Μεταρρυθμιστικός παροξυσμός

Του Γιάννη Γουσιόπουλου

Η χώρα βρίσκεται σε διαδικασία μεταρρύθμισης από την παρούσα κυβέρνηση, αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά, η χώρα μεταρρυθμιζόταν σε όλη την δεκαετία του 2010 από τους ξένους, αυτό-μεταρρυθμίστηκε κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 και εντεύθεν.

Από ένα χρονικό σημείο και μετά η μεταρρύθμιση ως πολιτική και ως όρος μπήκε για τα καλά στη ζωή μας. Όχι ότι μέχρι τότε δεν γίνονταν μεταρρυθμίσεις αλλά ο χαρακτηρισμός τις ακολουθούσε και εφόσον αυτές ήταν πραγματικές. Με τον καιρό τείνει να ονομάζεται μεταρρυθμιστικό το σύνολο του κυβερνητικού έργου.

Έκτοτε η κυβέρνηση που δεν προβάλλεται ως μεταρρυθμιστική δεν θεωρείται σοβαρή, η μεταρρύθμιση έμελε να αποτελεί για αυτήν κάτι σαν την ευκαιρία της συνάντησής με την ιστορία. Στα είκοσι χρόνια η διαδικασία μυθοποιήθηκε, πολιτικοί και πολίτες βρίσκονται σε μεταρρυθμιστικό οίστρο, ο οίστρος μετατράπηκε σε παροξυσμό.

Το γεγονός αποδίδεται σε  μία πραγματική ανάγκη, ενός ονείρου, γιατί περί ονείρου πρόκειται, η χώρα να γίνει σύγχρονη.

Όμως η μεταρρύθμιση κάθε φορά δεν επιτυγχανόταν και όλο μία νέα χρειαζόταν.

Με πόσες τέλος πάντων μεταρρυθμίσεις αυτή η έρμη χώρα μπορεί να γίνει σύγχρονη; Διόλου απίθανο η επόμενη κυβέρνηση να κάνει το ίδιο, θα το κάνει γιατί κατ΄ εκείνη η σημερινή δεν μεταρρύθμισε τη χώρα. Θα φορέσει και αυτή τον δικό της μεταρρυθμιστικό μανδύα και με την εκσυγχρονιστική της ρομφαία θα εφορμήσει κατά του αναχρονισμού!

Μήπως η μεταρρύθμιση είναι το προεκλογικό αφήγημα για να κερδηθούν οι εκλογές ή ακόμα και το μέσον για να υπηρετηθούν αλλότριοι σκοποί;

Αν οι μεταρρυθμίσεις ήταν ανώδυνες δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα, απλά το όνειρο, θα ήταν ένα όνειρο απατηλό. Οι μεταρρυθμίσεις όμως προκάλεσαν πόνο, εξ αιτίας τους χύθηκε αίμα.

Τί να φταίει τί να φταίει που δεν πήγαμε μπροστά… δεν μετρήσαμε το κύμα και τον άνεμο σωστά; Φυσικά και όχι!

Βασικές παράμετροι ευθύς εξαρχής θέτουν το ζήτημα προ αμφιβόλου αποτελέσματος.

Οι πολίτες τους οποίους υποτίθεται ότι αφορούν οι μεταρρυθμίσεις αντιλαμβάνονται τον σκοπό των μεταρρυθμίσεων; Έχουν άποψη αν το ζητούμενο π.χ. στην οικονομική μεταρρύθμιση είναι η οικονομία των αριθμών ή η κοινωνία των ανθρώπων;  Πιστεύω πως όχι.  

Ο σκοπός παραποιείται, οι επιπτώσεις αποσιωπούνται, τα αποτελέσματα εξωραΐζονται.   

Στην τρέχουσα μεταρρύθμιση η κυβέρνηση μίλησε για την γενναία ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, την έπραξε, ποιο το αποτέλεσμα; Οι επιχειρήσεις κερδοσκοπούν και οι πολίτες φτωχαίνουν. Εδώ δεν πρόκειται περί λάθους, το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο, οι σκοποί είναι αλλότριοι.

Η μεταρρύθμιση της προηγούμενης δεκαετίας ανεξαρτήτως των προθέσεων αυτών που την προκάλεσαν και των διαθέσεων αυτών που την εκτέλεσαν,  έγινε για να εξασφαλισθούν οι δανειστές. Με την μεταρρύθμιση της προ-προηγούμενης δεκαετίας ανεξαρτήτως των προθέσεων αυτών που την πραγματοποίησαν συντελέστηκε η μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδήματος που έγινε ποτέ στη χώρα.

Στις μεταρρυθμίσεις περισσεύουν τα τεχνάσματα. Μία επώδυνη οικονομική μεταρρύθμιση μπορεί να συνοδεύεται από άλλες ανώδυνες, τη διοικητική, την κοινωνική, την εκπαιδευτική, για να αποσπάσουν την προσοχή των πολιτών από τις επιπτώσεις από αυτήν αλλά και για να προσδώσουν έναν προοδευτικό χαρακτήρα στο κυβερνητικό έργο.

Ας πούμε, ο ψηφιακός μετασχηματισμός, η σύγχρονη νομοθεσία για τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Τελικά άβυσσος η ψυχή των μεταρρυθμιστών, λάγνες οι μεταρρυθμίσεις και ενίοτε, οικτρά τα αποτελέσματά τους. Η αποκατάσταση των πραγμάτων είναι θέμα χρόνου.