Του Γ. Λακόπουλου.
Θα είναι ο Προκόπης Παυλόπουλος ένας καλός Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Δεν είναι μια απορία γενικώς και αορίστως. Την υποκινεί η ανάγκη πρόβλεψης για την περίπτωση που θα χρειαστεί να χειριστεί στη διάρκεια της θητείας του κρίσιμα πολιτικά θέματα– όμως πχ διαβουλεύσεις για μια άλλη κυβέρνηση από την ίδια Βουλή. Να λειτουργήσει δηλαδή ως ρυθμιστής του πολιτεύματος.
Ότι ξέρει ακόμη και τους τοίχους του προεδρικού Μεγάρου καλύτερα από κάθε άλλον προτού τεθεί καν θέμα να γίνει μόνιμος κάτοικός του, είναι πλεονέκτημα-μαζί με την ιδιότητα του προβεβλημένου νομικού που ξέρει να ακούει την ανάσα του Συντάγματος, πέρα από το γράμμα του.
Το κυριότερο προσόν του Παυλόπουλου όμως είναι το ύφος της δημοσίας παρουσίας του. Όπως ήταν ως ενεργός πολιτικός έτσι είναι και ως πρώτος πολίτης. Ο Κ. Καραμανλής ήταν απόμακρος, ο Σαρτζετάκης παράξενος, ο Στεφανόπουλος ψυχρός.Ο σημερινός πρόεδρος ολοκληρώνει το προφίλ του προέδρου της διπλανής πόρτας , που εγκαινίασε ο Κάρολος Παπούλιας. Απλός και σοφός μαζί. Ταγός και υπηρέτης . Και πάντα πρόθυμος να ζεστάνει τη ατμόσφαιρα με ένα τσίπουρο, < που του έφεραν>.
Με τα τσίπουρα ο Προκόπης δεν έχει πολλά πολλά- άλλωστε τι τσίπουρο να παράγει η Καλαμάτα. Μπορεί όμως θαυμάσια να φτιάξει ατμόσφαιρα οικειότητας με μια πορτοκαλάδα. Είναι τόσο ανθρώπινος που αμφιβάλεις αν μπήκες στο σαλόνι του αρχηγού του κράτους, ή στο γραφείου του καθηγητή πανεπιστημίου που συμβουλεύει πατρικά τους φοιτητές του .
Η αλήθεια είναι ότι η αιφνίδια – τουλάχιστον για όσους δεν ήξεραν πόσα οφείλουν σημερινοί υπουργοί στον υπουργό Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης από τον Δεκέμβρη του 2008- επιλογή του Πρωθυπουργού στο πρόσωπο του , δεν επέτρεψε να προλειανθεί το έδαφος.
Επιπλέον έγινε στόχος ανοίκειας αντιμετώπισης από τους συνήθεις ύποπτους. Το να αποκαλείς τον πρόεδρο τη Δημοκρατίας <Πάκη> δεν είναι μαγκιά -ούτε στην πολιτική ούτε στη δημοσιογραφία.
Εν πάση περιπτώσει ο Πρόεδρος το ανέχθηκε καρτερικά. Όπως καρτερικά αντιμετώπισε και την κριτική για την παρουσία του στην φιέστα της Ζωής Κωνσταντόπουλου για το χρέος. Οσοι τον είδαν στα έδρανα μιας επιτροπής της Βουλής, με την αντιπολίτευση μάλιστα απούσα απόρησαν.
Ο ίδιος δεν επέτρεψε να γίνει γνωστό ότι ήταν μια παγίδα της κυρίας στην οποία έπεσε όχι μόνο ο ίδιος αλλά και ο Πρωθυπουργός: κληθήκαν σε κάτι που θεώρησαν τυπικό και τους βγήκε πολιτικά προβληματικό.
Ο Πρόεδρος χρειάσθηκε να επιστρατεύσει όλη εμπειρία τους στους χειρισμούς για να στείλει καθησυχαστικά μηνύματα προς τους ξένους- όπως προείχε εκείνη τη στιγμή.
Υστέρα από αυτό το περιστατικό ο Προκόπης Παυλόπουλος ξέρει ότι η συγκατοίκηση ενός πολιτικού μεν το δικό του προφίλ και μιας κυβέρνησης με τη ρητορική, τις πολιτικές επιδιώξεις και τις νομοθετικές εξάρσεις ορισμένων σημερινών υπουργών , για να λειτουργήσει θετικά για το πολίτευμα δεν θέλει κόπο θέλει τρόπο. Εκ χαρακτήρας τον έχει .
.
Ήδη από την πρώτη στιγμή αναδεικνύεται ότι θα είναι πρόεδρος ήπιων τόνων αλλά δεν θα είναι ένας βουβός πρόεδρος. Απλώς όμως έλεγε ο Βρετανός φιλόσοφος Αλφρεντ Ουάιτχεντ : <Η τέχνη της προόδου είναι να διατηρείς την τάξη μέσα στην αλλαγή και την αλλαγή μέσα στην τάξη>