Του Μελέτη Ρεντούμη
Η πορεία της ελληνικής οικονομίας όπου πολλοί εντός και εκτός χώρας περίμεναν σημαντική βελτίωση και ανάκαμψη δεν επιβεβαιώνεται.
Αντιθέτως το μόνο που τελικά βαίνει προς επιβεβαίωση είναι η προδιαγεγραμμένη πορεία, που είναι η παρατεταμένη ύφεση σε καθεστώς στασιμοχρεωκοπίας εντός του ευρώ.
Η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός έχει επενδύσει πολλά το τελευταίο διάστημα στον εξωτερικό παράγοντα, τόσο εντός όσο και εκτός της Ε,Ε για να λύσει τα προβλήματα της χώρας τα οποία έχουν διεθνείς προεκτάσεις. Πιο συγκεκριμένα, στο προσφυγικό παρά τις ατελείωτες επαφές με την Κομισιόν και την συμφωνία ΕΕ- Τουρκίας, οριστικοποιήθηκε η μακροχρόνια παραμονή των προσφύγων στη χώρα μας με την δημιουργία και συμπληρωματικών κέντρων διαμονής και φιλοξενίας.
Το αποτέλεσμα ήταν εκεί που κάποτε ήταν αντικείμενο αντιπολιτευτικής τακτικής, ν’ανοίξει πάλι το κέντρο της Αμυγδαλέζας για να καλυφθούν οι αυξημένες ανάγκες.
Στο θέμα της μακροοικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής, η κυβέρνηση αναλώνεται σε ανίερες συμμαχίες για μία ακόμη φορά, όπως η συμμαχία του Νότου και η Ευρωμεσογειακή διάσκεψη, όταν τελικά τίποτα από την συγκεκριμένη ατζέντα που αναφερόταν σε μία άλλη πολιτική δεν πρόκειται να προχωρήσει, υπό τις αντιδράσεις της Γερμανίας και άλλων χωρών.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση κάνει τα πάντα για να κερδίσει έστω και στα χαρτιά ένα λεκτικό που θα μπορέσει να το αξιοποιήσει ως αντιμνημονιακή ρητορική μέσα στο Μνημόνιο, προς τέρψιν του αριστερού ακροατηρίου, αλλά και αυτό ακόμα πλέον δεν περνάει καθώς τα επιχειρήματα έχουν εκμηδενιστεί μέσα στο νοσηρό κλίμα της επενδυτικής απραξίας και της υψηλής ανεργίας.
Επίσης η κυβέρνηση αρέσκεται να μιλά για το παράλληλο κράτος και το παράλληλο τραπεζικό σύστημα, ως πολιτική ανάπτυξης και ανάκαμψης, ενώ το μόνο που ως ώρας έχει επιτευχθεί, είναι οι χιλιάδες προσλήψεις στο στενό δημόσιο τομέα με συμβούλους εκτός ΑΣΕΠ, ενώ στο τραπεζικό σύστημα έχει προστεθεί το απίστευτο σκάνδαλο της τράπεζας Αττικής με τα δάνεια χωρίς εγγυήσεις που γιγαντώθηκαν επί κυβέρνησης Σύριζα.
Εκτός αυτού, σήμα κινδύνου εκπέμπεται πλέον απ’όλους τους κλάδους της ελληνικής οικονομίας, όπως ο τουρισμός και οι εξαγωγές. Μάλιστα στο πρώτο επτάμηνο, οι ταξιδιωτικές εισπράξεις μειώθηκαν κατά 4,8% ενώ οι εξαγωγές αγαθών κατά 1,8% αντίστοιχα.
Όπως είναι επίσης γνωστό η υποδόση των 2.8 δις ευρώ δεν έχει ακόμα καταβληθεί, ενώ η στάση πληρωμών στο εσωτερικό είναι γεγονός με τις οφειλές προς τον ιδιωτικό τομέα να ξεπερνούν τα 5 δις ευρώ.
Είναι φανερό ότι η 2η αξιολόγηση του προγράμματος, θα κλείσει πολύ δύσκολα, με το χρέος να μην αποκλιμακώνεται και τους θεσμούς να επιμένουν σε σοβαρές διαρθρωτικές παρεμβάσεις στα εργασιακά που οδηγούν σε απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων.
Τα παραπάνω δεδομένα τα γνωρίζουν καλά τόσο οι ξένοι επενδυτές όσο και τα funds που έχουν επενδύσει στις τράπεζες στην τελευταία ανακεφαλαιοποίηση.
Φαίνεται μάλιστα να έχουν ήδη διαμηνύσει ότι δεν θα δώσουν περαιτέρω περίοδο χάριτος στην κυβέρνηση όσον αφορά την εφαρμογή του προγράμματος καθώς σκέφτονται ν’αποχωρήσουν που σημαίνει ότι ενδέχεται να προκληθεί νέα κεφαλαιακή ζημιά για τις τράπεζες.
Οι καταθέσεις δεν επιστρέφουν με ικανοποιητικό ρυθμό, τα κόκκινα δάνεια βρίσκονται στο 45% μεσοσταθμικά επί του συνόλου των δανείων, ενώ οι πιέσεις των θεσμών είναι ασφυκτικές για μείωσή τους την επόμενα τριετία κατά 40%.
Το ΔΝΤ μάλιστα, γνωρίζοντας τα δομικά προβλήματα των δημοσιονομικών αλλά και των τραπεζών, δεν θα υπογράψει καμία θετική έκθεση βιωσιμότητας χρέους και αναμένεται ν’αποχωρήσει σύντομα από το πρόγραμμα εκτός απροόπτου.
Αυτό σημαίνει ότι η ελάφρυνση χρέους που απαιτεί τον τελευταίο καιρό η κυβέρνηση, θ’αποτελεί ένα όνειρο θερινής νυκτός όπου σε συνδυασμό με τ’ανύπαρκτα πραγματικά πλεονάσματα και την αδυναμία πρόσβασης στις διεθνείς αγορές, η χώρα θα παραμείνει κολλημένη στο τέλμα της ανεργίας, των ελλειμμάτων και της έλλειψης παραγωγικής δυναμικής.
Τέλος η υπερφορολόγηση σε συνδυασμό με την επενδυτική απραξία, βυθίζουν όλο και περισσότερο την μεσαία τάξη, σε μία διαδικασία φτωχοποίησης με στόχο την ένταξη πάντα σε κάποια ρύθμιση οφειλών και όχι σε συμφωνία για μακροπρόθεσμα επενδυτικά πλάνα που θα δώσουν πνοή στην οικονομία.
Συμπερασματικά μιλώντας, η κυβέρνηση προσπαθεί απλά ν’αγοράσει πολιτικό χρόνο, αδυνατώντας να εντοπίσει κάποιο θετικό σημάδι που θα της δώσει το φιλί της ζωής.
Μέχρι τότε, η καθημερινή ταλαιπωρία εργαζόμενων, ανέργων, επιχειρηματιών και ευπαθών ομάδων συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, με στόχο πάντα την επιβίωση.
Ο Μελέτης Ρεντούμης είναι οικονομολόγος τραπεζικός
