Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Είναι περίεργο ότι οι διεκδικητές της ηγεσίας και όσοι ενδιαφέρονται να τους περιβάλλουν στην επόμενη φάση, δεν κατάλαβαν το βασικό στοιχείο της πορείας τους προς τις αρχαιρεσίες τους: ουδείς εκτός των τειχών τους ασχολείται μαζί τους.
Όλα τα είχαν στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Κασσελάκης τους έλειπε. Το κόμμα που μέχρι πριν μερικούς μήνες νόμιζε ότι μπορούσε να ξανακυβερνήσει βρίσκεται σε κρίση – με το επιβαρυντικό στοιχείο ότι δεν την έχει συνειδητοποιήσει.
Αν τα στελέχη του ήταν ήρωες αρχαίας τραγωδίας, θα προσωποποιούσαν απολύτως την έννοια της τραγικής ειρωνείας, όπως την όρισε ο Μαρωνίτης: «αγνοούν ότι βρίσκονται μπλεγμένοι στη μοίρα τους και νομίζουν ότι θα νικήσουν».
Για την ακρίβεια, πρώτα νομίζουν ότι θα νικήσουν ο ένας τον άλλον και μετά θα νικήσουν τη Δεξιά του Μητσοτάκη, την οποία αντιμετωπίζουν ως …παρένθεση- τρομάρα τους.
Ακόμη και τώρα που δεν έχουν ανάμεσά τους τον Τσίπρα που φαίνεται ότι τα έκανε όλα στραβά, για να υπάρχουν τόσοι πρόθυμοι να τα διορθώσουν, μόλις γύρισε την πλάτη.
Είναι περίεργο ότι οι διεκδικητές της ηγεσίας και όσοι ενδιαφέρονται να τους περιβάλλουν στην επόμενη φάση, δεν κατάλαβαν το βασικό στοιχείο της πορείας τους προς τις αρχαιρεσίες τους: ουδείς εκτός των τειχών τους ασχολείται μαζί τους. Όχι αδίκως.
Την καλύτερη συμβουλή την έδωσε ο – αντι ΣΥΡΙΖΑ– αρθρογράφος της Καθημερινής Μιχάλης Τσιντσίνης: «Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επιβιώσει μόνο αν επιχειρήσει ερήμην του υπάρχοντος ΣΥΡΙΖΑ». Και από τα ΝΕΑ ο, ιδίων διαθέσεων, Μιχ. Μήτσος συμπλήρωσε: «Αν ο Κασσελάκης δεν τα καταφέρει- να γίνει αρχηγός- μπορεί πάντα να τον πάρει ο Μητσοτάκης».
Πιο απλά τους κρεμάνε κουδούνια. Αλλά το θέαμα έχει και στοιχεία απόγνωσης, σε βαθμό που δεν ενδιαφέρονται ούτε οι θερινές επιθεωρήσεις- όσο υπάρχει ακόμη το είδος. Τι γέλιο να βγει από ένα κόμμα που έπεσε από τον 30ο όροφο και καθώς περνάει από τον 15ο λέει: ως εδώ καλά πάμε;
Οι 3+1 υποψήφιοι πρόεδροι, που ξαφνικά έγιναν 3+1+1, διεκδικούν τη ψήφο του αγνώστου εκλογέα σαν ξένοι στην ίδια πόλη. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους, με τους δικούς του λογαριασμούς και με τους δικούς τους υποστηρικτές- σε μια περίπτωση μάλιστα, εκτός του κόμματος.
Συμπίπτουν μόνο στην εκτίμηση ότι το πράγμα με τον Τσίπρα ήταν χάλια και οι ίδιοι θα τα διορθώσουν. Και στο τέλος θα γίνουν Πρωθυπουργοί. Σιγά το δύσκολο. Εδώ το βλέπει ακόμη και ο Βελόπουλος για τον εαυτό του…
Κάτι αγριάδες που ακούγονται αυτή την εποχή στη θάλασσα έξω από το Σούνιο δεν είναι ο Ποσειδώνας με την τρίαινά του, αλλά ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που βλέπει τι άφησε πίσω. Και μάλλον δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι οι επίγονοί του θα χάσουν και το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πριν από τις επόμενες εκλογές.
Ο Τσακαλώτος θα προτιμούσε να μην είναι καν υποψήφιος και κάνει αγγαρεία. Ο Παππάς δίνει ένα ακόμη πλήγμα στην πολιτική, συνδέοντας την υποψηφιότητά του με τη καταδίκη του από το ειδικό δικαστήριο.
Η Αχτσιόγλου είναι σαν να μετέχει σε διοργάνωση σχολικής γιορτής για την καλύτερη μαθήτρια και την οργάνωση έχουν αναλάβει οι σπόνσορες. Ο Τζουμάκας απλώς επιδιώκει να πολιτικοποιήσει τη διαδικασία -ή όπως έγραψε ο Σκουρής κατεβαίνει «για να επηρεάσει τη φυσιογνωμία και τις πολιτικές θέσεις του κόμματος».
Κι ύστερα ήλθαν οι μέλισσες… Για την ακρίβεια ο Κασσελάκης.
Είναι το φρούτο που όλοι νιώθουν ότι δεν είναι από το δικό τους δέντρο. Αλλά κανείς δεν έχει το θάρρος να ζητήσει από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος να τον αποκλείσει. Για το προφανές: οι προδιαγραφές της υποψηφιότητάς του είναι για άλλο κόμμα.
Απλώς υπολογίζουν, κουτοπόνηρα, ποιον θα βλάψει περισσότερο. Χωρίς να βλέπουν ότι πριν από όλα βλάπτει τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα – λεία του οποιουδήποτε. Μόνο ο Σπίρτζης διασώζεται αρνούμενος, ευφυώς, να πάρει μέρος στο πάρτι της 10ης Σεπτεμβρίου, που τείνει να έχει περισσότερους οικοδεσπότες από καλεσμένους.
Σ’ αυτό το σκηνικό η νοσταλγία των ημερών του Τσίπρα, ακόμη και αν τελικά κατέληξαν στο 18%, είναι εμφανής. Όποιος και αν επικρατήσει, πολύ σύντομα θα έχει πρόβλημα νομιμοποίησης, που θα επικυρώσουν οι δυο προ εξοφλημένες ήττες: στις εκλογές για την Αυτοδιοίκηση και τις Ευρωεκλογές.
Υπάρχει διέξοδος; Στην πολιτική πάντα υπάρχει, αλλά θέλει τόλμη και πολιτική οξυδέρκεια. Παράδειγμα η μπροσούρα του Λένιν «Τι να κάνουμε», για την αντιμετώπιση του οπορτουνισμού στο Κόμμα του – και ας γράφτηκε πριν από 122 χρόνια.
Εν προκειμένου, αυτό που μπορεί να διασώσει τους σπαρασσόμενους Συριζαίους, είναι να ακυρώσουν το Συνέδριο του Σαββάτου– που έτσι κι αλλιώς αναμένεται να εξελιχθεί σε σόου Κασσελάκη.
Να συμφωνήσουν ομόφωνα, στην Κεντρική Επιτροπή, σε προσωρινή ηγεσία κοινής αποδοχής, για ένα χρόνο τουλάχιστον. Με τον Φάμμελο, ή άλλον, αν δεν τους κάνει, για να τρέξει το κόμμα ως τις Ευρωεκλογές, που θα φωτογραφίσουν εκ νέου την κατάσταση στο εκλογικό σώμα.
Ως τότε να μην εμπλακούν ως κόμμα σε καμία από τις περιπέτειες που σχεδιάζει ο Μητσοτάκης, ιδίως στα Ελληνοτουρκικά.
Μετά τις Ευρωεκλογές του 2024 και με βάση τα νέα δεδομένα, όσοι από μείνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, να πάρουν τις αποφάσεις τους, ανάμεσα στις δυο επιλογές που θα έχουν.
-Η μια, να βρουν ένα νέο πρόσωπο χωρίς επιβαρύνσεις, με πολιτική συγκρότηση, προοδευτική κουλτούρα και αντίληψη της διαχρονικής σχέσης του αθροίσματος Αριστεράς- Κεντροαριστεράς με την κοινωνία και να τον στηρίξουν ως τις επόμενες βουλευτικές εκλογές – οπότε θα αποφασίσει για το λογαριασμό ο ξενοδόχος .
-Η άλλη λύση είναι να ξεκινήσουν εν πομπή και να πάνε στον Τσίπρα, για να ζητήσουν την επιστροφή του στο μαγαζί, αφήνοντας στον ίδιο τα υπόλοιπα- έτσι όπως τα έκανε .
Αλλιώς -ας μου επιτραπεί ο προσωπικός τόνος, για να επαναλάβω την αναφορά που έκανα εν συχνά όψει των εκλογών του Μαΐου- θα ξαναγίνει αυτό που έλεγε ο Κολοκοτρώνης: «όσοι επιζήσουν,ας ακούνε των γυναικών τα μοιρολόγια»… Συν το σαρδόνιο γέλιο το Κασσελάκη πλέον.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
