεται με τη Φώφη ή με τον Σταύρο.
Συνεπώς δεν υπάρχει λύση; Υπάρχει, αν αυτά τα δυο κόμματα αποφασίσουν να δεχθούν μια ιδέα που έπεσε ήδη στο τραπέζι και την συμπληρώσουν με μια άλλη ιδέα που θα προκύψει εκ των πραγμάτων. Η πρώτη ιδέα είναι να συνενώσουν τις κοινοβουλευτικές ομάδες τους σε μία, που θα καταλάβει τη θέση της τρίτης δύναμης στη Βουλή. Και η δεύτερη να ορίσουν κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο αυτής της νέας ομάδας τον Βαγγέλη Βενιζέλο.
Μπορεί να καταλογίσει κανείς πολλά στον πρώην αντιπρόεδρο για τον τρόπο που χρησιμοποίησε τα πολιτικά προσόντα του και για τον τρόπο που λειτούργησε ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Και θα έχει δίκιο. Το απέδειξαν άλλωστε οι εξελίξεις. Για ένα όμως δεν μπορεί να έχει κανείς αμφιβολία: στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι είναι ανίκητος.
Ο λόγος του από το βήμα της Βουλής είναι αποθεωτικός. Η ρητορική του καθηλώνει ακόμη και τους πιο επιφυλακτικούς αντιπάλους του. Η χρήση του λόγου σε συνδυασμό με την οξυδέρκεια και τη βαθιά γνώση των θεμάτων τον καθιστά ιδανικό αντίπαλο του σημερινού πρωθυπουργού. Η ικανότητά του να επινοεί όρους και φραστικά σχήματα τον καθιστά εφάμιλλο του Γεωργίου Παπανδρέου και των παλαιών κοινοβουλευτικών ιερών τεράτων.
Απαλλαγμένος από το βάρος του επικεφαλής ενός κόμματος σαν το ΠΑΣΟΚ- με το οποίο ο Βενιζέλος δεν είχε ποτέ πραγματική ταύτιση και συνεπώς δεν μπορούσε να το εκφράσει –ειδικά στην περίοδο της παρακμής του- θα είναι το ιδανικό αντίπαλο δέος για την κυβέρνηση, τον Πρωθυπουργό και τους υπουργούς του. Ποιος άλλος μπορεί να αρθρώσει δομημένο αντιπολιτευτικό λόγο απέναντί του;
Εφόσον, λοιπόν, η Φώφη Γεννηματά και ο Σταύρος Θεοδωράκης, πιστεύουν ότι η χώρα δεν αντέχει για μεγάλο διάστημα την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να οργανώνουν πολιτικό αγώνα εναντίον της. Και αυτός ο αγώνας πρωτίστως θα εξελιχτεί στη Βουλή. Εκεί χρειάζεται βαρύ πυροβολικό, ήτοι ένα πρόσωπο με κοινοβουλευτικό προφίλ που δεν διαθέτουν οι ίδιοι. Μπορεί να είναι καλοί ως αρχηγοί των κομμάτων τους, αλλά ως κοινοβουλευτικοί παράγοντες δεν θα καταφέρουν ποτέ να πλήξουν καίρια το πρωθυπουργικό προφίλ και την κυβερνητική εικόνα. Αν περιμένει κανείς να το πετύχει αυτό κάποιος από την σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, θα περιμένει πολύ.
Κατά γενική ομολογία ο Βενιζέλος έχει αυτά τα προσόντα. Είναι ευκαιρία λοιπόν να τεθεί επικεφαλής των δύο Κοινοβουλευτικών Ομάδων ως τις επόμενες εκλογές, οπότε τα γεγονότα θα καθορίσουν και τις οριστικές σχέσεις μεταξύ τους. Τουλάχιστον μ’ αυτόν τον τρόπο θα υπάρχει αντιπολίτευση υψηλού επιπέδου και συγκροτημένη πολιτική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση. Αυτό άλλωστε δεν είναι το παιχνίδι της Δημοκρατίας;
