Του Νίκου Λακόπουλου
Η αποκάλυψη από την επίσκεψη σχεδόν της μισής κυβέρνησης -για πέντε μέρες- στις ΗΠΑ μπορεί να ήταν πως έχει ήδη συζητηθεί η αναβάθμιση των F16 με 2,4 δισ- ή 1,1 όπως λέει ο Καμμένος. Η επίσκεψη όμως έφερε στο φως τη νέα “εθνική” στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα- που μπορεί να προκαλέσει τριγμούς όχι μόνο στο κόμμα του.
Ο αριστερός πρωθυπουργός πρόσφερε γη και ύδωρ στον “διαβολικό” Ντόναλντ Τραμπ -μαζί με νέες βάσεις στην Κρήτη και σ΄όλη την Ελλάδα αναβαθμίζοντας την αυτοκρατορία του Κακού- τους “φονιάδες των λαών”- σε μια χώρα που εργάζεται για το Καλό και εμπνέεται από την αρχαία Ελλάδα -το λίκνο της δημοκρατίας και τα λοιπά και τα λοιπά.
Το αντάλλαγμα δεν είναι μόνο η “βοήθεια” που φαίνεται να εξασφάλισε ο Καμμένος, αλλά αγνοεί ο Τραμπ που είδε εδώ μια ευκαιρία για …θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ. Ούτε η εύνοια -δηλαδή η προστασία- της υπερδύναμης με το τυράκι των βάσεων -που ωστόσο είναι ο λόγος μιας εσπευσμένης κλήσης στον Λευκό Οίκο, την ώρα που οι σχέσεις ΗΠΑ- Τουρκίας είναι στο σημείο μηδέν. Είναι η μετατροπή της Ελλάδας -ως ενεργειακό κόμβο με γεωπολιτική σημασία και επενδυτικό κέντρο- σε σταθμάρχη των ΗΠΑ στην περιοχή, σε ισχυρή χώρα- σύμμαχο -“παίκτη”, όπως θέλει ο Νίκος Παππάς. Σε “άνθρωπο” των ΗΠΑ όχι μόνο στα Βαλκάνια και την Μεσόγειο, αλλά κυρίως στην Ευρώπη- με βασικό αντάλλαγμα την πίεση για την ελάφρυνση του χρέους- σε μια στιγμή που η Λαγκάρντ έγινε “Κριστίν” -με …μελωδική φωνή.
Φυσικά τα βίντεο με παλιές δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα για τους εξοπλισμούς- που δεν χρειάζονται- τον κακό Τραμπ και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό -ή την παγκοσμιοποίηση ανασύρθηακαν, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας δεν πήγε στις ΗΠΑ ούτε ως διαδηλωτής, ούτε ως αρχηγός ενός αριστερού κόμματος. Πήγε ως πρωθυπουργός- όπως τόνισε. Κι ένας ηγέτης κάνει πολιτικές συμμαχίες- όχι επαναστατική γυμναστική. Μπορεί να συμμαχήσει ακόμα και με τον διάβολο -για το καλό της χώρας του.
Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας πήρε καλά το μάθημα του από όταν στις Βρυξέλλες το 2015 εδάρη ανηλεώς από τους συμμάχους της Βόρειας Ευρώπης και ταπεινώθηκε ώσπου να συνθηκολογήσει. Είναι πια ένας άλλος άνθρωπος -χωρίς αυταπάτες- που αφού δεν παραιτήθηκε ή δεν βρέθηκε μπροστά στο ειδικό δικαστήριο περίπου για εσχάτη προδοσία άλλαξε την πολιτική του γραμμή. Η εθνική στρατηγική δεν περνάει από την Ρωσία και την Κίνα, αλλά και μέσα στο σπίτι της Ευρώπης τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Δεν είναι πια ο ηγέτης- έκπληξη ενός μικρού κόμματος που πήρε την εξουσία με διαδικασίες τόσο γρήγορες που το κόμμα του δεν μπόρεσε να αφομοιώσει. Ούτε ο ηγέτης της Αριστεράς, της Κεντροαριστεράς ή ο,τι δήποτε άλλο- που παραπέμπει στον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά διαβάζει -κρυφά προφανώς- την ιστορία και την πολιτική του Ελ. Βενιζέλου. Το ξέρει πως είναι ο ηγέτης μιας μικρής χώρας -αδύναμης και χρεοκοπημένης- που διαπραγματεύεται όχι το πως η χώρα δεν θα ξεπουληθεί, αλλά πως θα πουληθεί- δηλαδή θα “αξιοποιηθεί”- καλύτερα.
Αν αυτή η στροφή 180 μοιρών, η δική του “νέα πολιτική” πετύχει ή όχι δεν θα κριθεί με όρους ηθικής, ούτε με βάση όσα έλεγε όταν ήταν διαδηλωτής ή πήγαινε ακόμα σχολείο. Θα κριθεί από το τι θα του αποδώσει και με αυτό θα πάει στις εκλογές, όσο πιο αργά μπορεί με έναν άλλο πολιτικό λόγο. Ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ- όπως είπε ο ίδιος- “δεν υπάρχει πια”.
Η στροφή αυτή μπορεί να προκάλεσε σοκ στο κόμμα του, μούδιασμα στη κοινή γνώμη, αλλά αυτή που έχει σαστίσει είναι η Δεξιά- που βλέπει να τις αφαιρεί όλο το πολιτικό της οπλοστάσιο για τις επενδύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις ΗΠΑ, τους εξοπλισμούς και την Ευρώπη. Ο Τσίπρας δεν ενδιαφέρεται από καιρό για το τι θα πει ο κόσμος κι αυτό το κάνει με τρόπο προκλητικό ρισκάροντας την δημοφιλία του -που καταρρέει.
Από αυτή την πλευρά ο άνθρωπος που θα διέλυε το ευρώ ή ήταν ανάμεσα στους δέκα πιο επικίνδυνους ανθρώπους στον …κόσμο, αν και θεωρείται προδότης για τους παλιούς του συντρόφους, φαίνεται πως ξέρει να “παίζει”, αλλά και παίζει το κεφάλι του πάνω στον πάγκο του χασάπη.Τα υπόλοιπα για τον κακό καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό και τους φονιάδες των λαών είναι για εφηβικά ημερολόγια.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποχωρήσει προ πολλού από την ΚΝΕ, εξελέγη όχι επειδή η Αριστερά γοήτευσε ξαφνικά τον κόσμο, αλλά όταν εγγυήθηκε πως δεν θα σκίσει τα μνημόνια, αλλά θα τα διαπραγματευθεί καλύτερα. Αν πήγε στις Βρυξέλλες ως Αντιγόνη γύρισε Κρέων. Που γνωρίζει πολύ καλά πως η Αριστερά δεν υπάρχει πια ή πως δεν μπορεί να είναι κυβερνώσα αυτή η Αριστερά. Κατά βάθος είναι ένα τραγικό πρόσωπο, όπως ήταν και ο Ανδρέας Παπανδρέου που φαίνεται τώρα να καταλαβαίνει και να ακολουθεί το δρόμο του. ‘Ελεγε πως “εμείς δεν θα πάμε σε νέα Βάρκιζα”, αλλά προσπαθεί να αποτρέψει την ήττα με μια καλή ισοπαλία.
Φυσικά όλα αυτά δεν ενδιαφέρουν το κοινό που ζητά την ιδεολογική τροφή του. Οι ξένοι είναι κακοί, οι δανειστές εκβιαστές, ο καπιταλισμός ένα απάνθρωπο σύστημα. Προφανώς με αυτές τις αναλύσεις -όπως το ΔΝΤ μας πίνει το αίμα ή καλύτερα να επιστρέψουμε στη δραχμή- ίσως και στην εφηβική μας ηλικία και την αγκαλιά της μανούλας μας- ο “Τσίπρας έχει τελειώσει”. Εκτός από την αναβάθμιση των αεροπλάνων -που μάλλον δεν θα κεράσουν οι Αμερικάνοι- οδηγεί στην κατάρρευση όλων των ιδεολογικών μύθων που συγκροτούσαν ένα ιδεολογικό μείγμα θρησκείας, ηθικής και πολιτικής αθωότητας όπου το να μην κυβερνά η Αριστερά διέσωζε την ιδεολογική παρθενία της.
Μαζί με το παλιό πολιτικό σκηνικό τα μνημόνια έκαναν στάχτη και μπούρμπουρη και την αθωότητα τόσων δεκαετιών θέτοντας το γνωστό ερώτημα “γιατί πήγα εγώ εξορία” (;) ή γιατί χάσαμε τόσα παπούτσια σε διαδηλώσεις για να μείνει κανένας Αμερικάνος σε Ελλάδα, Κύπρο, Παλαιστίνη. Πρόκειται για ένα πολιτικό “στριπ τιζ”- όπως είπε ο γραμματέας του ΚΚΕ- που θέτει ένα ακόμα ερώτημα: Θα μπορέσει κι αυτή η Αριστερά- η συνεπής εκ του ασφαλούς, η αυτοεπιβεβαιούμενη ακούγοντας την ίδια κασέτα, να κάνει το δικό της στριπτ- τηζ δηλαδή να θέσει το ερώτημα ποια είναι, τι θέλει, τι σημαίνει να είσαι αριστερός σήμερα- πέρα από τα ωραία πασιφιστικά- όπως θάλεγε ο …Λένιν- συνθήματα για ένα κόσμο που δεν θα υπάρξει; Θα αντιληφθεί πως οι απόψεις της για την αγορά -ή τα ιδιωτικά πανεπιστήμια- συνιστούν έναν κρατισμό που μόνο αριστερός και προοδευτικός δεν είναι;
Το να καταγγείλουμε την σκληρή, απότομη ωμή, ενηλικίωση του Αλέξη Τσίπρα για να διασώσουμε τα ωραία παραμύθια είναι ένα τρόπος να μη θέσουμε ποτέ το ερώτημα “τι θα κάναμε εμείς” και να πιούμε μια βότκα ακόμα για την Επανάσταση που χάθηκε. Για να αποφύγουμε την πικρή αλήθεια πως η Αριστερά -που ξέραμε- δεν υπάρχει πλέον. Το μόνο ερώτημα είναι πώς θα χειριστεί η νέα Αριστερά -αν υπάρξει- την απόλυτη δεξιά στροφή της Ευρώπης- και της Ελλάδας, τον συντηρητισμό, το τέλος των ιδεολογημάτων- στο οποίο ο Αλέξης Τσίπρας- κι όχι πια ο “Αλέξης”- οδηγεί με ένα κυνικό -δηλαδή πρώην ρομαντικό- τρόπο.
Προφανώς η ρήξη του Αλέξη Τσίπρα με το παρελθόν εκφράζεται με ένα πολιτικό όραμα που οι ελληνοαμερικάνοι επιχειρηματίες υποδέχτηκαν βγάζοντας τις …γραβάτες. Η συμμαχία με τον Πάνο Καμμένο- που είναι ο αρχιτέκτονας αυτής της πολιτικής- δεν είναι συγκυριακή, αλλά στρατηγική. Ο πρωθυπουργός θα επιχειρήσει νέες πολιτικές και ταξικές συμμαχίες, πιθανόν και με ένα νέο πολιτικό φορέα- ή ένα πολιτικό μέτωπο που μπορεί να ξαφνιάσει, επιχειρώντας τον αιφνιδιασμό της Κεντροαριστεράς και της σε κατάσταση σύγχυσης Δεξιάς.
Στη Βουλή θα συζητηθεί αν ο Τσίπρας είναι απατεώνας και τι έλεγε πριν πάρει την κυβέρνηση, αλλά το πραγματικό θέμα είναι αν θα πρέπει να αναβαθμιστούν ή όχι τα αεροπλάνα. Τι θα γίνει με τις βάσεις και πάνω από όλα η ίδια “συνεργασία” με τις ΗΠΑ. Μάλλον από την εποχή των Ιμίων και την παράδοση του Οτσαλάν ένας αιώνας αγώνων “εθνικής ανεξαρτησίας” τέλειωσε με αντάλλαγμα τον “εξευρωπαϊσμό” της αποικίας.
Η στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα, που μάλλον είναι μονόδρομος και δεν αμφισβητείται παρά μόνο από την Λαϊκή Ενότητα που έχασε ωστόσο στις εκλογές. Αυτό που κρίνεται πλέον δεν είναι τα μνημόνια, αλλά μια πολιτική που εκφράζει το σύνολο των “συστημικών” κομμάτων με μόνο ερώτημα αν θα είναι ο Τσίπρας ή κάποιος άλλος που θα εκφράσει αυτή την πολιτική. Αν το 2012 πηγαίναμε στις εκλογές με πολλά αριστερά κι αντιμνημονιακά κόμματα, τώρα ο κόσμος θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε τρία “δεξιά” κόμματα με την ίδια πολιτική σε ό,τι αφορά τα πάντα.
Πιθανόν να τεθεί στη Βουλή για συζήτηση το αριστερό παρελθόν του Αλέξη Τσίπρα, ίσως και το ντύσιμο της Μπέτυς Μπαζιάνα. Αλλά όταν δεν ντύνεται καλά η πρώτη κυρία κατηγορείται. Γιατί πρέπει να κατηγορείται κι όταν ντύνεται καλά; Στις εκλογές δεν θα κριθούν οι νέες πολιτικές απόψεις του, αλλά το “εθνικό πλάνο” του -με την ελληνική οικονομία- παρά τους θετικούς δείκτες- να αγκομαχάει. Το “ερώτημα αν όχι ο Τσίπρας, τότε ποιος” θα τεθεί όπως φαίνεται σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό όπου δεν θα κριθούν όσα έλεγε, αλλά το τι έχει κάνει. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει αγοράσει πολιτικό χρόνο τουλάχιστον μέχρι τον Αύγουστο του 2018 για να φέρει κάτι στην Ελλάδα κι όχι να γυρίζει με “άδεια χέρια” όπως κατηγορείται. Για να κάνει την Ελλάδα, αν όχι να …πετάει, να μπουσουλάει χωρίς άγχος ως την επόμενη παγκόσμια κρίση.
Οι εποχές πάλης για “εθνική ανεξαρτησία” τέλειωσαν με ένα σχέδιο Μάρσαλ ή ένα Πακέτο Ντελόρ. Αυτή τη φορά ο αντιμνημονιακός αγώνας τελειώνει με λίγη βοήθεια για την ελάφρυνση του χρέους, λίγα ψίχουλα και προστασία συν το όνειρο της Ισχυρής Ελλάδας -ενεργειακού κόμβου, πυλώνα σταθερότητας και τα λοιπά και τα λοιπά που μπορεί να μην αρχίσει πράγματι να υλοποιείται ως ….καλοκαιρινό τον Αύγουστο του 2018.
Πάει πια. Μια ολόκληρη εποχή έχει τελειώσει. Οι ΗΠΑ είναι τιμώμενη χώρα σε μια από τις επόμενες εκθέσεις Θεσσαλονίκης, ο Τραμπ με τις Δυνάμεις του Καλού και ο Τσίπρας ο αναμορφωτής της πατρίδας. Τα πράγματα αλλάζουν γρήγορα κι όσο για τα παλιά συνθήματα σε δυο-τρία χρόνια κανένας δεν θα τα θυμάται πια. Άλλωστε ήδη τα F16 είναι πολύ παλιά και σε λίγο ακόμα και τα F35 θα είναι κι αυτά παλιά.
Όσοι έλεγαν πως “ένας είναι εχθρός είναι ο ιμπεριαλισμός” τώρα βλέπουν πως πέρα από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και ο Χρόνος. Το μόνο σύστημα τελικά και μεγαλύτερος εχθρός -της Αριστεράς- πιο ύπουλος από τον Ιμπεριαλισμό.
