Του Γ. Λακόπουλου
Ας παρακάμψουμε τις επιφυλάξεις- ακόμη και τις ανησυχίες ή και τις υποψίες – για την ποιότητα του Δημοψηφίσματος που οργανώνει η κυβέρνηση, παρ’ ότι δεν είναι και τόσο σοφή αυτή η παράκαμψη.
Ήδη υπάρχουν δείγματα για το πώς αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση την άσκηση του υπέρτατου δημοκρατικού δικαιώματος των πολιτών.
– Τα περίεργα ψηφοδέλτια. Ο περίεργος τρόπος συλλογής και ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων. Οι περίεργες δηλώσεις για τη συνέχεια – είτε με το ΝΑΙ είτε με το ΟΧΙ. Οι περίεργες απόψεις του Καμμένου για το ρόλο του στρατού στην εσωτερική ασφάλεια.
Υπάρχουν επίσης πληροφορίες για περίεργες συσκέψεις στις οποίες ο ίδιος δηλώνει ότι προτίθεται να διαθέσει στρατό για τη φύλαξη δημοσίων κτιρίων και βεβαιώνει στις αποθήκες «του» υπάρχει απόθεμα καυσίμων και φαρμάκων. Ο Λαφαζάνης προτιμάει να αναλάβει ο «λαός» τη φύλαξη. Ο Βαρουφάκης αναφέρεται στα I owe you -τις διατακτικές- για την πληρωμή των μισθών. Σα να ετοιμάζονται για μακρά πολεμική αναμέτρηση και όχι για μια τυπική εκλογική διαδικασία.
Λέγεται ότι δύο υπουργοί και ένας ανώτατος κρατικός αξιωματούχος μας διασώζουν ως αυτή τη στιγμή από δυσάρεστες εκπλήξεις. Αλλά αυτά από Δευτέρα…
Τα πραγματικά ερωτήματα
Ας τα παρακάμψουμε όλα αυτά. Μπορεί να υποδηλώνουν ευσεβείς πόθους ορισμένων. Άλλωστε ως αυτή τη στιγμή υπάρχει πολιτική ομαλότητα -παρά το θλιβερό θέαμα με τις κλειστές τράπεζες και την διάλυση της οικονομίας.
Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να παρακάμψει ότι οι πολίτες καλούνται στην κάλπη για να επιλέξουν ή να απορρίψουν μια πρόταση που δεν υπάρχει. Ένα Δημοψήφισμα, τυπικά νόμιμο και προσχηματικά αναγκαίο, στην ουσία καλεί στους ψηφοφόρους να πουν τη γνώμη τους, αλλά όχι για το -ακατάληπτο- ερώτημα που αναφέρεται στο ψηφοδέλτιο. Τα πραγματικά ερωτήματα είναι άλλα και είναι σαν μπαμπούσκα: το ένα μέσα στο άλλο.
Το πρώτο και το προφανέστερο είναι το δίλημμα: ευρώ ή δραχμή. 
Δεν πρόκειται για τεχνική ερώτηση επιλογής ενός είδους νομίσματος, με βάση το χρώμα του, το σχήμα και το βάρος του. Πρόκειται για ουσιαστική επιλογή ανάμεσα στη σημερινή παρουσία της χώρας στο κλαμπ της Ευρωζώνης ή την αποχώρηση, αλλά και την εκδίωξη της –ενδεχομένως- και την περιδίνηση στο κενό.Και από εδώ και πέρα χάνεται η μπάλα. Ξέρει κανείς που το πάει η κυβέρνηση και ποια θα είναι η επομένη μέρα;
-Ένας σκεπτόμενος πολιτικά άνθρωπος το πρώτο που αντιλαμβάνεται ότι αν η χώρα βγει από την προστατευτική ομπρέλα της Ευρώπης θα περιέλθει στο έλεος των γειτόνων της. Η γεωστρατηγική άξια της συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σημαντικότερη από την οικονομική.
-Ένας σκεπτόμενος οικονομικά άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι η ελληνική οικονομία δεν είναι σε θέση να συντηρήσει ένα δικό της νόμισμα. Η παραγωγική ερημοποίηση, η εξαγωγική ανομβρία και οι διαρθρωτικές αγκυλώσεις καθιστούν το πείραμα της δραχμής εκ των προτέρων αποτυχημένο. Είναι δρόμος προς την οικονομική κόλαση- με όποιες προθέσεις και αν τον στρώσει κανείς….
Ρήξη με την Ευρώπη υπέρ της …Δημοκρατίας δεν νοείται. Καμιά άλλη περιοχή του κόσμου δεν είναι πιο δημοκρατική από την Ευρώπη. Μόνο μια υστερική Αριστερά θα ισχυριζόταν ότι προασπίζεται δημοκρατικά δικαιώματα αποστασιοποιούμενη από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Αλλά αυτή δεν θα ήταν Αριστερά, αλλά συνάθροιση, αφελών ή παραφρόνων.
Η ρήξη «για την περηφάνια μας, ρε γαμώτο» που λανσάρει η κυβερνητική προπαγάνδα δεν νοείται δύο φορές. Είναι σα να τραβάς τα σωληνάκια από τον ασθενή στην εντατική για να … τονώσεις το ηθικό του.
Μόνο μυωπικοί ή βαλτοί θα παρέκαμπταν ότι η αντιπαράθεση έχει δυο άκρες. Όταν η κυβέρνηση μιας χώρας χάνει την εμπιστοσύνη των εταίρων της και οι οπαδοί της τους καθυβρίζουν, κάποια στιγμή οι εταίροι θα σηκώσουν το γάντι, προφανώς για να προστατεύσουν τα κοινοτικά και εθνικά τους συμφέροντα.
Αν η Ελλάδα αποκοπεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση που θα βρει τα κονδύλια και τα δάνεια που τη συντηρούν; Η επιδοτούμενη ελληνική γεωργία θα σβήσει. Τα έργα υποδομής θα σταματήσουν. Οι δραστηριότητες που στηρίζονται στο κοινοτικό χρήμα θα ακυρωθούν.
Που θα βρουν λεφτά οι τράπεζες για να ανακεφαλαιωθούν; Όταν ανοίξουν, -και αυτό δεν θα γίνει αν δεν εκτονωθεί η αξίωση καταθετών να αποσύρουν όλα τα λεφτά τους, τα οποία δεν έχουν στα ταμεία τους-, θα λειτουργούν σαν σαράφικα. Εκτός αν η κυβέρνηση βρει δημοκρατικό και εθνικώς υπερήφανον να δημεύσει αυτές τις καταθέσεις.
Αν στη μια περίπτωση ο κίνδυνος με ένα Τρίτο Μνημόνιο -που θα έχει εξασφαλίσει δανειακή αιμοδοσία στη χώρα-, είναι να μειωθούν συντάξεις και να αυξηθούν φόροι,στην άλλη ο κίνδυνος είναι να μην υπάρχουν καθόλου συντάξεις και να πολλαπλασιαστούν οι φόροι.Πώς αλλιώς θα συντηρηθεί και θα ξεχρεώσει η χώρα; Πώς θα πληρώνει το χρεοκοπημένο ασφαλιστικό σύστημα χωρίς κοινοτικούς πόρους και δάνεια από τους εταίρους;
Ένας λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι αν η Ελλάδα διακόψει τις σχέσεις της με την Ευρώπη, εκτός από την απώλεια της υποστήριξης τους στα μεγάλα εθνικά θέματα, θα πρέπει να επιστρέψει άμεσα τα δανεικά. Αυτά που διαγράφει με παρανοϊκό οίστρο η Κωνσταντοπούλουείναι δάνεια από κράτη με ρήτρες και ισχυρές συμβάσεις, τα οποία οι άλλες κυβερνήσεις θα απαιτήσουν, αλλιώς θα είναι εκτεθειμένες στις λαούς τους. Και θα τα απαιτήσουν σε ευρώ φυσικά.
Το άθροισμα της ντροπής.
Το δεύτερο ερώτημα προκύπτει από το πρώτο: ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην Ευρωζώνη, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή στην ομάδα των πιο προηγμένων κρατών του πλανήτη;
Τα μεγάλα προβλήματα και οι δυσλειτουργίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνιστούν πρόκληση για τους λαούς και τις κυβερνήσεις της. Δεν συνιστούν λόγο αποχώρησης. Πολύ περισσότερο δεν συνιστούν αφορμές για συμπεριφορές που οδηγούν τους εταίρους στο συμπέρασμα ότι αν μας δώσουν τα παπούτσια στο χέρια, θα έχουν όφελος.
Τέλος το τρίτο ερώτημα είναι «ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα». Χωρίς να το καταλάβει ο σημερινός πρωθυπουργός έβαλε τον εαυτό του σε κρίση. Και από αυτή την άποψη έπεσε σε παγίδα. Αφού πέρασε τη θηλιά στο λαιμό του τώρα ετοιμάζεται να κλωτσήσει την καρέκλα, αν ισχύει η στρατηγική της εξόδου από την Ευρωζώνη.
Το κόμμα του κέρδισε με μόλις 36% τις εκλογές του Ιανουαρίου. Αλλά τώρα χρειάζεται 50% για να ξανακερδίσει. Τα κομματικά ποσοστά δεν του αρκούν και μάλλον έχουν υποχωρήσει, γιατί πολλοί άνθρωποι για άλλο τον ψήφισαν και άλλο τους βγήκε. Εκτός αν επιδιώκει να αθροιστεί με τον Καμμένο, που τον έχει δίπλα του έτσι κι αλλιώς και τη Χρυσή Αυγή. Ωραία Αριστερά εκπροσωπεί με αυτό το άθροισμα της ντροπής.
Τι σημαίνει ΝΑΙ και τι ΟΧΙ
Εν πάση περιπτώσει την Κυριακή οι πολίτες θα πάνε στην κάλπη και θα προκύψει ένα αποτέλεσμα. Αλλά το κεντρικό ερώτημα αφορά τη Δευτέρα: ποια θα είναι η συνέχεια στη μια η στην άλλη περίπτωση;
Η επικράτηση του Όχι θα είναι πύρρειος νίκη της κυβέρνησης αλλά καθαρή ήττα για τη χώρα. Είναι προφανές ότι με κανένα τρόπο δεν θα ενισχύσουν τη διαπραγματευτική θέση του πρωθυπουργού. Είναι γιατί δεν θα υπάρχει καμία διαπραγμάτευση, είτε γιατί θα γίνεται με δυσμενέστερους όρους.
Η ελληνική κυβέρνηση θα είναι πλήρως απομονωμένη και αποσυνάγωγη. Όπως έγραφε στη ΝΕΑ ο έγκυρος Μανώλης Σπιθουράκης, ο Έλληνας Πρωθυπουργός είναι ήδη ανεπιθύμητο πρόσωπο στις Βρυξέλλες και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Για ποια ενίσχυση μιλάμε; Εκτός αν η κυβέρνηση αυτό θέλει: να προκαλέσει ακόμη πιο σκληρή αντιμετώπιση από τους εταίρους, για να τη χρησιμοποιήσει ως άλλοθι της αποχώρησης. Ήδη είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο καλλιεργεί τη θυματοποίηση από τη μια και τον αντιευρωπαϊσμό από την άλλη.
Φυσικά οι πολίτες έχουν δικαίωμα να επιλέξουν ΟΧΙ και η επιλογή τους είναι σεβαστή. Αλλά είναι αμφίβολο αν πολλοί από αυτούς έχουν συναίσθηση της σημαίνει η επιλογή τους πρακτικά. Αντίθετα πιστεύουν ότι ωφελούν τη χώρα τους και τον εαυτό τους.
Σ’ αυτούς τους ανθρώπους κανείς δεν απευθύνθηκε με επιχειρήματα και έμειναν στο έλεος της κυβερνητικής προπαγάνδας και της παραπληροφόρησης. Κανείς από τις προηγούμενες κυβερνήσεις δεν απολογήθηκε, δεν ζήτησε συγγνώμη, αλλά εξακολουθούν να τα ρίχνουν ο ένας στον άλλον. Ορισμένοι πονηροί μάλιστα που θέλουν να παίξουν και ρόλο στο μέλλον βρήκαν την ευκαιρία να αυτοπροβληθούν. Και φυσικά ούτε λόγος για αντιπαράθεση τους με τα σημερινή κυβερνητικά στελέχη.
Αν η ρήξη είναι στρατηγική κυβερνητική επιλογή, η επικράτησή της και στην κάλπη θα υποδηλώνει την απόφαση των Ελλήνων να αποκοπούν από την Ευρώπη. Τι σημαίνει αυτό έχει ήδη περιγραφεί.
Αν επιπλέον η κυβέρνηση χρησιμοποιήσει το «όχι» ως νέα «λαϊκή εντολή» για στόχους που δεν έχει αποκαλύψει πριν την καλπη, όπως έκανε και τον Ιανουάριο, θα πρόκειται για την απεχθέστερη αντιδημοκρατική μεθόδευση, καθεστωτικού τύπου.
Αν επιβεβαιωθούν στην πράξη τα σενάρια για έξοδο από την Ευρωζώνη και την υιοθέτηση εθνική νομίσματος, θα αρχίσει το πραγματικό μαρτύριο. Και αν η Αθήνα διαμαρτυρηθεί η απάντηση θα δοθεί με τα δικά της μέτρα: δημοψηφίσματα σε ορισμένες χώρες που θα καταλήγουν στην αξίωση των λαών τους να κοπούν τα κονδύλια προς την Ελλάδα.
Η διέξοδος του ΝΑΙ
Σε περίπτωση επικράτησης του ΝΑΙ η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με τη Δημοκρατία που επικαλείται. Μέχρι στιγμής οι διατυπώσεις του πρωθυπουργού για το τι θα πράξει είναι θολές και αμφιλεγόμενες.
Καθώς θα έχει αποδοκιμάσει, θα έχει τρεις επιλογές: να παραιτηθεί, να προκηρύξει εκλογές ή απλώς να αλλάξει πολιτική και να επιστρέψει στη διαπραγμάτευση με άλλες θέσεις. Κυρίως όμως με ειλικρίνεια και προς τους πολίτες και προς τους εταίρους.
Δύσκολο, αλλά άλλος δρόμος δεν υπάρχει και πρέπει να παραδώσει τα κλειδιά αν δεν είναι σε θέση να τον ακολουθήσει.
Σε κάθε περίπτωση όμως με το ΝΑΙ η παρτίδα θα σωθεί. Οι εταίροι θα αγνοήσουν τη συμπεριφορά μιας παροδικής πλειοψηφίας στην ελληνική Βουλή. Θα λάβουν υπόψη τους το μήνυμα των πολιτών για παραμονή στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και θα συνδράμουν, όπως κάνουν ως τώρα για δεκαετίες.
Η πορεία θα είναι δύσκολη γιατί είναι δύσκολη η έξοδος από τη κρίση και η υπέρβαση της χρεοκοπίας στην οποία η Ελλάδα καταδίκασε μονή της τον εαυτό της. Αλλά θα υπάρχει υποστήριξη, δανεισμός και μέσα για να βγει η χώρα απ’ αυτό το τέλμα. Δεν υπάρχει και άλλο τρόπος άλλωστε. Μέσα στην Ευρώπη υπάρχει ελπίδα. Έξω κάνει πολύ κρύο.
Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται. Τα συμφέροντα της χώρας και οι ανάγκες του λάου τις υπερβαίνουν. Η χώρα υπήρξε και πριν τον Τσίπρα και θα υπάρχει και μετά από αυτόν.
