Του Ανδρέα Δεληγιάννη
Αν η πολιτική έχει και μια παιδαγωγική πλευρά, η περίπτωση του Γιάννη Ραγκούση αποδεικνύεται αρνητική παιδαγωγική. Και ως εκ τούτου αυτοκαταστροφική για τον ίδιο.
Μόλις λίγα 24ωρα από τότε που ο Γ. Παπανδρέου άφησε άναυδους όσους ξέρουν στοιχειωδώς το ΠΑΣΟΚ- λέγοντας στην τηλεόραση «με την κ. Γεννηματά είχαμε συνεργασθεί στενά και πολύ καλά…». Δίνοντας γραμμή υπέρ της δηλαδή- ένας από τους κηπουρούς του,-που ως υποψήφιος κι αυτός για τον φορέα ήταν ο πιο σκληρός πολέμιος της κυρίας, της υπέβαλε τα σέβη του. Και μετά ψάχνουμε γιατί ο κόσμος απεχθάνεται τη πολιτική.
Ο Ραγκούσης που κατηγορούσε της Φώφη ότι ράβεται για υπουργός του Μητσοτάκη, ράφτηκε και πήγε ο ίδιος να της δηλώσει την υποστήριξή του -με όση σημασία έχει μετά την αποδοκιμασία του στην κάλπη. Μέχρι πρόσφατα μιλούσε προσβλητικά για τη Φώφη, ακόμη και στις συνεντεύξεις του.Του αποδίδεται ότι της καταλόγιζε ότι «έκανε επάγγελμα το όνομά της». Αλλα τώρα το βρήκε ελκυστικό.
Δεν είναι κακό ότι πήγε μαζί της και ας την είχε στολίσει. Συμβαίνει στην πολιτικη. Είναι ότι προσπαθεί να το εμφανίσει ως… επιτυχία του. Μπορεί να πιέσθηκε; Κι ο Γιάννης Μανιάτης πιέσθηκε, αλλά έκανε αυτό του κάνουν όσοι σέβονται τον εαυτό της…
Ο φέρελπις διεκδικητής -από το πουθενά- της ηγεσίας του «φορέα», οπαδός της διάλυσης του ΠΑΣΟΚ, έχει σταδιοδρομήσει ως τώρα μόνο με διορισμούς στη κεντρική πολιτική σκηνή από το ΠΑΣΟΚ. Ξεκίνησε από την «Ομάδα Παπουτσή»- αλλά δεν μπόρεσε να σταδιοδρομήσει και αποσύρθηκε στην Πάρο. Βιοποριζόταν αξιοπρεπώς και εξελέγη δήμαρχος με πολύ καλές επιδόσεις. Ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να του συμβεί.
Το εγκατέλειψε το 2007 όταν ο Γ. Παπανδρέου, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, τον όρισε πορτ παρόλ του ΠΑΣΟΚ. Πήγε καλά, όπως και ως γραμματέας της ΚΕ που έγινε στη συνέχεια. Έγινε της εμπιστοσύνης του τότε ανερχομένου Παπανδρέου- ή έτσι νόμιζε- και τον έκανε υπουργό Δημόσιας διοίκησης, οπου έκανε καλή δουλειά. Στη συνεχεια οι φιλοδοξίες του σκάλωσαν και παραπετάχτηκε για μικρά διάστημα στο υπουργεία Μεταφορών και Άμυνας. Για να τελειώσει άδοξα όταν απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής στην Β Αθήνας.
Επέστρεψε στην Πάρο για τουριστικές μπίζνες, αλλά ξεκίνησε πάλι για να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του ιδρύοντας μια θνησιγενή κίνηση με τη επωνυμία «Επόμενη Ελλάδα». Άγνωστο με τινός της υποστήριξη και χρηματοδότηση. Αλλά δεν είχε απήχηση.
Εκεί τον βρήκε η Άννα Διαμαντοπούλου και μαζί με τον Γ. Φλωρίδη και άλλους συνέστησαν την «Ώρα αποφάσεων» που έκανε κάποιες ενδιαφέρουσες συγκεντρώσεις και έδειχνε να αποκτα δυναμική έναντι της Φωφης. Για τον Ραγκούση ήταν απλώς τρόπος να εμφανιστεί σε μεγαλύτερα ακροατήρια από αυτά που μπορούσε να συγκεντρώσει ο ίδιος. Στη συνέχεια τους πούλησε εν ψυχρώ, εμφανιζόμενος στο «συνέδριο» που οργάνωσε το καλοκαίρι η Γεννηματά για τον «νέο φορέα» και τελικά έβαλε υποψηφιότητα για την ηγεσία του.
Όπως όλοι που δαγκώνουν περισσότερο από όσο μπορούν να μασήσουν πνίγηκε. Ούτε 2,5%. Υπολόγιζε ότι θα πετύχει μια καλή επίδοση, ως προίκα για τη συνέχεια. Στραπατσαρίσθηκε, ήλθε στα κυβικά του και αυτό του στοίχισε. Αλλά τελικά κατέληξε στη Φώφη. Όσοι το άκουσαν ως τότε έμειναν άναυδοι. Όχι, όλοι. Όσοι τον ήξεραν από παλιά το περιμέναν.
Κάποιοι εκτιμούν ότι η προσχώρηση στο άρμα της Γεννηματά δεν ήταν άσχετη με τις επιθυμίες του πρώην πρωθυπουργού στον οποίο οφείλει τα πάντα, παρότι στο παρασκήνιο στεφόταν εναντίον του. Στο προσκήνιο τον προτείνει για….Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Επειδή στον νεοπαπανδρεισμό δεν αποφασίζεις ποτέ εσύ πότε θα κόψεις, κάποιοι υποψιάζονται ότι ήταν το σύστημα Παπανδρέου που τον παρακίνησε να βάλει υποψηφιότητα. Αλλά τον έριξε και στη συνέχεια τον έστειλε στη Γεννηματά, σαν καλό κηπουρό. Ήταν ενέργεια αυτό-υποτίμησης με βάση την ιδέα που έδειχνε να έχει για τον εαυτό του. Και δεν μπορεί να το καλύψει ο ισχυρισμός του ότι «την ανάγκασα κάνει δήλωση ότι δεν θα συνεργαστεί με τον Μητσοτάκη». Τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Το πιθανότερο είναι να προσδοκά ότι θα τον πάρει μαζί της…
Η περίπτωση Ραγκούση συνιστά μια ακόμη απογοήτευση. Ένας νέος άνθρωπος, με καλή παρουσία και επαρκή συγκρότηση που θα μπορούσε να γίνει καλός πολιτικός, αν είχε καλύτερο χαρακτήρα και τρόπο να ικανοποιεί τις φιλοδοξίες του αξιόπιστα, με διαυγή μέσα και καθαρές εξηγήσεις.
Η αφερέγγυα συμπεριφορά του απέναντι στην «Ώρα των αποφάσεων» ο παραφουσκωμένος εγωισμός του πριν τις εκλογες και η γονυκλισία του μετεκλογικά -συν τα σλάλομ απέναντι τον Παπανδρέου που τον ανέδειξε- δείχνουν ότι η πολιτική προσφέρεται πλέον για άσκηση αμοραλισμού. Κρίμα. Ή μάλλον Καληνύχτα και καλή τύχη.
