Του Γ. Λακόπουλου
Υπάρχουν δυο τρόποι να διαβάσει κανείς τις διαθέσεις των πολιτών και την εκλογική συμπεριφορά τους, στην πρώτη κάλπη που θα βρουν μπροστά τους:
-Ο ένας είναι να εμπιστευτεί τους … διαμεσολαβητές. Δημοσκοπήσεις, χωρίς κανέναν έλεγχο εγκυρότητας από δημοσκοπικές εταιρίες που εξαρτώνται από την κυβέρνηση και ΜΜΕ ελεγχόμενα από επιχειρηματίες που κάνουν δουλειές με την κυβέρνηση μας λένε το εξής παράλογο:
–Όσο αποτυγχάνει ο Μητσοτάκης και όσο η κυβέρνησή του -ως σύνολο και κατά υπουργό- και όσο εγγράφεται ως η χειρότερη κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση, τόσο αυξάνουν τα ποσοστά τους.
Για να ευθυγραμμιστεί αυτός ο μαζοχισμός, που αποδίδεται τους πολίτες, με τα μαθηματικά μικραίνουν τα ποσοστά του Τσίπρα.
Όποιος θέλει καταναλώνει αυτή την εκδοχή, μαζί με τους παραλογισμούς της και την εμφανή προσπάθεια να λειτουργήσει ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
-Ο άλλος τρόπος είναι ανοίξει κανείς τα μάτια του στην πραγματικότητα- σε δυο επίπεδα: Ένα είναι τα στοιχεία και οι αριθμοί. Σε όλα τα οικονομικά μεγέθη η χώρα καταρρέει- και μαζί της η κοινωνίας. Όχι μόνο λόγω κακής διαχείρισης της πανδημίας από τον Μητσοτάκη και τους υπουργούς του. Έχει αρχίσει πριν την πανδημία.
Οι υποσχέσεις Μητσοτάκη ξεχάσθηκαν νωρίς και στη θέση του μπήκε μια σκληρή ταξικά πολιτική. Με αντιλαϊκά μέτρα για τους πολλούς και ενίσχυση των λίγων.
Με εμφανή φαυλότητα στη διοίκηση, εκθεμελίωση κατακτήσεων, αποδυνάμωση των συστημάτων υγείας, παιδείας, ασφάλισης και πρόνοιας, αστυνομοκρατία κα θεσμικές εκτροπές.
Το άλλο επίπεδο είναι να κοιτάξει κάποιος γύρω του- σκίζοντας το σελοφάν των ψευδαισθήσεων και της παραπληροφόρησης που καλλιεργεί το μιντιακό σύστημα.
Θα δει τους εργαζόμενος και τους συνταξιούχους σε απόγνωση και τη μεσαία τάξη να στενάζει. Οι επιχειρήσει κλείνουν, η ανεργία αυξάνεται, οι αμοιβές μειώνονται, το επίπεδο ζωής κατεβαίνει.
Τα χρέη μεγαλώνουν, η ανασφάλεια επεκτείνεται, η εξαπάτηση προκαλεί και το μέλλον της χώρας είναι στον αέρα: από το Αιγαίο ως το τι θα γίνουν οι νέοι.
Το σημείο βρασμού αυτής της κατάστασης είναι το τέλος της πανδημίας. Από την επόμενη το κράτος, οι τράπεζες, τα Ταμεία κ.α. θα ορμήσουν να εισπράξουν λογαριασμούς και όσα αναβάλουν κατ’ ανάγκη.
Οι πολίτες κατά οικογένεια και κοινωνική ομάδα καθώς δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν, θα αντιδράσουν. Ήδη η κυβέρνηση στήνει αυτονομικούς μηχανισμούς για να τους αναχαιτίσει.
Το φυσικό αποτέλεσμα της κοινωνικής έκρηξης- την οποία προβλέπου όλοι οι παρατηρητές από το “Μπλούμπεργκ” ως τη… Ντόρα Μπακογιάννη- θα είναι το τέλος της κυβέρνησης.
Εξ ανάγκης ο Μητσοτάκης θα προσφύγει σε εκλογές. Και εκεί η αλαζονεία που τον διακρίνει θα είναι ένα ακόμη μειονέκτημά του.
Το σπασμένο εκκρεμές
Ωστόσο το παραδοσιακό εκλογικό εκκρεμές δεν λειτουργεί. Η πτώση Μητσοτάκη δεν προκαλεί άνοδο του Τσίπρα. Η ήττα της ΝΔ δεν φέρνει νίκη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Με τα σημερινά δεδομένα τουλάχιστον.
Όχι γιατί το λένε οι δημοσκόποι και τα ΜΜΕ. Προκύπτει από στοιχειώδη πολιτική ανάλυση, και την οπτική που αναφέρθηκε, για την ακτινογράφηση της κοινωνίας.
Ωστόσο στις εκλογές θα υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα: ο σημερινός Πρωθυπουργός θα προσέλθει ως θύτης της κοινωνίας και θα γίνει θύμα της πολιτικής του.
Οι συμμαχίες με μιντιάρχες και οικονομικούς παράγοντες, η συσπείρωση τυχοδιωκτικών στοιχείων, η κυβέρνηση -οπερέτα και η ακατάπαυστη ψευδολογία του 2019 του θα έχουν φτάσει στο τέλος του.
Αντίθετα ο Τσίπρας θα διατηρεί το δικαίωμα να ρίξει τη ζαριά του. Όχι απλώς ως πρώην Πρωθυπουργός και αρχηγός ης αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ευλόγως είναι εν δυνάμει Πρωθυπουργός.
Κυρίως ως εκπρόσωπος μιας πολιτικής που μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Με αυτόν το στόχο μπορεί να συσπειρώσει την ευρύτερη Δημοκρατική Παράταξη και να εξασφαλίσει την υποστήριξη των κοινωνικών ομάδων που έχουν πληγεί από την πολιτική Μητσοτάκη.
Πρακτικά είναι στο χέρι του η κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, που θα φέρει την κυβερνητική αλλαγή. Αρκεί να αναδειχθεί πράγματι ο εκπρόσωπος αυτής της πολιτικής.
Κι αυτό είναι στο χέρι του. Δεν χρειάζεται ούτε τη στήριξη μιντιαρχών -δεν την είχε ούτε ο 2015- ούτε συνδρομή από οικονομικούς παράγοντες. Ούτε τη συνδικαλιστική υποστήριξη των κοινωνικών ομάδων. Πολύ περισσότερο δεν χρειάζεται τις εσωκομματικές φράξιες και τους παράγοντες που παραπέμπουν σε “οικεία κακά”.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μπορεί αν ο Τσίπρας…
Χρειάζεται απλώς βούληση για αλλαγή. Δηλαδή διακριτή πολιτική που εγγυάται την έξοδο από την κρίση και πολιτικό προσωπικό που μπορεί να την υλοποιήσει.
Στην Ιστορία το πρώτο είναι υπόθεση των ηγετών. Αυτοί συλλαμβάνουν τους αέρηδες των καιρών και οδηγούν τους πολίτες. Δεν περιμένουν υποδείξεις από αερολόγους και ιδεοληπτικούς του κόμματος.
Το πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ είναι υπόθεση του Τσίπρα. Είναι ο επικεφαλής. Συνεπώς βλέπει καλύτερα αυτό που βλέπουν όλοι:
-Αν πάρουμε ως “κρίσιμη ομάδα” ενδεχόμενης διακυβέρνησης την Κεντρική Επιτροπή -ή έστω μόνο το Πολιτικό Συμβούλιο- του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι φανερό ότι οι μισοί τουλάχιστον “δεν κάνουν”.
Οι λόγοι είναι γνωστοί για τον καθένα ξεχωριστά. Άλλοι είναι λίγοι, άλλοι προβληματικοί, άλλοι έχουν σκελετούς, μερικοί είναι φευγάτοι, κάποιοι προκαλούν. Γενικά δεν αρέσουν. Γιατί να τους ψηφίσει κάποιος;
Αλίμονο αν ο Τσίπρας εμφανιστεί στις εκλογές με αυτούς δίπλα του ως μέλλοντες υπουργούς και διαχειριστές της χώρας. Έπρεπε ήδη να τους έχει βγάλει από το κάδρο.
Οι άλλοι μισοί μπορούν -με κλιμακούμενες αρετές- να σταθούν το δημόσιο χώρο, ως αξιόπιστοι διαχειριστές μιας προοδευτικής πολιτικής με στόχους. Αλλά δεν φτάνουν.
Αριθμητικά είναι λίγοι για να συγκριθούν με τη στρατιά που θα αντιπαραθέσει ο αντίπαλος. Με τη χρυσόσκονη “τεχνοκρατών”, “φτασμένων” και “κοσμογυρισμένων”.
Ο Τσίπρας χρειάζεται δίπλα του νέα ομάδα που θα συνθέτει τα στελέχη με διαυγή και αγωνιστική διαδρομή και ικανότητες με νέα πρόσωπα. Από την κοινωνία, όχι το κόμμα ή άλλα κόμματα
Νέο αίμα, νέες αντιλήψεις, νέες προσλαμβάνουσες, νέα κουλτούρα ριζοσπαστικής πολιτικής, νέο τρόπο επαφής με την κοινωνίας. Με διεθνή κυκλοφορία, ελκυστικό προφίλ, ανταγωνιστική δημόσια παρουσία.
Ένα κύμα ανανέωσης που θα κρύψει τις προβληματικές πλευρές της συριζέικης ανθρωπογεωγραφίας.
Για να ανακάμψει η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση αρκεί να ανταποκριθεί ο Αλέξης Τσίπρας σε μια πρόκληση: να σηκώσει τη σημαία της πολιτικής εξόδου από την κρίση και παράλληλα να συμπληρώνει το μεγάλο κενό ανθρώπινου δυναμικού που έχει το κόμμα του.
Να τεθεί επικεφαλής μιας πολιτικής ομάδας που θα πείθει ότι μπορεί να σηκώσει το βάρος εξόδου από την κρίση. Στοιχειώδες, Γουότσον…